مهلک ترین بیماری قلب در عصر حاضر

علامتِ بزرگ و آشکار یک قلب بیمار، عدم ابتلای آن به غم‌های فوق عقلانی (بخش انسانی و الهیِ انسان) است و این فحشایی عظیم است که انسانها غالباً از ابتلا به آن رنج نمی‌برند. قلبی که از آوارگی و غربت هزار ساله‌ی امام زمان «علیه‌السلام» و پدر حقیقی‌اش به درد نمی‌آید، گوشی که فریاد «هل من ناصر» هر روزه‌ی او را نمی‌شنود، چشمی که برای غربت و تنهایی امامش نمی‌گرید و دستانی که برای برداشتنِ موانع ظهور، قدرتی ندارند، به بزرگترین فحشاها مبتلا هستند...

هزار و صد و هشتاد سال است که او، منتظرِ ماست... تا یاری‌اش کنیم، تا فریاد کمک خواهی‌اش را بشنویم، تا تنهایی‌اش را به عمق جان حس کنیم... تا برای آمدنش، به پا خیزیم...

آیا قلب ما، به چنین غمِ مبارکی، متبرک شده است؟ اگر پاسخ ما منفی است، حتماً منتظر غم‌های کشنده‌ی دنیا باشیم...

اگر دل های ما مشتاق امام زمان «علیه السلام» نیست، نشانه بیماری قلب ماست. و باید حتماً مورد درمان قرار بگیرد. قاعده حبّ، نگرانی در مورد ادامه دوستی و ارتباط است. این نگرانی، یک نگرانیِ کاملاً انسانی و فطری است. اساساً ممکن نیست که کسی عشق و علاقه‌ای در دل داشته باشد، و برای آینده آن عشق، برنامه‌ریزی نکرده باشد.

در روایت آمده که از خدا می خواهیم ما را از کسانی قرار بده که به قضاء حاجت امام زمان «علیه‌السلام» توجه دارند. بالاترین کسی که ما را به کمک خودش فرا می‌خواند، امام زمان «علیه‌السلام» است. کسی که نسبت به مسائل نهضت امام زمان «علیه‌السلام» بی‌خیال است، دچار قساوت قلب شده است.

تمام تلاش یک مؤمن حقیقی باید به این امر اختصاص یابد که نه تنها رنج و فشاری از سوی او متوجه پدر آسمانی‌اش نگردد، بلکه در جهت شادی قلب او و رفع موانع ظهورش حرکت نماید. درست مانند زمانی که والدین از بیماری فرزندشان بیشتر از خود او زجر می‌کشند، امام زمان نیز، از هر فشاری در نفس ما، به شدت تحت فشار قرار می‌گیرند.

ببین الان چه‌قدر امام زمان«علیه‌السلام» را دوست داری، چه‌قدر برای حضرت فایده داری، چه‌قدر برای حضرت هزینه می‌کنی، از همین جا معلوم می‌شود که قیامت در گروه امام زمان هستی یا خیر؟

الگوی عملی و امام تو کیست؟ هرکس عمل هر گروهی را دوست داشته باشد در عمل آن‌ها شریک خواهد بود.

برگرفته از سلسله مباحث خانواده آسمانی، استاد محمد شجاعی