پدر فضیلت ها و نیکی ها

این مولود مبارك در خانه ای دیده به جهان گشود كه درخت تنومند ایمان و تقوا در آن حضور داشت و اهلش سال ها به نور معنویت آراسته بودند. با تولد این كودك كه او را «عباس» نامیدند، مدینه گلباران شد. وقتی مژده ولادت این طفل به پیشاهنگ راستین پارسایی و پرهیزگاری، علی(علیه السلام) رسید، به سوی خانه شتافت و او را در برگرفت. گونه اش را غرق در بوسه كرد و نخستین كلمات روح بخش توحید و سرود جاویدان یكتاپرستی را بر لوح آسمانی ذهن و دلش جاری ساخت.
عباس (علیه السلام) از آن پس در دامان مردی سترگ پرورش می یافت كه بر كرانه های تاریخ ایستاده بود؛ پدری كه لقمه های اشك آلود نان را با دست خود در كام یتیمان می گذاشت و 25 سال، و هر روز ثمره دسترنج خود را با نیازمندان تقسیم می كرد. مردی كه افسار دنیا را رها كرده و از هر تعلق وارسته و از هر كاستی پیراسته بود.

او در خانه ای پرورش می یافت كه گرچه از زیور دنیایی تهی می نمود، اما لبریز از نور ایمان بود؛ خانه ای گلین كه دهلیز آن كانون خاطراتی تلخ و جانكاه برای علی(علیه السلام) بود و گاه تلخی داغی سترگ، گلویش را می فشرد. او نیز از همان آغاز و در همین خانه با مفهوم ظلم ستیزی آشنا شد و از همین مأمن زمینه های ایستادگی و جانفشانی در راه حق در او به وجود آمد.

در روزهای كودكی عباس، پدر گرانقدرش چون آیینه معرفت، ایمان، دانایی و كمال در مقابل او قرار داشت و گفتار الهی و رفتار آسمانی اش بر وی تأثیر می‌نهاد. او از دانش و بینش علی (علیه السلام) بهره می‌برد. حضرت درباره تكامل و پویایی فرزندش فرمود: «همانا فرزندم عباس در كودكی علم آموخت و همانند نوزاد كبوتر، كه از مادرش آب و غذا گرفت، از من معارف فرا گرفت.» پرورش در آغوش امامت و دامان عصمت، شالوده ی پاك و مبارك برای ایام نوجوانی و جوانی عباس فراهم كرد تا در آینده نخل بلند قامت استقامت و سنگربان حماسه و مردانگی باشد.

امام علی (علیه السلام) در هر فرصتی ذهن پاك فرزندش را با حكمتها و مطالب سازنده و عمیق بارور می كرد و همچون لقمان حكیم، جان كودك خود را با مواعظ و حكمت های ژرف می نواخت، و این توصیه های اخلاقی، یا نوازش های عاطفی با لحنی صمیمانه توأم بود. بر همین اساس، این جوان هاشمی، انسانی برازنده، پرهیزگار، دانشور، مبارز، شجاع و اهل سخاوت بارآمد و آیینه تمام نمای جمال و كمال پدر پاك خود گردید.
در محیط پرورشی عباس(علیه السلام) چشمه توحید جاری بود و با دلی لبریز ازعشق الهی و مهر ملكوتی، تربیت می گردید. دوران كودكی او سرشار از عنایت و لطف ابراز محبت پدر و برادرانی بود كه لحظه ای از پرورش وی به عنوان انسانی والا و صاحب كرامتهای اخلاقی، غافل نبودند.

حضرت ابوالفضل(علیه السلام) ملازم دو نوه گرامی رسول اكرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و سروران جوانان بهشت بود و در كلاس درس آن دو امام بزرگوار اصول فضیلت را فراگرفت. ایشان همواره با سید شهیدان همراه بود و در سفر و حضر، از وی جدا نمی شد و الگوهای رفتاری او را در جان خویش استوار می ساخت، تا آنجا كه پرتوی از برادر در خصوصیات و دیدگاه هایش گردید. امام حسین (علیه السلام) نیز كه ارادت بی شایبه و جانبازی برادرش عباس(علیه السلام) را نیك دریافته بود، او را بر تمامی اهل بیت خود مقدم می داشت و خالصانه، نسبت به او محبت می ورزید. اسوه های تربیتی عباس(علیه السلام) او را به سطح مصلحان بزرگ بشریت ارتقا داد؛ بزرگانی كه با فداكاریهای والا و تلاشهای مستمر برای نجات جامعه انسانی از ذلت و احیای آرمانهای بلند انسانی مسیر تاریخ را دگرگون ساختند.

این كودك از همان روزهای آغازین رشد و شكوفایی، آموخته بود كه در راه اعتلای كلمه حق و اهتزاز پرچم توحید، جانبازی كند و چنین باوری در اعماق جانش ریشه دوانید و با هستی او عجین گشت. و عجیب نبود او چنین مسیر سازنده و پویایی را طی كند؛ زیرا پدرش امیرمؤمنان و برادرانش حسن و حسین (علیهم السلام) و نیز مادر نیكو خصالش، نهال ارزشها را در كشتزار روح و روانش غرس كرده بودند.

آرشیو مباحث استاد شجاعی

فروشگاه آنلاین با محصولات ناب