ملاک ایثار و از خودگذشتگی

عناوین مورد بحث در این جلسه:

هر چه سطح گذشت، فداکاری و مبارزه با نفس تان بیشتر باشد «من» حقیقی تان آرام و شادتر و ارتباط با غیب آسان تر خواهد شد.

اگر نمی توانی با غیب در ارتباط باشی درحالی­که غیب همراه ماست و در حضور آنها زندگی می کنیم، برای این است که ناخالصی داریم و بخش های الهی مان محکوم سایر بخش هاست.

کسانی ایثار می کنند که از چیزهایی که حق خودشان است می گذرند، و دیگران را بر خود ترجیح می دهند که مشمول محبوبیت آسمان و زمین می­شوند.

ملاک قرب به الله و اهل بیت به درجه­ی فداکاری و ازخودگذشتگی ات بستگی دارد و اینکه چقدر از خودخواهی و زودرنجی ها به دور هستی.

ایثار یعنی پرمصرف ترین آدم ها باشی از این جهت که برای دیگران مصرف می کنی و کم مصرف ترین آنها برای خودت. دراینجاست که انسان شبیه الله می شود.

به گزارش منتظران منجی «عج»، در جلسه ۳۹1 «خانواده آسمانی » مورخ ۹۴/۰۶/۱۲ ، استاد محمد شجاعی به ادامه بحث پرداختند که شرح آن در زیر می آید:

از ایثار تا الله...

در جلسات گذشته آموختیم که ایثار، به معنای مقدم داشتن دیگران بر خود می‌باشد. این کار، تنها از کسی بر می‌آید که خودِ حقیقی‌اش را شناخته باشد. چنین کسی یقین دارد، که اگر کسی را بر خود مقدم بدارد، در حقیقت به رشد خودِ حقیقی و جاودانه‌اش کمک نموده است. کسانی که در دنیا بیشتر از خودهای جمادی، گیاهی، حیوانی و یا عقلانی بهره برده و با آنان انس دارند. بدونِ توجه و تغذیه‌ی خودِ الهی، فقط بر حجم بدبختی‌ها، اضطراب‌ها، ناامیدی‌ها، تلخی‌ها، افسردگی‌های روحی خود می‌افزایند. و هر چه در چهار بخش پایینی، موفق‌تر می‌شوند، از سطح آرامش و شادی آنان کاسته می‌شود.

امّا اگر قدرت یافتنِ بخش‌های پائینی، همراه با تغذیه و رشد بخش پنجم (بخش الهی) باشد. هر چه بر سطح قدرت این بخش‌ها افزوده می‌شود، میزان شادی و آرامش فرد هم بیشتر می شود. زیرا این چهاربخش، تحت تسلط بخشِ پنجم قرار گرفته و تمام روابط و انتخاب‌ها و فعالیت‌های این شخص، او را به سمت تقرب به الله پیش خواهد بُرد.

و از آنجایی­که، مسئولیت تأمین شادی و آرامشِ وجود انسان با بخش فوق عقلانی اوست، چنین افرادی دائماً به سمت شادی و آرامش بیشتر پیش خواهند رفت.

اگر کسی حقیقتاً به دنبال شادی و آرامش در دنیا و آخرت می‌گردد، باید بخش فوق عقلانی خود را دائماً تغذیه کرده و آن را به قدرت برساند.

ایثار، عملی بسیار برجسته برای قدرت بخشیدن به بخش فوق عقلانی است، ایثار از بخش‌های پائینی، قطعاً به بزرگتر شدن و قدرتمندتر شدن بخش الهی وجود انسان منجر می‌شود.

سنگی را تصور کنید که بارها و بارها در کوره مورد حرارت و تراش قرار می‌گیرد تا طلای خالص از آن آزاد شود. این آتش، در عین اینکه، سنگ را می‌سوزانده، به ناب‌تر شدن و قیمتی‌تر شدن آن کمک می‌کند.

ایثار، راهی است برای سوزاندن ناخالصی‌های نفس انسان و بالا بردن عیار او در نگاه اهل آسمان.

هر چه سطح ایثار انسان بالاتر می‌رود، عیار نفس او نیز افزایش یافته و مَنِ الهی او نیز قدرتمند می‌گردد. لذا ارتباط او با غیب نیز آسان‌تر می‌شود.

عدم ارتباط مَحرمانه و رفت و آمدِ ما با غیب، نشان­دهنده وجود ناخالصی‌ها در نفس ماست، به طوری­که یک یا چند بخش از بخش‌های پائینی وجود ما، بر بخش فوق عقلانی ما سایه انداخته و غلبه کرده‌اند.

