مؤسسه فرهنگی هنری خیریه
بعد از امیرالمؤمنین(علیه السلام) امام حسن مجتبی(علیه السلام) به امامت رسیدند و تمام علوم مورد نیاز بشریت بعد از امیرالمؤمنین در دست ایشان بود. امام حسن(علیه السلام) ۶ ماه اول امامت را برای استقرار حکومت اسلامی مبارزه کرد تا بتواند مظهر و خلیفه خدا را در جایگاه خود و برای هدایت انسان ها نگه دارد و خیرش به میلیاردها انسان برسد. (مراتبکم التی رتبکم الله فیها=مراتب و جایگاه بلندی که خدا شما را در آن قرار داد). اما مردم کمک نکردند، تنبلی کردند، ترسیدند، هوسرانی کردند، متخصص معصوم را تنها گذاشتند و نتیجه این شد که امام مجبور به صلح شد.
حضرت امام(ره) فرمود:«شکستی که شیعیان و دوستان حضرت مجتبی(علیه السلام) به او دادند، دشمنانش ندادند». دوستان و شیعیان تنبل، ضعیف، هوسباز و ترسو به امام زمان شان کمک نکردند و امام را مجبور کردند که خلافت و حاکمیت انسانها را به دست آدم فاسدی مثل معاویه بسپارد.
علت بیان این مطلب این است که تصور نشود، امام حسن(علیه السلام) برخلاف امام حسین(علیه السلام) انسان سازشکاری بوده و روحیه جنگ و جهاد نداشته است. پیغمبر(صل الله علیه و آله) فرمود: «الحَسنُ وَ الحُسَین إمامان قاما أو قَعَدا = حسن و حسین(علیهم السلام) هر دو امام هستند، چه قیام کنند، چه بنشینند»، هر دو وظیفه و تکلیفی را که خدا برایشان مشخص کرده انجام می دهند. امام حسن(علیه السلام) زمانی پیمان صلح را می پذیرد که شیعیانش با او «همدل و وفادار» نبودند. یعنی همان دو عاملی که صاحب الزمان(علیه السلام) فرمود اگر داشته باشید فورا ظهور خواهم کرد.
امام مجتبی(علیه السلام) وقتی به شهادت می رسند، بعد از ایشان حضرت سیدالشهدا نیز 10 سال به صلح امام حسن(علیه السلام) احترام می گذارد، یعنی پس از 6 ماه خلافت برادرش و 10 سال صلح امام حسن مجتبی(علیه السلام) ، 10 سالِ بعد امام حسین(علیه السلام) صلح را ادامه می دهد و دست به شمشیر نمی برد. در پیمان صلح، معاویه تعهد کرده بود که بعد از خودش حاکمی را برای مسلمانها نصب نکند و خلافت به دست اهلش برسد، اما معاویه برخلاف آن عمل کرد؛ اینجا بود که سیدالشهدا تحمل نمی کند، چون می بیند خلاف عهدنامه عمل شده، امام برای این که از حاکمیت آدم فاسد دیگری بر مسلمانها جلوگیری کند، علیه اقدام معاویه ایستادگی می کند.
برگرفته از مبحث محرم جلسه 2
کلیدواژه ها:
آثار استاد