نشانه ی داشتن «روح انتقام» چیست؟

در این فراز از زیارت عاشورا می‌خوانیم:«أن یَرزُقَنی طَلَبَ ثاری مَعَ = روزی ام کند انتقام خون خودم را»، در فراز قبلی گفتیم، انتقام تو «أن یَرزُقَنی طَلَبَ ثارك» در این قسمت می­‌گوییم: «از خدا می خواهم تا روزی ام کند انتقام خون خودم را»، یعنی من داغدارم، واقعاً این داغ در سینه من است.

امام صادق (علیه السلام) روح انتقام را اینگونه معنا كرده اند: «روح انتقام یعنی شب ها نقشه ریختن و روزها عمل كردن». روح انتقام عافیت طلبی نیست، آتشی است که به جان آدم می افتد. روح انتقام آرام و قرار و خواب راحت را از انسان می گیرد. روح انتقام، در کار کردن برای امام زمان عج جمعه و تعطیل نمی شناسد.

چقدر زیباست، اگر امیرالمؤمنین و امام زمان (علیهاالسلام) این آتش را در دل ما ببینند؛ به خدا قسم خانم فاطمه زهرا (سلام الله علیها) دست می برد رو به آسمان و دعا می كند برای كسی كه در دلش آتش انتقام است.

إن شاءالله ما هم از آن منتظرانی باشیم كه قرآن فرمود: « مِنَ الْمُؤْمِنِینَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّهَ عَلَیْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضَى نَحْبَهُ وَمِنْهُمْ مَنْ یَنْتَظِرُ وَمَا بَدَّلُوا تَبْدِیلًا= از میان مؤمنان مردانى‏ اند كه به آنچه با خدا عهد بستند، صادقانه وفا كردند، برخى از آنان به شهادت رسیدند و برخى از آنها در [همین] انتظارند و [هرگز عقیده خود را] تبدیل نكردند » (احزاب/23).

چقدر شیرین است كه انسان جنگِ اهل بیت (علیهم السلام) با دشمنانشان را جدی ترین واقعه روزگار در روی زمین ببیند و در این جنگ شركت كند.

دشمنان اهل بیت (علیهم السلام) به کینه ای که از آنان داشتند عمل کردند، ما چطور؟

دشمنان اهل بیت (علیهم السلام) که از همان زمان پیامبر اکرم کینه‌ی علی و اولادش را در دل داشتند، انتقام خود را از اهل بیت (علیهم السلام) گرفتند، آیا ما هم انتقام کینه ی مقدسی را که نسبت به دشمنان اهل بیت (علیهم السلام) در دل داریم گرفته ایم؟

دشمنان اهل بیت (علیهم السلام) وقتی آن ظلم ها را در حق امیرالمومنین و حضرت زهرا (سلام الله علیها) انجام دادند، بعدها می نشستند و با آب و تاب برای همدیگر تعریف می کردند. به معاویه نامه نوشتند و با چه شیرینی از جنایات شان تعریف کردند که چگونه درِ خانه ی شان را آتش زدیم، چگونه به زهرا سیلی زدیم.

ابوسفیان از بزرگان جهنمی است و چقدر به انتقام توصیه می کند، معاویه و یزید همین طور. بعد از واقعه کربلا می گفتند: «ای کاش! اجداد ما بودند و می دیدند، چه افتخاراتی کسب کردیم.» بعدی ها هم امام سجاد و امام باقر (علیه السلام) را با همان کینه کشتند.

در دعای ندبه امام صادق (علیه السلام) می گویند: «فَأَوْدَعَ قُلُوبَهُمْ أَحْقَادا بَدْرِیَّةً وَ خَیْبَرِیَّةً وَ حُنَیْنِیَّةً = پس به دلهایشان كینه سپرد، كینه جنگ بدر و خیبر و حنین» آنها كینه ها را نگه داشتند و تا پیغمبر رحلت کرد، شروع كردند به قلع و قمع اهل بیت (علیهم السلام).

امام صادق (علیه السلام) را که شیخ الائمه بود - چون حضرت در بین 14 معصوم پیرترین امام بودند - منصور این امام را کشانده تا مقر خود آورد و به حدی نسبت به حضرت کینه داشت که می خواست خودش حضرت را بکشد.

حضرت در منزل نشسته بودند که ناگهان منزل شان را آتش می زنند، امام صادق (علیه السلام) در بیرون منزل شروع به گریه می کنند، اهل بیت امام همه فرار می کنند، می پرسند آقا چی شده به خاطر خانه گریه می کنید؟ می فرمایند: «نه، به یاد خانه مادرم افتادم».

حضرت برای انتقام همین ظلم هایی که در حق تک تک امامان صورت گرفته، گریه می کنند و برای مظلومیت امام زمان ندبه سر می دهند. با چه غیرت و عاطفه ای در دعای ندبه این سخنان را می فرمایند: « أین الحسن أین الحسین؛ أَیْنَ أَبْنَاءُ الْحُسَیْنِ، صَالِحٌ بَعْدَ صَالِحٍ= حسن كجاست؟ حسین كجاست؟ فرزندان حسین كجایند؟ شایسته اى پس از شایسته دیگر»؛ «أَیْنَ الْخِیَرَةُ بَعْدَ الْخِیَرَةِ أَیْنَ الشُّمُوسُ الطَّالِعَةُ أَیْنَ الْأَقْمَارُ الْمُنِیرَةُ أَیْنَ الْأَنْجُمُ الزَّاهِرَةُ= كجاست بهترین برگزیده بعد از بهترین برگزیده؟ كجایند خورشیدهای تابان، كجایند ماه هاى نورافشان، كجایند ستارگان فروزان».

هنوز سالهای زیادی مانده تا امام زمان متولد شود، ولی امام صادق غصه های امام زمان را مطرح کرده و برایش گریه می کند. ندبه یعنی همین، به ما یاد می دهند كه چگونه قبل از اینكه امام بیاید، عاشقش شویم و منتظرش باشیم.

مقام محمود جلسه 7