بزرگترین مصیبت یک انسان در زندگی‌، این است که زیر سایه معصوم و متصل به معصوم نباشد. بزرگترین سعادت زندگی هم در این است که دست انسان در دست معصوم باشد. ما بدون معصوم، جهنمی می‌شویم و با معصوم از بهشت هم بالاتر می‌رویم.

امام صادق (علیه‌السلام) فرمود:« إِذَا أُصِبْتَ بِمُصِيبَةٍ فَاذْكُرْ مُصَابَكَ بِرَسُولِ اَللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ فَإِنَّ اَلنَّاسَ لَمْ يُصَابُوا بِمِثْلِهِ وَ لَنْ يُصَابُوا بِمِثْلِهِ أَبَداً[1]= هر وقت مصیبتی پیش آمد، پس یاد آر، مصیبت نبود حضرت رسول صلی‌الله‌علیه‌وآله، مردم نه در گذشته و نه در آینده به مصیبتی بزرگتر از  فقدان پیامبر دچار نشده اند.»

یعنی هنگام مصیبت هایت، همیشه یاد مصیبت بزرگتر بیافت و آن مصیبت بزرگ این است که پیغمبر بالای سر ما نیست. او را از دست داده ایم. اگر پیغمبر بالای سر آدم نباشد، بخش انسانی معطل است.

امام زمان همه ما را به مقام خودش تربیت می‌کند، حتی ضعیف‌ترین ما را. ولی وقتی که نیست، آدم خیلی باید جان بکند تا به مقام انسانی برسد. همه هم نمی‌رسند. یک عده کمی می‌رسند. چون متخصص و مربی بالای سرشان نیست. این آدم تربیت نمی‌شود. این آدم از صبح که بلند می‌شود تا شب، دائم دردسرهای مالی و بدنی و خانوادگی و حیوانی یا نهایتاً علمی دارد. این آدم گرفتار است و دیگر وقت نمی‌کند دغدغه انسانی داشته باشد و اوج بگیرد و بالا برود.

آدم وقتی که خودش را شناخت، می‌فهمد، بدون امام زمان (علیه‌السلام) هیچ است. اگر امام زمانش را نشناسد و با او ارتباط نداشته باشد، زندگی را باخته است. حال باید یک فکری کرد. اینجاست که ماه رمضان می‌آید و دستت را می‌گیرد. ان‌شاءالله شبهای آینده توضیح می‌دهم که ماه رمضان چطوری می‌آید و دست من و شما را می‌گیرد و می‌تواند 70 سال جدایی از امام زمان را جبران کند.

ماه رمضان آنقدر قدرت دارد که تو اگر یک عمر هم دور افتاده باشی و گناه کرده باشی، همه گناهانت را پاک می‌کند. دستت را هم در دست امام زمان می‌گذارد و اگر بعداً هم گناه بکنی، همه آن آمرزیده می‌شود به شرطی که دستت به دست صاحبت برسد. ماه رمضان این کار را با ما می‌کند.