نقش والدین در افزایش اضطراب و مرگ و میر فرزندان

کنکور امروزه به عنوان یک منبع اضطراب زا و عامل بیماری های روحی و روانی و مرگ و میر جوانان تلقی می شود.

فشارهای روانی که خانواده به دانش آموز وارد می کند، مانع از آن می شود که او بتواند شادی و آرامش خود را برای داشتن یک زندگی سالم به کار گیرد.

افزایش سن سکته و بیماری های روحی در جوانان، طی چند سال اخیر نشان می دهد که اکثر خانواده ها تأمین آینده خود و داشتن زندگی درست را تنها در گرو تحصیل با دکتر و مهندس شدن می دانند و اکثر آنان با این طرز فکر جوانان را وارد کنکور و دانشگاه می کنند.

بسیاری از جوانان به خاطر اضطراب های درسی، عمر طبیعی نمی کنند و به انواع سکته ها و سرطان ها گرفتار می شوند. در واقع فشارهای زیاد پدر و مادر باعث مرگ فرزندان می شود.

عینکی شدن زودهنگام، خراب شدن پوست، ریزش مو و... از جمله بیماری هایی است که امروزه بیشتر از قدیم دیده می شود. هر چند که امروزه رفاه و امکانات تحصیلاتی بالا رفته است، اما آرامش جوانان کمتر شده است. اینها همه به بی تابی و بی حوصلگی والدین برمی گردد.

از دیگر اقدامات نادرست والدین، به رخ کشیدن اشتباهات و لغزش های فرزندان است. در روایت نقل شده است که بچه هایتان را دائما سرزنش نکنید، ایراد نگیرید؛ چون به لجاجت کشیده می شوند.

پس والدین باید بدانند که در مقابل اشتباهات و لغزش‌های فرزندان بی‌تابی نکنند. جوان باید دائما تمرین کند تا بزرگ شود.

«بچه داری و فرزند داری» حوصله، آگاهی و نشاط می خواهد. پدر و مادری که بی‌تاب و بی‌حوصله باشند، نمی‌توانند فرزند خوبی تربیت کنند. والدین چون کار تربیت را بلد نیستد، در حقیقت فرزندانشان را اذیت می کنند.

در تربیت فرزند باید مثل مدادپاک کن عمل کرد. اگر فرزند اشتباهی کرد، باید اشتباه او را پاک کنند تا دوباره بنویسد. نباید به او زیاد گیر داد و دائم او را با دیگران مقایسه و سرزنش کرد. چون در حقیقت فرزند رفتارهایش را از پدر و مادر یاد می گیرد. اگر دائما به او گیر بدهیم؛ فرزندمان اعتماد به نفسش از بین می رود.

پدر و مادر خوب کسی است که زیاد ایراد نگیرد و از آزار واذیت های فرزند بچه بی تابی نکند، بلکه رفتار او را با ملایمت اصلاح کند. حوادث زندگی مثل مار هستند. اگر بخواهیم در مقابل مار عکس‌العمل تند نشان بدهیم، او ما را به زمین می‌زند. پس آرامش خود را حفظ کنیم تا مشکلات را حت تر حل ‌شود.