پاداش و گناه کسی که به گیاه، حیوان، حتی انسان کافر یا مؤمن مظلوم یاری برساند یا نه، متفاوت است

امام صادق (علیه‌السلام) فرمود: «ما مِنْ مُؤْمِنٍ یُعینُ مُؤْمِناً مَظْلُوماً الَّا كانَ افْضَلُ مِنْ صِیامِ شَهْرٍ وَ اعْتِكافِهِ فىِ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ وَ مَا مِنْ مُؤْمِنٍ یَنْصُرُ أَخَاهُ وَ هُوَ یَقْدِرُ عَلَى نُصْرَتِهِ إِلَّا وَ نَصَرَهُ اللَّهُ فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ وَ مَا مِنْ مُؤْمِنٍ یَخْذُلُ أَخَاهُ وَ هُوَ یَقْدِرُ عَلَى نُصْرَتِهِ إِلَّا خَذَلَهُ اللَّهُ فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ= هیچ مؤمنى، مؤمن ستمدیده‌اى را یارى نمى‌رساند، مگر این كه عمل او، برتر از یك ماه روزه و اعتكاف در مسجدالحرام باشد و هیچ مؤمنى نیست كه بتواند برادر خود را یارى رساند و یاری‌اش دهد، مگر این كه خداوند در دنیا و آخرت او را یارى كند. هیچ مؤمنى برادر دینى خود را در حالى‌كه توانایى یارى‌اش را دارد، تنها و بى‌یاور نخواهد گذاشت، مگر آن كه خداوند او را در دنیا و آخرت تنها و بى‌یاور مى‌گرداند».

کمک به دیگران از دستورات موکد دین است. به ویژه کمک به مؤمن مظلوم که تاکید زیادی بر آن شده است.

مؤمن کسی است که در هنگام استمداد برادرش، او را یاری کند. گاهی کاری از دست انسان ساخته نیست، در این صورت او تکلیفی ندارد. اما اگر توانی در برآوردن نیاز دیگران دارد، و عمل هم می کند، خدا پاداش عظیمی که نصیب او می کند، این است که در دنیا و آخرت او را همراهی می کند.

هر رفتاری که در لحظه وفات و بعد از آن توسط خدا و فرشتگانش با ما می شود، بستگی به نوع رفتار ما با دیگران در دنیا دارد. این قاعده مهمی است. پس اگر دوست داری در لحظه وفات، استقبال خوبی از شما بشود، در دنیا بندگان خدا را مورد اکرام و احترام قرار بده، لغزش های دیگران را ندید بگیر و به دنبال عیب مردم نباش. اما کسی که به دنبال سرزنش دیگران و رسوا کردن مردم با بیان عیوب آنها است، معنایش این است که خداوند به دنبال رسوا کردن اوست. این رابطه عِلی و معلولی است.

بنابراین، هر کاری از دستتان می آید برای دیگران انجام دهید. شایسته نیست که مسلمان یا مؤمنی خودش بیاید از شما درخواست کمک کند. بهتر است شما نیاز او را بشناسید و  به او پیشنهاد کمک بدهید. این ما هستیم که در آخرت به یاری خداوند نیاز داریم. شرط این یاری، کمک کردن به دیگران است.

كسانى كه نسبت به كمك و یارى ستمدیدگان، بی تفاوت هستند، خدا هم در دنیا رهایشان می کند. در نتیجه به مصیبت، گره، تنهائی و بدبختی گرفتار می شوند و در آخرت هم تنها هستند.

یکی از دردهایی که بر جهنمیان سخت است، این است که هر چه آنها فریاد می کنند، کسی به فریاد آنها توجهی نمی کند. انگار کسی آنها را نمی شناسد و نمی بیند. پس اگر دوست نداری در لحظه مرگ و برزخ تنها نباشی، بندگان خدا را در سختی ها تنها نگذار.

مؤمنین با هم یکی هستند. قرآن کریم می فرماید: «إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ[1]= در حقیقت مؤمنان با هم برادرند». همه ما از یک ریشه هستیم. در بخش فوق انسانی و فوق عقلی زن و مرد نداریم.

امروزه متاسفانه بی غیرتی، بی حیایی، بی توجهی و بی رحمی در جامعه بسیار دیده می شود. افراد با وجود این که می بینند مردم مشکل دارند، ولی به روی خود نمی آورند. بعضی ها آنقدر بی رحم می شوند که با اموالشان به دیگران پز می دهند و خوشحال از این فخرفروشی هستند. درحالی که پز دادن و فخرفروشی در هر شأنی (جمادی، گیاهی، حیوانی، عقلی و حتی فوق عقلی) انسان را گرفتار خواهد کرد. چون به نوعی شرک محسوب می شود.

مظلوم را یاری کنید تا در پل صراط نلغزید

نبی اکرم (صلی الله علیه و آله) می فرماید: خداوند عزّ و جلّ به داوود (علیه السلام) وحى فرمود : «یا داوودَ! إنّه لَیسَ مِن عَبدٍ یُعِینُ مَظلوما أو یَمشِی مَعهُ فی مَظلِمَتِهِ إلّا اُثَبِّتُ قَدَمَیهِ یَومَ تَزِلُّ الأقدامُ= اى داوود! هیچ بنده اى نیست كه ستمدیده اى را یارى رساند یا در ستمى كه بر او رفته با او همدردى كند، مگر این كه گام هاى او را در آن روزى كه گامها مى لغزد، استوار نگه مى دارم».

فردی که همیشه اهل خیر و یاری است و به دیگران کمک می کند، در روزی که قدم ها در صراط می لغزد، او در امان است. چون او همیشه منشأ امید، قدرت و یار دیگران بود. پس خدا هم به او آبرو، عزت و قدرت و امنیت در دنیا و آخرت می دهد. اما آدمی که خودخواه و خودشیفته است، خیرش به کسی نمی رسد و پشتیبان کسی نیست، وجودش همچون مردابی است که در آن گرفتار می شود. مهم این است که انسان در نداری به دیگران عطا کند. مثلا تماس تلفنی، راهنمائی کردن، سر زدن، جستجو کردن و... پس کمترین کاری که می توانیم، انجام دهیم، همدردی  و همدلی است.

یادمان باشد: هر کس سراغ شما آمد، از باب امتحان است.

نقش «نیت» در بهشتی و دوزخی بودن انسان

انسان با نیت هایش وارد بهشت می شود. چون نیت خروجی نفس انسان است. فردی که  نیت می کند که اگر توان داشت، فلان کار را می کرد، خدا ثواب آن را در نامه اعمال او می نویسد. به خاطر همین از خدا بخواهیم تا همیشه بالاترین نیت ها را داشته باشیم. آنچه انسان با نیت هایش می تواند به آنها برسد، بیش از آن چیزی است که با عملش می تواند برسد. انسانی که اهل خیر و عمل است، روحش نورانی می شود و می تواند درجات خوبی کسب کند.

علامت صدق در نیت این است که اگر کسی بتواند،‌ کاری را انجام دهد، انجام می دهد و دروغ نمی گوید. پس این خیلی ارزشمند است.

آدرس فایل در بانک اطلاعات: کمک به مظلوم - نیت

[1] . سوره حجرات/آیه 10.