هر چه خوراک‌های طبیعی بیشتر باشد،‌ فضا برای خوراک‌های معنوی کمتر می‌شود

هر چه خوراک طبیعی بیشتر ‌شود، جا برای خوراک فطری کم می‌شود. این مانند توصیه ی پزشکان در مورد «هله هوله» خوردن قبل از ناهار است. پرداختن به کمالات جمادی و نباتی مانند هل هوله خوردن است. اگر انسان فقط به «خیال و وهم» و موارد مربوط به این دو قوه مثل بپردازد، مثل زیاد کارتون و سریال و داستان‌های تلویزیونی را دیدن و خیال‌پردازی‌های بی‌اساس، رغبتی برای حال فطری، سحر، نماز شب و ارتباط با خدا و جذب قرآن و کسب معارف ندارد.

کسانی که به تعقیب داستان‌ها و ماجراها و زندگی دیگران علاقه‌مند هستند، نه تنها نمی‌توانند خود را تخلیه کنند، بلکه بار جهنمی، خیالی و وهمی خود را سنگین‌تر می‌کنند. کسی که در بخش طبیعی خود، تخلیه نداشته باشد،‌ نمی‌تواند بارهای فطری را جذب کند.

 قرار است غذای فطری بخوریم، ‌یعنی شبیه خدا بشویم و به ظرفیت‌های فطری‌مان دائما اضافه کنیم. اما هر چه انسان بخش طبیعی خودش را شلوغ‌تر کند، مثلا دیدنی‌ها، شنیدنی‌ها و حرف‌زدن‌هایش را بیشتر کند، مطالعاتش غیرضروری‌ شود، داستان و رمان بخواند، کارتون و سریال ببیند و به طور کلی هر چه بار «خیالی» انسان زیادتر شود، بار و ظرفیت عقلی و فوق عقلی او کمتر می‌شود. کسانی که بار بدنی زیاد برمی‌دارند، یعنی زیاد غذا،‌ نوشیدنی و هله هوله می‌خورند، برای فکر کردن جای زیادی ندارند. یا همیشه خواب‌آلودند یا سنگین‌. ظرفیت‌هایشان پر است. حتی خیالاتشان هم ضعیف می‌شود. کسی که می‌خواهد شعری زیبا بسراید یا یک اثر هنری خلق کند، باید در وضعیت کاملا خالی، این کار را انجام دهد. یعنی کاملا بتواند خودش را خالی کند، ‌مشغله نداشته باشد تا بتواند ‌یک اثر فوق مادی تولید کند. این کار مانند درس خواندن است، اگر ظرفیت‌های دیگر انسان پر باشد، جایی برای فهم درس‌ باقی نمی‌ماند.