مهربانی، بارزترین صفت انسانی

عناوین مورد بحث در این جلسه:

* مودّت، دوستی است که هر کس حاضر است بخاطر دوستش فداکاری و زحمت بکشد.

* خداوند بین زن و شوهر مودّت و محبّت قرار داده است.

* انسان چون از جنس خداست ذاتاً حقارت پذیر نیست.

* هر وقت احساس کوچکی و حقارت کردی یادت باشد درواقع تعریف حقیقی خودت را فراموش کردی.

* قبل از اینکه زن یا مرد باشیم انسانی هستیم از جنس خدا.

* امام زمان دو حق بر عهده ما دارد: حق امام و حق پدری.

* امام زمان، مهمترین سؤال روز قیامت است.

* هر کس بخواهد به الله برسد، باید از متخصص معصوم شروع کند.

به گزارش منتظران منجی «عج»، در جلسه ۳۶9 «خانواده آسمانی » مورخ ۹۴/۰3/07 ، استاد محمد شجاعی به ادامه بحث پرداختند که شرح آن در زیر می آید:

مهربان‌ترینِ انسان‌ها، نزدیک‌ترین شان به خداوندند.

امام صادق «علیه‌السلام» می‌فرمایند:

«إنَّ اللّه َ ـ جَلَّ ذِكرُهُ ـ لَیَحفَظُ مَن یَحفَظُ صَدیقَهُ ؛ خداوند (جلّ ذکره) حفظ می‌کند کسی را که دوستش (رابطه‌ دوستی‌اش) را حفظ می‌کند».

گاه ممکن است یکی از دو طرف با اشتباهی، غفلتی و یا کوتاهی در حق دیگری، زمینه قطع یک ارتباط را فراهم کند، امّا طرف دیگر، با فداکاری و گذشت، این رابطه را حفظ نماید. چنین کسی، تحت حفظ مستقیم خداوند قرار می‌گیرد، به این معنا که اولاً بلاها و حوادث از او دور می‌گردد، و ثانیاً خداوند مهربان، رابطه این شخص را با خودش محکم‌تر و عمیق‌تر می‌نماید. اساساً خداوند در یک ارتباط، به کسی که از این دو نفر نزدیک‌تر است. که نام رحمان در او بیشتر تجلی کرده باشد. هرچه انسان صفت رحمانیت و رحیمیت را بیشتر دریافت کرده و بروز می‌دهد، به خداوند شبیه‌تر و نزدیک‌تر شده و تحت حفاظت بیشتری از سوی الله قرار می‌گیرد.

از همین رو پیامبر اکرم «صلی الله علیه و آله و سلم» بهترینِ انسان‌ها را مهربان‌ترین­شان به اعضای خانواده می‌دانند.

و یا در روایات اسلامی، بهترین انسانِ یک جمع را کسی می‌دانند، که خدمت بیشتری به دیگران می‌رساند (سیّد القوم، خادمُهم).

قرآن کریم، انسان­ها را به مسابقه در نیکی‌ها و خیرات دعوت کرده و از آن­ها می‌خواهد که برنده این میدان مسابقه پرسود باشند. برای پیروزی در چنین میدانی، باید از آسمان نیرو گرفت، از ارتباط با الله، خانواده آسمانی، فرشتگان و ... کسب انرژی کرد تا بتوان مهربان‌ترینِ یک جمع بود.

قهرمانِ یک ارتباط دوستانه، کیست؟

امام صادق «علیه‌السلام» می‌فرمایند:

«ما أقبَحَ بِالرَّجُلِ أن یَعرِفَ أخوهُ حَقَّهُ، ولا یَعرِفَ حَقَّ أخیهِ؛ چقدر زشت است برای کسی که برادرش حقش را به رسمیت شناخته و رعایت کند، اما او حق کسی را رعایت نمی‌کند».

ناپسندترین امر برای کسی آن است که دیگران در کنار او احساس امنیت نکنند و دائماً مضطرب و نگران از صدماتی باشند که ممکن است به آن­ها از ارتباط با او برسد.

فراموش نکنیم که ما باید نهایتِ تلاش­مان را هزینه کنیم که بهترین فرد در روابطمان باشیم؛ کسی که صبرش، مهربانی‌اش، تغافل و تجاهلش، گذشتش و مودّتش نسبت به دیگران بیشتر باشد. مهم نیست دیگران چگونه پاسخ دهند و یا رفتارهای ما را به حساب حماقت‌مان بگذارند، مهم آن است که امام زمان، نامه عمل ما را با رضایت امضا نماید. مهم آن است که ما در نگاه خداوند بدرخشیم، مهم آن است که در باشگاهی که برایمان گسترده شده، چقدر موفق به رشد و کمال شده‌ایم ... مهم آن است که چقدر در نگاه اهل آسمان محبوب گشته‌ایم...

قهرمانِ یک رابطه کسی است که به خاطر عشق به اهل آسمان، به دیگری مهر می‌ورزد. برای محبوب شدن در نگاه الله سعی می‌کند دیگران را از سرچشمه رحمتش سیراب کند. فراموش نکنیم که هرگاه از ناسپاسی‌ها، بدخلقی‌ها و ظلم‌های دیگران رنجیدیم، عصبانی شدیم و ... درست زمانی است که تعریف‌مان را از خود حقیقی‌مان فراموش کرده‌ایم. دقیقاً در لحظه‌ای که حقیقتِ انسانی خود را فراموش می‌کنیم و خودمان را یک زن و یا یک مرد تعریف می‌کنیم، زمانی است که توان تحمل ناملایمات دیگران را نداریم.

آیا در رعایت حقوق امام زمان، موفق بوده‌ایم؟

در دعاها از خداوند درخواست می‌کنیم که خداوند ما را جزو کسانی قرار ده که حقوقی که از امام‌شان بر گردن‌شان است، رعایت می‌کنند. امام زمان نیز دو حق بر گردن ما دارند، ابتدا حق تخصص و رهبری؛ و دوم، حق پدری.

اما آیا ما حقوق ایشان را رعایت می‌کنیم؟ امام زمان مهمترین و بزرگترین حقی است که در قیامت از آن سؤال می‌کنند. در زیارت آل یاسین، امام زمان را باب الله خطاب می‌کنیم. یعنی اگر کسی قصد تقرّب به الله را دارد باید از در آن وارد شود و امام زمان دری است که با آغوش خداوند گشوده می‌شود.

هیچ عملی از ما، بدون امام زمان و ارتباط با او، فایده‌ای نخواهد داشت.

«مَنْ ارادَاللَّهَ بَدَءَ بِكُمْ... (زیارت جامعه کبیره) کسی که قصد رسیدن به الله را دارد، باید از امام شروع کند، دست در دست او، قدم به قدم در سایه او، ... و هیچ راهی جز راه معصوم به الله ختم نمی‌گردد و قرآن بارها این مسئله را متذکر شده است.

آیا ما این باب الله را یافته‌ایم؟ آیا برای نداشتنش دلتنگ و مضطرب هستیم؟ آیا ما در غصه‌های عظیم امام زمان‌مان شریک هستیم؟ آیا حداقل برای غم‌های او، غم می‌خوریم؟

آیا امام زمان از من راضی هست یا نه؟؟؟

اگر کسی چنین دغدغه‌ای ذهن و قلبش را مشغول کند، قرار است در آسمان محبوب باشد.

تلاش کنیم تا محبوب اهل آسمان باشیم، محبوبِ امام زمان‌مان باشیم، که در این‌صورت تمام مسائل‌مان در زمین نیز حل خواهد شد.

«والحمدلله رب العالمین»