نفست را خالی کن تا خیرات و مغفرت بیشتری دریافت کنی

شب های قدر، رحم زمانی قدرتمندی هستند و آثارشان با شب های دیگر، بسیار متفاوت است و خدا خیر بیش از ۸۰ سال را به بندگانش عطا می کند.

بنابراین، نوع دعاهایی که در این شب ها وارده شده، فوق العاده حساس هستند. چون نقش زیادی در ظرفیت سازی روح ما دارند. یعنی به وزان پرواز و درجه ای که انسان می خواهد دریافت کند، دعا وارده شده است.

دعای «اللّهُمَّ إِنِّی أَمْسَیْتُ لَكَ عَبْداً داخِراً...» در هر سه شب وارد شده است. چون خیلی کلیدی، حساس و مهم است. با اینکه دعای کوتاهی است اما قوی و قدرتمند است.

دعا در ابتدا با یک چینشی که خالی از منیت ها و نگاه های شرک آلود انسان به خودش باشد شروع می شود. یک اظهار فقر ذاتی که از شناخت ذات خودمان است. یک نوع ذلت و بندگی است. انسانی که می خواهد دریافت پُری از خداوند داشته باشد، باید نفسش خالی باشد. مثل شکم که اگر سیر باشد، اشتهائی به غذا ندارد. ولی هنگامی که به گرسنگی و ضعف افتاد، تقاضایش بالا می رود. در درگاه خداوند انسان هم اگر پر باشد، چیزی را دریافت نمی کند.

حالا گاهی پُری کاذب است، مثل گناه و معصیت یا چیزهای دیگر که حال ما را بد کرده و گاهی کمالات است که ما را خودشیفته می کند و حالت فقر و التجا را از ما می گیرد و با غرور و خودشیفتگی دعا می کنیم و این بسیار خطرناک است.

ما چیزی از خود نداریم. وجود ما از خود ما نیست. همه وابسته به حق تعالی هستیم. اگر خدا لحظه ای عنایتش را از ما بردارد، نیست می شویم. پس وقتی هستی ما از خداوند است، سایر نعمت ها که از آن استفاده می کنیم مثل عقلانیت، آبرو، کمالات مادی و جنسی هم از خداوند است. اگر این وابستگی خود را به خدا فراموش کنیم، نفس مان بی جهت پر از اعتباریات می شود. یعنی توهم ما را می گیرد و فکر می کنیم عمر، سواد، زندگی و زیبائی از خودمان است و نیازی به کسی نداریم. در حالی که آن به آن نیازهای وجودمان را از خداوند دریافت می کنیم.

بنابراین، شروع دعای فوق یک شروع فوق العاده است که با تخیله شروع می شود. بدون تخیله از اعتقادات غلط و شرک آلود، قادر به دریافت خیرات و برکت و مغفرت از خدا نخواهیم شد.

علت اینکه خیلی وقتها دعاهای ما اجابت نمی شود، این است که ما دچار شرک و نگاه های غلطی شده ایم و با آن نگاه ها به درگاه خدا می رویم. یعنی می گوئیم اگر خدا اجابت نکرد، پدر و مادر، دوستم، همکارم و.. هستند. این باور، شرک است. چون هر کس هر لطف و محبتی که در حق ما می کند، به اذن خداست. بدون اذن خدا هیچ سلامتی، خیر و محبتی به ما نخواهد رسید.

اگر این فیض که لحظه به لحظه از خداوند نعمت دریافت می کنیم را فراموش کنیم، دچار شرک و دوبینی می شویم.

 بنابراین وقتی حمد و تمجیدی می شنوید، باید «الحمدلله» بگوئیم. چون هر چه داریم، همه از خداست. اگر فکر کنیم از خود ماست در اینجاست که سقوط خواهیم کرد.

با صلوات نامه اعمالتان را سنگین کنید

«اللّهُمَّ إِنِّی أَمْسَیْتُ لَكَ عَبْداً داخِراً لاَ أَمْلِكُ لِنَفْسِی نَفْعاً وَلا ضَرّاً وَلا أَصْرِفُ عَنْها سُوءً= بار خدایا من شب كردم در حالی كه براى تو تنها بنده كوچك و خوارى هستم كه براى خویش سود و زیانى را به دست ندارم».

ما هیچ توانی در برطرف کردن نفع و ضرر از خود نداریم. گاهی تلاش می کنیم ضعفی، مریضی، مشکل مالی، شکستی، اختلاف یا بلائی را از خودمان دور کنیم، ولی توانش را نداریم. حتی اگر بخواهیم خیری را هم به خود جلب کنیم، نمی شود.

