نشانه‌ های غافل از نگاه حضرت امیر

امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) می‌فرمایند:

انسان غافل در فرصتی که خداوند به او داده است (عمرش)، با انسان‌های غافل شبیه خود که همت‌شان دنیاست سرگرم اند. و با گناهکاران روز خود را سپری می‌کنند، بی‌آنکه راه درستی را بپیماید، و یک پیشوای راهنما، داشته باشد. تا اینکه خداوند کیفر گناهانش را به او نشان داده و پرده‌های غفلت را بر او کنار بزند (زمان پیری و مرگ)، آنگاه است که به مرگ (که عمری از آن روی گردان بوده‌اند) روی می‌آورند و مجبورند به آنچه که عمری برایش دویده‌اند، پشت کنند. لذا هر چه از مطلوب‌هایشان که جمع کرده‌اند، سودی برایشان ندارد و آرزو و اهدافشان در دنیا، هیچ به کارشان نمی‌ آید.

انسانهای غافل، عموماً قادر به تحمل مؤمنان حقیقی نیستند، زیرا مؤمنان، دائماً سعی در برطرف کردن غفلت آنان و نجاتشان از شرایط مهلک آنان دارند، اما این جدا شدن، موردپسند غافلان نبوده و ترجیح می‌دهند به سبک غافلانه‌ی زندگی خود ادامه دهند، لذا سعی می‌کنند بیشتر با انسان‌هایی شبیه به خودشان رفاقت کنند، تا بتوانند راحت‌تر به گناهان خود ادامه دهند.

انسان‌های غافل، کاملاً درک می‌کنند که برای آموختن هر حرفه و مهارتی باید دوره ‌ای را تحت نظارت یک استاد بگذرانند، امّا برای رسیدن به هدفِ غایی خلقتشان و رسیدن به کمال انسانی، هرگز حاضر به زانو زدن در محضر یک استاد و راهنما نبوده و اساساً احساس نیاز به چنین مسئله‌ای در خود نمی‌کنند.

اما همین انسان‌ها، وقتی به کیفر گناهانشان، مبتلا شده، و یا به زمان پیری و یا مرگ می‌رسند، تازه به فکر مردن و عواقبِ پس از آن می‌افتند. حال آنکه صدها بار اطرافیان و عزیزانشان را از دست داده و اساساً این لحظه را برای خود پیش بنیی نمی‌کرده‌اند. اما وقتی به مرگ نزدیک می‌شوند، باید به تمام آنچه را که عمری برایش زندگی کرده و برای بدست آوردنش، عمرشان را هزینه کرده‌اند، پشت کرده و آنها را رها کنند.

کمی فکر کنیم!!!

ما عمرمان را صرفِ رسیدن به چه هدفی می‌کنیم؟ آرمان‌ها و اهدافِ ما، از جنس کدام بخش از بخش‌های پنج‌گانه وجودمان هستند؟ نوع غمها و شادی‌های ما از کدام بخش است؟

فراموش نکنیم که همه‌ی آنچه را که عمری برایش دویده‌ایم، فقط تا لحظه‌ی تولدمان به برزخ با ما خواهند بود. کاش عمرمان را صرف اهدافی کنیم، که بعد از تولدمان، سرمایه‌های ابدی ما بوده و برایمان نکبت‌زا نباشند. زیرا پرداختن به هر کمالی بدون توجه به بخش فوق عقلانی، نه تنها، سرمایه‌ی ابدیِ کسی نخواهد بود، بلکه تماماً دردسر و عامل شقاوتِ او در برزخ می‌باشد.

انسان‌های زیرک افرادی هستند که تمام عمر خود را با همه ارتباطات و انتخابهایشان، به گونه‌ای تنظیم می‌کنند، که آنان را برای رسیدن به هدف خلقت‌شان یاری کرده و به تولد سالمشان به برزخ منجر گردد.

برگرفته از مباحث انسان شناسی، استاد محمد شجاعی