مهمترین هدف عزاداری توجه به منجی جهانی است

اگر برای تحقق این هدف تلاش نکنیم، از حیثیت انسانی و ایمانی ساقط هستیم. یکی از راه های تحقق این هدف عظیم، عزاداری بر حضرت اباعبدالله (علیه السلام) است. عزاداری یک مسأله ی جهت دار است، خداوند از ابتدای خلقت این جهت را برای سرنوشت انسان مشخص کرده است. بیهوده نیست که خداوند عزاداری سیدالشهدا را از زمان حضرت آدم (علیه السلام) رقم زده و تأکید کرده که همه انبیاء برای سیدالشهدا گریه کنند. هزاران سال قبل از آمدن سیدالشهدا، تک­ تک انبیاء به وجود مقدس سیدالشهدا توجه داشتند.

ما با عزاداری و گریه بر امام حسین (علیه السلام) به فکر انتقام «ثارالله» هستیم تا با آمدن امام زمان مان آن را جبران کنیم. «ثارالله» یا خون خدایی که ریخته شده، خون بدن امام حسین (علیه السلام) نیست، بلکه خون خدا، روح و شخصیت امام حسین (علیه السلام) است.

اگر فکر کنیم که خداوند بدون هدف و غرض مهمی می خواسته، یک عزیز و دُردانه ­ای خلق کند که همه او را دوست داشته باشند و برایش گریه کنند، سخت در اشتباهیم. آن هدف و غرض مهم وجود مقدس منجی جهان و قطب عالم امکان، امام زمان ماست.

زیرا قبل از این که واقعه کربلا اتفاق بیفتد، خداوند زیارت عاشورا (حدیث قدسی) را بیان فرموده و قبل از آمدن آقا امام زمان (علیه السلام) دو بار اسم مبارک ایشان در زیارت آورده شده است؛ این نشان می دهد که مهمترین هدف عزاداری توجه به منجی جهانی، نهضت انتظار و نجات جامعه جهانی از ظلمتی است که در اثر دوری از رهبر معصوم به وجود آمده است.

فقدانِ متخصص معصوم، بزرگترین فاجعه ای است که تاریخ جهان به خودش دیده است. به همین دلیل، خداوند تبارک و تعالی سرمایه­ گذاری عظیمی کرده تا بشر بفهمد که به جز خدا و معصوم کسی نمی تواند انسان را نجات دهد.

اگر خوب عزاداری کنیم، امام زمان (علیه السلام) برایمان دعا می کند

نتیجه ی عزاداری که مطلوب امام زمان (علیه السلام) باشد، این است که حضرت برای ما دعا می کند. ایشان می فرمایند: « ادعُوا لِمَن یَذکُرُ مُصیبَتَ جَدّی اَلحُسَین = من دعا می کنم، برای کسی که مصیبت جدم حسین را یاد کرده و سپس برای فرج من دعا کند.» این فرمایش حضرت باید نصب العین ما در تمام مراحل زندگی باشد.

حضرت برای کسی که مصیبت امام حسین را می شنود و می داند که این مصیبت تنها مصیبت جسمی، کشتن، سربریدن، قطع دست و پا و تشنگی نیست، دعا می کند. اینها مصیبت عظیمند، اما مصیبت اعظم حذف امام حسین از مقام ریاست و حاکمیتِ جامعه جهانی است.

دعا برای فرج حضرت، باید با اضطرار و با توجه به رابطه عمیق پدر و فرزندی ما با امام زمان (علیه السلام) صورت بگیرد و برای رسیدن به مرحله دعای حقیقی، به «خودسازی» و «معرفت» احتیاج داریم. دعای با اضطرار برای حضرت به خودی خود یک «مقام» است. ما باید به جایی برسیم که برای حضرت به دلشوره بیفتیم؛ دغدغه و سوز قلب داشته باشیم؛ غصه بخوریم؛ اگر اینگونه نیستیم، قسی القلب هستیم و نفس ما دچار توحش است.

در آداب دعا داریم تا انسان روی چیزی که می خواهد، اصرار نداشته باشد و حقیقتاً کارد به استخوانش نرسیده باشد، اجابت نمی شود. طبق فرمایش امام رضا (علیه السلام) دعای ما باید پشتوانه ی قلبی و عملی داشته باشد. مهمترین سؤال شب اول قبر و آخرت، سؤال درباره کیفیت ارتباط انسان با امام زمانش است.

هنگام دعا علاوه بر اینکه با اضطرار دعا می کنیم، باید این سوز و اضطرار و این مطالبه را به اطرافیان مان و سایر افراد نیز منتقل کنیم، اما موضوع این است که کارد به استخوان ما نرسیده است. پس باید منتظر فجایع، فتنه­ ها، آسیب­ ها، قحطی ­ها، انواع مرگ ها، انواع مصیبت ها و مشکلات باشیم.

هر مشکلی مثل بدهکاری، زندان، گرفتاری، دعوا، درگیری، بداخلاقی، فساد و ظلمی که در دنیا می بینیم، حتی زمانی که از دست خودمان هم ناراحت هستیم، همه این مشکلات با آمدن امام زمان (علیه السلام) حل می شود. لذا باید قاعده دعا را یاد بگیریم، هر کدام از ما از خانواده خودمان، محله، شهر و کشورمان باید شروع کنیم تا خارج از کشور، تلاش کنیم که طلبِ امام زمان (علیه السلام) یک مطالبه جهانی شود.

نگوییم این مسئله آسمانی و الهی است و هر وقت خدا بخواهد انجام می شود، خیر. خدا می فرماید: هر وقت شما بخواهید. «إِنَّ اللَّهَ لا یُغَیِّرُ ما بِقَوْمٍ حَتَّى یُغَیِّرُوا ما بِأَنْفُسِهِمْ= خداوند هرگز سرنوشت قومی را تغییر نمی دهد مگر اینکه خودشان بخواهند سرنوشت شان را تغییر دهند» (رعد/11).

بحث جهاد جلسه سوم