ملاک های خودشناسی در ادعیه ماه رمضان (جلسه چهارم)

اگر احساس عظمت، کرامت، شرافت و فضیلت  به ما دست بدهد نشان دهنده آن است که خود حقیقی مان را پیدا کردیم.

قاعده خودشناسی در اینجا این است که وقتی با حرام ها روبرو می شویم احساس شرافت و بزرگی کنیم؛ یعنی شناخت خود حقیقی مان و بالعکس اگر احساس محدودیت کردیم یعنی هنوز خودمان را نشناختیم.

عشق به زبان معشوق

کسی که خودش را می شناسد از دین و اینکه خدا برایش پیامبر و متخصص معصوم قرار داده بسیار راضی و خشنود است و بزرگ ترین نعمت الهی می داند.

در ادامه دعای ماه رمضان فراز «وَ هُوَ شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِی أَنْزَلْتَ فِیهِ الْقُرْآنَ‏ هُدىً لِلنَّاسِ وَ بَیِّناتٍ مِنَ الْهُدى‏ وَ الْفُرْقانِ» بحث منت خداوند مطرح است.

اگر کسی خودش را بشناسد عاشق زبان خدا و دین اوست. چون لطف بی پایان خودش را با این ادبیات برای انسان قرار داده است و زبان های دیگر گنجایش سیر انسانی انسان را ندارد.

یکی از ملاک های خودشناسی، عشق به زبان معشوق و دین است. کسانی که تلاش به یادگیری زبان دین شان و قرآن دارند معلوم است که خودشان را به درستی شناختند. اما کسی که رغبت و شوقی به روخوانی قرآن ندارد هنوز خود حقیقی خودش را نشناخته است و با اله حقیقی خود انسی ندارد.

شناخت خانواده آسمانی 

تعلقات مادی و دنیایی باعث می شود که اشتباها خود را یک زن یا یک مرد معنا کنیم. درحالیکه تعلق نطفه که از آسمان قرار است نفخه به آن دمیده شود به جسم است. لذا حقیقت زندگی ما قبل از دنیاست. کسی که خودش را نمی شناسد تا آخر عمر با همان نگاه زن یا مرد بودن زندگی می کند و این خیلی بد است.

اگر فهمیدیم که فرزندان اهل بیت (علیهم السلام) هستیم؛ بی تابی،‌ نشاط، قدرت و ‌آرمان های بلند در زندگی خواهیم داشت و هر چه نگرانی، اضطراب و غم است همه از بین می رود و این هم یکی دیگر از ملاک های خودشناسی است.

حقیقتاً چه قدر خود حقیقی مان را می شناسیم،

چقدر ریشه و اصل مان را می شناسیم،

چقدر براساس این خود حقیقی تصمیم می گیریم،

 انتخابات‌، ارتباطات،‌ چینش های فکری و ذهنی و مهندسی محبوب ها و سبک زندگی مان چقدر براساس این خود حقیقی است!

تا وقتی که سبک زندگی مان را براساس زمین و تعلقات زمینی تنظیم می کنیم درواقع خودمان را هنوز نشناختیم. اما وقتی سبک زندگی مان را براساس خانواده آسمانی مان، و به بلندای ابدیت و جاودانگی و با قیمت محشور شدن با اهل بیت (علیهم السلام)، طراحی کردیم، نشاط و آرامش در دل بوجود می آید و نوع نگاه مان به معصوم  به عنوان فرزندان آنان خواهد شد.

قرآن و هدایت انسان 

 خوشحالی یک انسان در ماه رمضان این است که خدا در این ماه قرآن قرار داده؛ قرآنی که برای هدایت انسان هاست.

حال ما چقدر به قرآن افتخار می کنیم و از آن بهره می بریم. درحالیه قرآن برای ماست و به لیاقت ما نازل شده و غذای بخش انسانی مان است. اگر نمی توانیم انس بگیریم معلوم است که هنوز خودمان را نمی شناسیم.

این قرآن با دلائل روشن و واضح و فرقان که تشخص دهنده حق از باطل است برای هدایت انسان ها آفریده شده است.

افتخار مسلمان و شیعه این است که کتابی دارد که فرقان است. ائمه ی دارد که مظاهر فرقان هستند. دل شیعه همیشه آرام است؛ چون در زندگی اش ملاک دارد و آن قرآن است. لذا شایسته نیست انسان در دلش محبت کسی را جز الله مستقر کند.  

«فَیَا ذَا الْمَنِّ فلا یُمَنُّ عَلَیْكَ؛ پس اى منّت‌ گذارى كه هیچ‌ كس نمى‌ تواند بر تو منّت بگذارد» ای کسی که تو صاحب منت هستی. محال است کسی بر خدا منت بگذارد. چون هرکاری از ناحیه اوست. ما فقیر الی الله هستیم. لحظه به لحظه در ما می دمد تا زنده باشیم. هر توان و قدرتی منشأاش از خداست.

هر وقت یاد خدا می کنیم اول خدا یاد ماست که می توانیم او را یاد کنیم. لذا کسی نمی تواند به خاطر هیچ کاری سر خدا منت بگذارد. چون همه توفیق ها از ناحیه اوست.

اگر کار خیر می کنیم باید خدا را شکر کنیم چون خداوند توفیق چنین کاری به ما می دهد. و ما را به این شرافت می رساند. لذا هر چند مومن تر باشیم زیر پرچم  الهی هستیم. و هر چه عمل خیر و ثواب انجام دهیم، نشان آن است که خدا آن عمل را از ما قبول کرده و این یعنی بیشتر سر ما منت گذاشته است.