مؤسسه فرهنگی هنری خیریه
ابوعبیده می گوید: من در مسیری همراه امام باقر (ع) بودم و با او در یک ردیف سوار بر مرکب می شدیم. به هنگام سوار شدن ابتدا من سوار می شدم و سپس حضرت سوار می شد و سلام می کرد و مصافحه می نمود، او به گونه ای برخورد می کرد که گویا برخورد اول است.
به هنگام پیاده شدن ابتدا او پیاده می شد و سپس من از مرکب پیاده می شدم. چون هر دو روی زمین قرار می گرفتیم، باز به من سلام می کرد و طوری احوال پرسی می کرد که گویا برخورد اول می باشد.عرض کردم: برخورد این چنین شما با ما، قبلاً نزد ما مرسوم نبوده است!!
امام فرمود:آیا می دانی چه خیری در مصافحه (همدیگر را بغل کردن) قرار داده شده است؟ به درستی که مؤمنین اگر به هنگام ملاقات، با یکدیگر مصافحه کنند و با یکدیگر دست بدهند، تا وقتی که از یکدیگر جدا نشده اند، خدا به آن ها نظر (رحمت) می کند و گناهان آن ها مثل ریزش برگ از درخت، ریخته می شود.(1)
1. شنیدنیهای تاریخ ص 78- محجه البیضا 3/387
منبع :400 موضوع 2000 داستان ،ج2 ، نوشته ی سید علی اکبر صداقت ، نشر تهذیب
کلیدواژه ها:
آثار استاد