محبوبیت انسان در نگاه اهل زمین و اهل آسمان به میزان قدرت و غلبة بخش فوق عقلانی او مربوط می‌شود و ایثار، رساننده‌ترین و مهم­ترین راه برای این منظور است.

ایثار، میدانی است برای حذفِ من‌های بخش‌های پائینی و رشد یافتن منِ الهی ... و زیبایی ایثار به آن است که تولید کنندة این میدان، خود ما هستیم، که با اختیار و انتخاب‌مان برای جلوه کردن در نگاه معشوق، آن را مهیا می‌کنیم.

ایثار استحمام قدرتمندی برای نفس است، به گونه‌ای که آن را از بسیاری از پلیدی‌ها پاک می‌کند.

هدیه دادن لباس عروس، در شب عروسی حضرت زهرا به فقیر، از آن سبب ماندگار شده است که از جنس ایثار بوده است.

و یا نازل شدن سوره برای بخشیدن سه افطار به مسکین، در حالی­که خود در منزل طعامی نداشتند، به این خاطر بوده است که از جنس ایثار است. فراموش نکنیم که؛

 ایثار، فقط برای بلند شدن از زمین و درخشیدن در نگاه اهل آسمان است، که انسان را به آسمان می‌رساند...

چرا محمُد و آل او، محبوب خدا هستند؟

حضرت موسی )علیه السلام) به خداوند عرض می‌کند:

خداوندا، درجاتِ محمد (صل الله علیه و آله) و امت او را به من نشان بده. خداوند به او می‌فرماید:

ای موسی، تو طاقت دیدن درجات پیامبر اسلام و امت او را نداری. ولی من یکی از منازل بزرگ و جمیلِ پیامبر و امتش را (که به آن واسطه او را بر تو و امتت برتری دادم) نشانت می‌دهم.

از همین رو خداوند پرده را کنار زده و ملکوت را به او نشان می‌دهد...

در همین حال موسی، نزدیک بود که قالب تهی کند، سپس به خداوند عرض می‌کند:

پروردگارا، به چه دلیل، محمّد و آل او را به چنین کرامت و مقامی رسانیدی؟

خداوند می‌فرماید:

به یک خُلقی که در میان آفریدگان من، او را بدان آراستم و آن خُلق ایثار است.

می‌دانیم که پیامبر، انسانی در اوج ایثار و از خود گذشتگی بود و هر چه انسان به پیامبر و اهل‌بیت او نزدیک‌تر می‌شود، این صفت در او بارزتر می‌گردد.

اساساً میزان قرب انسان به اهل آسمان، به میزان ایثار او بستگی دارد. چقدر توانسته است از خودخواهی، منیّت، تکبّر، زودرنجی و ... فاصله بگیرد. هر چه انسان از منیّت بیشتر فاصله می‌گیرد، به اهل بیت (علیهم السلام) نزدیک‌تر می­شود، به گونه‌ای که شادی، آرامش، قدرت‌های معنوی و روحی اهل بیت بیشتر در او تجلی می‌یابد.

توصیف مؤمنان کامل

امام صادق (علیه السلام) می­فرماید:

«هُمُ البَرَرَةُ بِالإِخوانِ فی حالِ العُسرِ وَالیُسرِ، المُؤثِرونَ عَلى أنفُسِهِم فی حالِ العُسرِ؛ مؤمنان کامل کسانی هستند که در حالت سختی و آسایش، اهل نیکی و مهربانی هستند نسبت به برادران خود، و آنان را به خود ترجیح می‌دهند».

باید برای رسیدن به چنین نقطه‌ای که در همه حال، از ما خروجی‌های نیک صادر شود، تمرین کنیم. ایثار در شرایط سختی، واقعاً نیاز به تمرین‌های جدی و مکرر دارد. باید تمرین کنیم پرمصرف‌ترین انسان برای دیگران باشیم نه مصرف کننده‌ترین آن­ها.

ایثار یعنی، انسان بیشترین سود و نفع را برای دیگران داشته باشد. بیشترین سطح گذشت را در خود داشته باشد.

همه ما در زندگی روزمرة خود، دائماً در حال برخورد با صحنه‌هایی هستیم که می‌توانیم از آن­ها میادینی قدرتمند برای تمرینِ ایثار بسازیم ...

فقط باید کمی جدّی باشیم... .

«وَالحَمدُلِله رَبِّ العالَمِین»