معلم مهدوی مثل پزشکی می ماند که نقش احیاگری دارد

امام صادق (علیه السلام) در دعای ندبه، داستان تاریخ بشریت را از تاریخ فطرت و فطرت گراها آغاز کرده است. یعنی با سیر انسانی و فطری، این دعا را طراحی نموده است.

«الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى سَیِّدِنَا مُحَمَّدٍ نَبِیِّهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ تَسْلِیماً= ستایش خاص خدا، پروردگار جهانیان است، و درود و سلام خدا، سلامى كامل، بر سرور ما محمد، پیامبرش و اهل بیت او».

حضرت در این دعا دو شکر و سپاس دارد:

۱. سپاس عمومی و شکر 2. حمد خاص. از یک درک شیرین و لذت بخشی حکایت دارد که باید شکر کرد. تشکر و حمد برای نعمتی است که به انسان می رسد و دارای موضوع است و اینجا راجع به انسان و انسانیت است.

«اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا جَرَى بِهِ قَضَاؤُكَ فِی أَوْلِیَائِكَ= خدایا تو را ستایش، بر آنچه به آن جارى شد قضاى تو درباره دوستانت» دوستان همان هایی هستند که در نماز از خدا می خواهیم و تو آنها را برای خودت و دینت خاص کردی یعنی انبیاء، صدیقین، شهدا و صالحین.

«اسْتَخْلَصْتَهُمْ لِنَفْسِكَ وَ دِینِكَ= آنان كه تنها براى خود دینت برگزیدى» این اوج ارزش انسانی است که خدا تو را برای شخص خود و دینش انتخاب می کند.

تعیین کننده ارزش تو به غصه ها و شادی‌های توست که جهت می دهد. حضرت شکرش را روی بزرگترین نعمت انسانی قرار داده است و کسی قدر این نعمت (خالص شدن برای خود خدا) را می فهمد که بخش انسانیتش فعال شده باشد و بفهمد که ارزش انسانی اش بالاتر از بخش های پایینی است و بخواهد بداند که خدا چقدر من را دوست دارد، البته دوستی عام نه دوستی خاص.

معلمی، فرصتی برای فتح قله رحمت الهی است

در  این فراز خداوند اعلام دوستی خاص کرده با کسانی که برای دین خدا خاصیت داشته باشند. یعنی شخص به اوج رحمت برسد و انسان‌ها را از بخش های پایینی بیرون بکشد و به انسانیت برساند. کسی می تواند در این مسیر باشد که مهربان باشد؛ مثل معلمان عزیز که می خواهند این کار را انجام دهند تا به رحمت الهی برسد.

نکته اساسی در کار معلمان مهدوی این است که اگر بخواهند به مقام «مثل اعلی» برسند، تنها از یک راهنما می توانند کمک بگیرند که خودش مثل اعلی باشد. یعنی امام زمان علیه السلام که باید اتصال و پیوندی بین شما و حضرت باشد تا به سایر حضرات معصومین (علیهم السلام) هم وصل بشوید.

لازمه این حرکت، به حداقل رساندن مقاومت های جمادی، گیاهی، حیوانی و عقلی است و همچنین کم کردن تنبلی و بی حوصلگی ها و نیز  سبک زندگی را مناسب رضایت حضرت قرار دادن.

معلم مهدوی باید مثل یک پزشک رفتار کند که با ظاهر افراد کاری ندارد و فقط بر بیماری او متمرکز می شود تا معالجه اش کند. معلم مهدوی باید به نقاط ضعف دیگران وارد نشود، بلکه به نقاط قوت افراد توجه کند.

نقطه قوت مخاطبان، همان گوهر فطرت آنهاست که در زیر غبار غفلت، پنهان مانده است. کار معلم این است که گوهری که داخل نجاست افتاده را پاک و تمیز می کند تا گوهر بودنش نمایان شود. پس بر بدی ها و گناهان مخاطب تمرکز نکنید. زیرا گناه کف روی آب است و اگر مخاطب لجاجت نداشته باشد، با کار درست معلم، برطرف می شود.