مهمترین دعای شب 23 ماه مبارک رمضان، دعا برای ظهور است

چرا بزرگترین دعای امشب ما «اللهم کن لولیک الحجة ابن الحسن» است. گفتند که از اول تا آخر شب باید این دعا را بخوانید، قرآن نخوانید، ابوحمزه نخوانید، جوشن کبیر نخوانید.

مهمترین دعای شما این است که بگویید: «اللَّهُمَّ کُنْ لِوَلِیِّکَ الحُجَهِ بنِ الحَسَن صَلَواتُکَ علَیهِ و عَلی آبائِهِ فِی هَذِهِ السَّاعَهِ وَ فِی کُلِّ سَاعَهٍ وَلِیّاً وَ حَافِظاً وَ قَائِداً وَ نَاصِراً وَدَلِیلًا وَ عَیْناً حَتَّى تُسْکِنَهُ أَرْضَکَ طَوْعاً وَ تُمَتعَهُ فِیهَا طَوِیلا = خدایا! در این لحظه و در تمام لحظات، سرپرست و نگاهدار و راهبر و یارى گر و راهنما و دیدبان ولىّ‏ات، حضرت حجّة بن الحسن، که درودهاى تو بر او و بر پدرانش باد، باش، تا او را به صورتى که خوشایند اوست، و همه از او فرمانبرى مى‏نمایند، ساکن زمین گردانیده و مدّت زمان طولانى در آن بهره ‏مند سازى. »

وقتی که شخص در دعای فرج می‌گوید، «صَلَواتُکَ علَیهِ و عَلی آبائِهِ»، تقلیدی نمی‌گوید بلکه از روی عشق حرف می‌زند. یعنی عشقش این است که خدا بر امام زمان (علیه‌السلام) و آباء امام زمان (علیه‌السلام) صلوات بفرستد. دنبالِ‌ ثوابش نیست، بلکه غذایش است و از رسیدنِ صلوات به آن‌ها، او تغذیه می‌شود.

وقتی می خوانیم: « ... وَلِیّاً وَ حَافِظاً وَ قَائِداً وَ نَاصِراً وَدَلِیلًا وَ عَیْناً...» این 6 خواسته ی ما است برای امام زمان مان. یعنی دوست دارم خدا ولیّ، حافظ، ناصر، قاعد، دلیل و عینش باشد.

اما رمز کار این است، « ... حَتَّى تُسْکِنَهُ أَرْضَکَ طَوْعاً...» که ما امام مان را ساکن این زمین و حاکم بر این زمین کنیم، در حالی که این زمین «طَوعاً» است یعنی در مقابل حضرت رام شده و خودش را در اختیار او قرار داده است. رام کردن زمین و در اختیار گذاشتن آن به امام زمان وظیفه ی ما است. یعنی مقاومتی که در جهان در مقابل امام زمان و شناخت حضرت ایجاد شده است و مهدی هراسی که دشمنان ما در سایت ها و ماهواره ها راه انداخته اند را به صفر برسانیم. سوالات و شبهاتی که در مورد شیعه، امامان شیعه، حضرت زهرا، قرآن و اهل بیت در فضای مجازی مطرح می کنند را جواب بدهیم.

نقطه‌ی عطف در دعای فرج، کلمه‌ی «طَوْعاً» است. «حَتَّى تُسْکِنَهُ أَرْضَکَ طَوْعاً وَ تُمَتِعَهُ فیها طَویلاً = خدایا او را در زمینت ساکن کن» یعنی خدایا زمین را در اختیارِ‌ امام زمان قرار بده و او را در زمینت ساکن کن، در حالی که زمین دوست دارد که در اختیار امام زمان (علیه‌السلام) باشد. زمین در پذیرفتنِ امام زمان (علیه‌السلام) رام نیست، چون هر کسی امام زمان (علیه‌السلام) را نمی‌پذیرد.

قدرِ من این است که در آرام کردن و رام کردنِ زمین برای امام زمان (علیه‌السلام) و هموار کردنِ موانعِ ظهور، مشارکت ‌کنم. این به معنی رفتن در چادرِ امام زمان(علیه‌السلام) است. به همین دلیل در شب های ماه رمضان به خدا می‌گوییم «وَ اِجْعَلْنِی مِمَّنْ تَنْتَصِرُ بِهِ لِدِینِكَ وَ لاَ تَسْتَبْدِلْ بِی غَیْرِی= خدایا من را از کسانی قرار بده که دینت را بوسیله من یاری کنی و هیچکس را جای من نگذار». چون اگر خدا کسی را جای ما بگذارد، یعنی ما به بیرون رانده شده ایم. اگر کسی زیر چادر امام زمان (علیه‌السلام) نباشد، یعنی در جهنم است.