مهمترین سؤال قیامت، کیفیت ارتباط با امام زمان (علیه السلام) است

در روایت داریم که اسلام بر پنج پایه بنا شده است، بر نماز، روزه، حج، زکات و ولایت. به هیچ چیز به اندازه ی «ولایت» توصیه نشده است. نمازی که اگر قبول شود، بقیه اعمال هم قبول می شود و اگر قبول نشود، بقیه ی اعمال هم قبول نمی شود؛ همین نماز به ولایت بستگی دارد که آیا این نماز را با ولایت معصوم انجام دادیم یا بدون ولایت، یا داستان حج، داستان خلقت انسان است، کسی که به خانه خدا مُشرف می شود از آنجا باید سراغ نماینده و مظهر خدا برود، اگر اتصال با نماینده خدا نداشته باشد، حج او باطل است.

سیر همه ی عبادات و باطنشان این است که شما بعد از آن وصل به نماینده ی خدا و مظهر خدا شوید. طالب خدا بدون پیوند با امام زمان (علیه السلام) نمی تواند به خدا برسد. نماز بدون ولایت، حج بدون ولایت، خمس بدون ولایت، زکات بدون ولایت، جهاد بدون ولایت، هیچ فایده ای ندارد و گاهی وقت ها مضر هم است و انسان را از خدا دور می کند. اگر انسان در اخلاقیات و احکام دچار انحراف اشکال شود، اما پیوندش با امام زمان (علیه السلام) خوب و گرم باشد، امکان دارد، نجات پیدا کند. کسی که احکامش هم دقیق است، اخلاقش هم خوب است، ولی با امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) ارتباط ندارد، یعنی در کشتی نیست، غرق می شود.

فرق کسی که با نماینده و مظهر خدا ارتباط دارد، مثل کسی است که در کشتی نشسته، دریا هم امواج سهمگین دارد ولی او که در کشتی است، آرامش دارد. کشتی به ساحل می رود، او ممکن است در کشتی چند تخلف هم انجام دهد، ولی بالاخره سالم به ساحل می رسد. که بعد در ساحل جزای تخلفش را هم می بیند. ولی کسی که معصوم را ندارد و پیوند با نماینده و مظهر خدا ندارد، مثل کسی است که در اقیانوس روی تخته شکسته نشسته، آدم خوبی هم است، گناه و اشتباه هم نمی کند، ولی فایده ای ندارد، به ساحل نمی رسد.

مثلاً به یک دختر کوچک یا پسر کوچک می گویند، تنها و بدون پدر و مادرت بیرون نرو، یا بازار نرو، مگر در بازار کس دیگری نیست؟ پدر و مادرهای دیگر آنجا نیستند؟ چرا ما به این بچه می گوییم تنها بیرون نرو؟ برای اینکه هر کسی مواظب بچه ی خودش است. این بچه ولی ندارد، وقتی ولی ندارد، اگر آسیبی ببیند، کسی حاضر  نیست برای او فداکاری کند. وقتی دست فرزندتان در دست شما است، هر جا که برود با او هستی و اگر خطایی هم کند، او را بر می گردانی، رابطه ات هم با او خراب نمی شود. این مطلب معنای این حدیث است که:« حُبُّ عَلِیٍّ حَسَنَةٌ لَا یَضُرُّ مَعَهَا سَیِّئَةٌ وَبُغْضُ عَلِیٍّ سَیِّئَةٌ لَا یَنْفَعُ مَعَهَا حَسَنَة = دوستى على حسنه ‏اى است كه با داشتن آن، سیئه زیانى نمى‏ رساند و دشمنى على سیئه ‏اى است كه با وجود آن حسنه سودى ندارد». با داشتن حب علی اگر انسان دچار خطایی هم شود، دوباره بر می گردد.

اینگونه نیست که خدا می خواسته، علی (علیه السلام) را عزیز و دُردانه ی خود قرار داده و بگوید من او را خیلی دوست دارم، اگر کسی او را دوست داشت، من هم خیلی دوستش دارم، گناهش را هم می بخشم، چون من علی را دوست دارم؛ نَه اصلاً اینطور نبوده؛ این مسیر ریاضی و عقلی است. مسیر تخصصی است؛ با ولایت معصوم تو با خدا ارتباط می گیری و نجات پیدا می کنی، وصل به علم صحیح هستی.

اهمیت ولایت معصوم به قدری است که خداوند به پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) می فرماید: « لولاک لَما خَلَقتُ الأفلاک = اگر تو نبودی افلاک را نمی آفریدم». یعنی بدون معصوم خلقت عبث است. «وَ لَوْلا عَلِىٌّ لَما خَلَقْتُکَ = و اگر على نبود، تو را هم خلق نمی کردم»، به این معنی نیست که قیمت علی (علیه السلام) از پیغمبر بیشتر است، بلکه اگر علی نبود، داستان هدایت به صورت تخصصی تحقق نمی یافت. سپس می گوید: «وَ لَوْلا فاطِمَةُ لَما خَلَقْتُکُما = و اگر فاطمه نبود، من شما دو نفر را نمى ‏آفریدم». چون فاطمه مادر امامت است. اگر فاطمه ای نباشد، حسن و حسین هم نیست، تخصص از بین می رود. از دایره ی عاطفه و عزیز دُردانگی بیرون بیایید؛ مسئله، مسئله تخصصی بودن حرکت به سمت خداست.

لذا حقیقتاً میزان تقرب شما به خداوند تبارک و تعالی به میزان نحوه ی ارتباط و کیفیت ارتباط تان با امام زمان تان روشن می شود. متأسفانه ما طوری در دنیا زندگی می کنیم که اگر اعضای خانواده مان پنج نفر هستند، احساس نمی کنیم، امام زمان نفر ششم است. در جدول برنامه ریزی هفتگی ما، در عبادات، دلدادگی ها، غم و شادی ها، جایی برای حضرت در نظر نمی گیریم.

امام فرمود بزرگ ترین رحم شما ما هستیم. ما با امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) اصلاً صله رحم نداریم. جشن نیمه ی شعبان، برای کسی واقعاً جشن است که توانسته باشد، امام زمانش را پیدا کند. جشن برای امام زمان معنا ندارد، برای ما معنا دارد. معنای آن در پیوند ما با امام زمان است.

هدایت تخصصی، ولایت، امام زمان . مقام محمود جلسه ششم