مسئولیت های زمینی؛ امانت های آسمانی

پذیرفتن هر مسئولیت و یا مدیریتی، یکی از مصادیق امانات الهی است. مادر بودن و پدر بودن، مقام هایی هستند که مسئولیت های خاص خویش را دارا بوده و اگر صحیح انجام شدند. انسان را تا بهشت می رسانند. تمام روابط خانوادگی مثل خواهری، برادری و ... و یا در سطوح بالاتر جامعه مثل مقامات دینی، سیاسی، اجتماعی و ... همه از مصادیق امانات خداوند بوده و به محض پذیرفتن مسئولیت آنها، موظف به رعایت حقوق تمام کسانی هستیم که تحت مسئولیت ما قرار گرفته اند.

اگر کسی مقام همسری را نمی شناسد و از قوانین و حقوق همسرداری آگاه نیست، حق ازدواج نخواهد داشت. یا اگر زن و مردی به حقوق فرزند داری آگاه نبوده و آداب رعایت این امانت خداوند را ندانند هرگز نباید تن به بچه دار شدن بدهند.

انسان، به هیچ وجه مجاز نیست به بهانه ی دوست نداشتن کسی که زیرمجموعه ی مسئولیت اوست، از ایفای صحیح نقش و ادایِ مسئولیتش سرباز زند. این عدم محبت انسان نسبت به کسی، مسئولیت و ادای صحیح آن را از او سلب نمی کند.

انرژی و قدرتی که برای امانت داری های صحیح لازم داریم. باید از یک معشوق قدرتمند والا تأمین شود. کسی که به آسمان وصل است و عشق حقیقی را از الله دریافت می کند، حتی به پای کسی که زیر مجموعه مسئولیت اوست و دوستش هم ندارد، عاطفه ریخته و مهرورزی می کند و در رعایت تمام حقوقِ این امانت می کوشد.

انسانی که انرژی اش را از الله دریافت نکند، قطعاً در رعایت حقوق اماناتِ الهی موفق نخواهد شد. بنابراین هر چه میزان مسئولیت های انسان بیشتر و تعداد زیرمجموعه های مسئولیتی اش اضافه گردد، به تأمین انرژی بالاتری از خداوند نیاز دارد تا بتواند حقوق تمام اماناتش را ادا کند.

پیامبر اکرم «صلی الله علیه و آله» می فرماید: «من دلّی عملاً و هو یعلم أنه لیس لذلک العمل اهل، فلیتوا معقده من النّار.»

اگر کسی مسئولیتی را قبول کند و خودش هم بداند که اهل این مسئولیت نیست، پس جایگاه خودش را در جهنم فراهم کرده است.

به هیچ وجه نباید در جایی که توان انجام صحیح مسئولیتی را نداریم، آنرا بپذیریم.

پیامبر اکرم «صلی الله علیه و آله»: «من استعمل رجلاً من اصابه و فیه من هو أرضی لله منه، فقد خانه الله و رسوله و المؤمنین»

هر کس از بین گروهی (حزبی) کسی را برای ریاست انتخاب کند، در حالی که در آن گروه آدم لایق تری که خداوند به مسئولیت او راضی تر است، وجود دارد، به خدا پیامبرش و همه ی مؤمنین خیانت کرده است.

البته گاهی نیز اتفاق می افتد که مدیری یا کسی تشخیص می دهد، که انتصاب انسان خاصی برای بقیه ی مردم خیرات فراوانی داشته و به صلاح آنهاست. اما گروه زیادی از این انتصاب راضی نیستند. در اینصورت نیز، اهمیت دادن به نظرات اشتباه دیگران لازم نیست.

مالک اشتر به امیرالمؤمنین در جمعِ گروهی از مردم، نسبت به انتصاب چند تن از بستگان شان به ریاستِ بعضی امور، اعتراض کرد. امیرالمؤمنین فرمود: اگر این ها، لیاقت و شایستگی مسئولیت داشتند، به صِرف اینکه بستگان من هستند، می توانستم در حق مردم خیانت کرده و از انتصاب شان خودداری کنم؟

مالک اشتر گفت: حق با شماست یا علی.

پس هوشیار باشیم که حقوق اماناتِ خداوند را در هر مقامی که هستیم، به شایستگی رعایت کنیم، خیانت در اماناتِ خدا، خیانت در حق خودمان است.

برگرفته از مباحث خانواده آسمانی، استاد محمد شجاعی

مطالب بیشتر:

پای درس استاد