مسخره کردن دری از درهای جهنم است

از دیگر آفاتی که در ارتباط با اعضای خانواده آسمانی ممکن است به وجود بیاید که فوق العاده خطرناک است، «مسخره کردن دیگران» است.

وقتی گفته می­ شود این آفات در دوستی نباید به وجود بیاید، برای این است که بدانیم اینها در حقیقت درهای جهنمی هستند که ورودی شیطان و جهنم به روی انسان است.

بعضی از گناهان یک در ورودی هستند؛ ولی بعضی از درها مثل «کینه» و «حسادت» و «سخن چینی» یک در نیست، بلکه دری هستند که از آن، دها و صدها در دیگر به روی انسان باز می شود؛ چون درکات هستند و تا طبقات جهنم پیش می روند و تأثیرگذاری شان از نظر "مدت" و "شدت" و "نوع عذاب" یکسان نیستند.

بنابراین، مزاح و شوخی نباید به گونه ای باشد که در آن تیزی، تحقیر، سوزاندن و خدشه وارد کردن به شخصیت افراد باشد.

امام صادق (ع) می فرماید: «لا یَطمَعَنَّ المُستَهزِئُ بِالنّاسِ فی صِدقِ المَوَدَّةِ؛ كسى كه مردم را به باد تمسخر مى‌گیرد، نباید به دوستى صادقانه [آنها] امید بندد». پس مزاح و شوخی کردن خوب است، ولی نه به شرط له شدن دیگران.

همچنین کسی که خودبین است، نباید انتظار صداقت و وفاداری از او داشته باشیم.

گاهی بداخلاقی در قالب تندی وگاهی در قالب شوخی است، یعنی با دست انداختن دیگران، زمینه خندیدن و تحقیر کردن آنان فراهم می شود. این کار حرام است؛ چون  نوعی درندگی، خشونت و تجاوز به حریم دیگران است.

برای عشق ماندگار، همنشینی با خدا لازم است

در ارتباطات اجتماعی، گناه به دو شکل صورت می گیرد: گاهی گناه در خود ارتباط اتفاق می افتد. یعنی شخص خدا را نادیده می گیرد و معصیت می کند. نتیجه این ارتباط به قطع آن منجر می شود و حتی در بیشتر موارد به دشمنی هم منجر می­شود.

گاهی گناه در حق خود فرد است که در این صورت نیز، قطع ارتباط حاصل می­ شود.  اما در هر دو شکل ارتباط به دشمنی تبدیل می­شود؛ چون رضای خدا در آن نیست.

افراد سخت گیر، بدببین و و بددل نسبت به هر کس، زمینه تنفر همان کس را ایجاد می کند که در آخر باعث از دست دادن همان فرد می شود.

خیلی ها می خواهند در عشق شان موفق و خوشبخت باشند، ولی نمی دانند که از خدا باید بگذرند تا به آسایش و خوشبختی برسند.

* اگر یک رابطه زمینی بی دردسر و عشق پایدار و پاک می خواهید که آفت هم به آن نخورد، باید معصیت را از ذهن تان بیرون بیاندازید.

اگر کسی بخواهد کارهای حسی، وهمی، خیالی و عقلی اش درست در بیاید،  باید رابطه اش با فوق عقل درست باشد، یعنی اگر خدا، آسمان، غیب و هر معنویتی را به خاطر دیگران تعطیل کنیم، دنیای مان خراب می شود.

* حضرت علی (علیه السلام) می فرمایند: «مَنِ ابْتاعَ آخِرَتَهُ بِدُنْیاهُ رَبِحَهُما، مَنْ ابْتاعَ آخِرَتَهُ بِدُنْیاهُ خَسِرَهُما= كسى كه آخرت خویش را در قبال دنیاى خود بخرد، هر دو را به دست آورده و هر كس آخرت خود را به دنیایش بفروشد، هر دو (آخرت و  دنیا) را باخته است».

به محض اینکه قانون خدا را زیر پا بگذاریم؛ نحوه لباس، رعایت حجاب، مسائل عقیدتی، اخلاقی و اقتصادی و هر چیزی مثل سدی است که اگر سوراخی باز شود، کل آن را به هم می ریزد.  پس خانواده آسمانی مان را به خاطر خانواده زمینی فراموش نکنیم.

وقتی امام زمان (علیه السلام) را به خاطر کارهای دنیای مان از یاد بردیم، از زندگی مان هیچ خیر نمی بینیم.