اول باید دستمان را بالا ببریم و ذلت خود را به خدا نشان دهیم و بگوئیم خدایا من چیزی از خود ندارم. امشب آمدم به درگاه تو و خالی خالی هستم و هیچ چیزی ندارم. این خیلی مهم است.

«أَشْهَدُ بِذلِكَ عَلى نَفْسِی= به این امر بر خویش گواهى مى دهم»

این حس ذلت و خواری نسبت به خدا باید شهودی شود. یعنی به وضع خودت باید شهادت بدهی که من هیچ چیزی از خود ندارم. حتی قادر به تکان دادن دستم یا مژه چشمم بدون حول و قوه الهی نیستم.

«وَأَعْتَرِفُ لَكَ بِضَعْفِ قُوَّتِی وَ قِلَّةِ حِیلَتِی = اعتراف می کنم به ناتوانى و كمى چاره ام»

اگر حیاتی، سرزندگی و توانی داریم خدا به ما داده است. بدون او نمی توانم شادی و توانی داشته باشم. من حتی نقشه و فکری هم از خود ندارم. برای آینده خودم، خانواده و اطرافیانم هم نمی توانم فکری داشته باشم. خالی خالی هستم.

تا این فراز اولین مرحله دعا، «تخلیه» است. یعنی خالی شدن از هر گونه شرک و آلودگی. الان که می خواهیم از خدا دریافت کنیم، باید ادب دعا را رعایت کنیم و از کسانی که پیش خدا آبرو دارند، یعنی خانواده آسمانی مان و انوار طیبه محمد و آل محمد که اصل و ریشه ما هستند، استفاده کنیم.

«فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ = خدایا بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست»

صلوات اسم اعظم است. دعائی است که تهلیل، تحمید و تکبیر الهی را در بردارد. به خاطر همین امام سجاد (علیه السلام) در دعاهایشان صلوات را قرار داده تا دعاها به اجابت برسد.

صلوات، اسلحه قدرتمندی برای همه نیازهای ما در دنیا و آخرت است. یعنی به غیر از اینکه جسم و بدن ما هم تحت تاثیر صلوات است؛ خیال، وهم، عقل، فوق عقل و حتی برزخ و بعد قیامت را هم در برمی گیرد. این اسم اعظم را از دست ندهید.

صلوات موجب شادی اهل بیت و اهل آسمان می شود. انسان با صلوات محبوب خدا می شود. آبرو، عزت و شرافت پیدا می کند. باعث سنگینی نامه اعمال می شود. یعنی شخصیت تو را وزین می کند. پس هر چه گناهکار باشیم صلوات به ما ارزش و آبرو می دهد.

با استغفار و پاکی روح به سمت خدا پرواز کنید

«وَأَنْجِزْ لِی مَا وَعَدْتَنِی وَجَمِیعَ الْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِناتِ مِنَ الْمَغْفِرَةِ فِی هذِهِ اللَّیْلَةِ = آنچه را به من و همه مردان و زنان مؤمن، از آمرزش در این شب وعده دادى، وفا كن».

مغفرت مثل تخلیه می ماند. اگر گناهی داشته باشید، مثل بیماری که به جسم آسیب می زند، باعث مریضی و کدر شدن روح تان می شود. انبساط، شادی، نشاط، آرامش و امید را از روح می گیرد.

بنابراین، وقتی افکار گناه آلود باعث می شود انسان به نتیجه ای نرسد، نادانی اش بیشتر می شود. سطح اشتباهات بالا می رود.

گناه، باعث آلودگی سیستم روحی انسان می شود. اگر بخواهیم در شب قدر پرواز خوبی به سمت خدا داشته باشیم، نباید روح مان سنگین باشد. بلکه روح باید از جهنم درآمده و در بهشت حرکت کند که این عمل نیاز به «پاکی» دارد.

بترسیم از اینکه با روح ناپاک و به شکل یک حیوان به ملاقات خدا برویم. پس اولین چیزی که در این شبها به آن خیلی نیاز داریم «استغفار» و «مغفرت» است.

در این ماه اگر کسی بخواهد از این شبها استفاده کند که خیلی هم به آن سفارش شده است، «استغفار» است. اما کسی که استغفار ندارد، حال خوشی هم نمی تواند داشته باشد و بهره کافی هم نمی برد. پس با خلوص و صدق استغفار کنیم و  به خدا بگوئیم من خیال گناه و معصیت ندارم. امشب آمده ام که توبه و آشتی کنم و تو بر همه گذشته من قلم عفو بکشی.

برای مطالعه ی مطالب شب های احیاء ماه رمضان 96 کلیک کنید.