مرگ برای مومن شادی آفرین است

امام صادقA می فرماید:«إذا بَلَغتَ نَفسَ أَحدَكُم هذِهِ قِیلَ لَهُ: أما ما كُنتَ تَحزَن مِن هَمّ الدُنیا و حُزنِها فَقَد أَمِنتَ مِنهُ و یُقال لَه: أمامَكَ رَسُولَ الله صَلَى الله ُعَلَیهِ وَ آله وَ عَلی وَ فاطِمَة صُلوات الله عَلَیهِما = وقتی نفس یکی از شما می رسد به جایی که مرگ تان فرا می رسد، فرشته به او می گوید هر چیزی که در این دنیا برایش غصه می خوردی تمام شد، گفته می شود: پیامبر و علی و فاطمه سراغت آمده اند».

خدای مهربان قبل از این که بنده اش بمیرد و به برزخ منتقل شود، این مژده را به او می دهد که هر چقدر غصه در دنیا خوردی، تمام شد؛ حالا در امنیت هستی؛ می خواهد بنده این شادی را قبل از فوتش درک کند؛ به او گفته می شود، پیامبرa، علی Aو فاطمه h سراغت آمده اند.

اهل بیتD خانواده ما هستند و در برزخ به استقبال ما می آیند و این صحنه ی قشنگی است. برای همین وقتی شیعه و محبین از دنیا می روند، خیلی استقبال با شکوهی از آنها می شود.

زان شبی که وعده کردی روز وصل/روز و شب را می شمارم روز و شب

فرشته ی مرگ، حضرت عزرائیلA به قدری زیبا و مهربان است که حضرت ابراهیمA فرمود: «اگر جهنمی ها این فرشته را ببینند، متوجه عذاب نمی شوند»؛ حضرت ملک الموت با انسان زود دوست می شود، ولی ما می ترسیم و سمت او نمی رویم. اما انسان عاقل می داند که در مسیری قرار دارد که مرگ امری حتمی است، پس باید برایش جذاب و شیرین باشد؛ یعنی تا اسم مرگ می آید، شاد شود، نه این که بترسد و غصه بخورد. با مرگ ما از رحمت یک درصدی خداوند دراین دنیا، به سمت رحمت 99 درصدی او می رویم و این باعث شادی است.  

ما با خدایی روبرو هستیم که در دنیا با وجود آلودگی ها و گناهانی که داشتیم، ما را پذیرفت، هیچ وقت از مهربانی و عطوفتش نسبت به ما کم نکرد؛ ما بارها از او فرار کردیم، امااو ما را رها نکرد، دل اطرافیان را نسبت به ما مهربان کرد، محبت ما را در دل پدر، مادر، دوست و ... قرار داد؛ در اجتماع به ما عزت، امنیت، رزق و روزی و... داد، مسلماً خدایی که در دنیا این گونه به ما لطف دارد، در آخرت بیشتر از اینجا رئوف خواهد بود. این خود ما هستیم که باعث ایجاد فاصله بین خودمان و خدا می شویم؛ بی ادبانه گناه و معصیت می کنیم؛ خودمان مرگ مان را خراب می کنیم؛ اسم دین، معنویت، ذکر و نماز که می آید، می ترسیم و فرار می کنیم.

امام هادیA نزد یکی از اصحابش که در حال احتضار بود رفت و دید که خیلی از مرگ می ترسدو گریه می کند و وحشت زده است. امام فرمود: «ای بنده خدا! تو از مرگ می ترسی، چون مرگ را نمی شناسی»، سپس حضرت مرگ را این گونه تشریح کرد: «اگر بدن تو چندان کثیف، چرکین و پر از زخم شود که از شدت چرک و کثافت آرزده شوی و بدانی که اگر در حمام خودت را شست و شو دهی، همه آنها از بین می رود، آیا دوست نداری به حمام بروی و چرک و کثافتها را از خود بشویی؟» گفت: «آری ای فرزند رسول خدا! دوست دارم حمام بروم.» حضرت فرمود: «مرگ همانند حمام است که آخرین گناهان و بدی های تو را پاک می کند.»

بنابراین، مرگ یعنی «کنده شدن از دنیا» و کفاره ی گناهان. لذا در روایت است، خدا کسی را که دوست دارد، او را قبل از مرگ درگیر بیماری می کند و با این بیماری لحظه به لحظه او را پاک می کند.

امام امت (رحمه الله علیه) شخصیتی بودند که بزرگانی مثل آیت الله اراکی و مراجع بزرگ درباره ایشان می گفتند: ما در طول عمرمان حتی یک مکروه هم از او ندیدیم، چه رسد به گناه. اما ایشان ده سال سرطان داشت.

امام زین العابدینA می فرماید: «خداوند بعضی ها را چون خیلی دوست دارد، گناهی برای آنها باقی نمی گذارد که هیچ، بلکه چند وقتی آنها را درگیر بیماری می کند، تا بر میزان لذت ها و درجات شان در آخرت افزوده شود؛ پس هر گاه وارد آن شدی و از آن گذشتی، از هر نوع غم و اندوه و رنج، رهایی می یابی و به همه نوع خوشی و شادمانی می رسی».

جمله ی زیبایی را عوام به کار می برند، می گویند: «فلانی به رحمت خدا رفت»؛ البته عوام این اصطلاح را از علما گرفته اند. خداوند از این جمله خیلی خوشش می آید و می گوید: «این بنده ی خداشناسی است؛ مرا به رحمت می شناسد، پس حق است بر من که با میت با رحمت رفتار کنم». لذا نگویید، جملاتی مثل «خدا بیامرزد»، «خدا رحمت کند » اثر ندارد؛ اینها دعاهایی است که در حق میت به اجابت می رسد. حرمت مؤمن نزد خدا از کعبه بالاتر است؛ شما وقتی به عنوان شیعیان و محبین اهل بیت حرف می زنید، حق تعالی به حرف شما احترام می گذارد. برای همین فرمودند:اگر 40  نفر مؤمن روی کفن میتی بنویسند: « اَللهُمَّ اِنّا لا نَعْلَمُ مِنْهُ اِلاّ خَیْراً = خدایا ما از او جز خوبى نمى دانیم»، خداوند از بدی های او می گذرد، حتی بدی هایی را که خداوند از آن بنده دیده است، به احترام شهادت 40 مؤمن نادیده می گیرد. حیف نیست که ما انس با این خدای مهربان و اطاعت از دستورات او را رها کنیم؟ خدایی که تا این حد مهربان و رئوف است و ما را بیشتر از هر کسی دوست دارد. لذا خداوند به پیغمبرa می گوید: «به آنها بگو اگر مرا دوست دارند، تبعیت کنند». چقدر این حرف قشنگ، مؤدبانه و عاشقانه است که می فرماید: « قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ، فَاتَّبِعُونِی یُحْبِبْكُمُ اللَّهُ وَ یَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِیمٌ = بگو اگر خدا را دوست دارید، از من پیروى كنید تا خدا دوستتان بدارد و گناهان شما را ببخشد و خداوند آمرزنده ی مهربان است» (آل عمران/31).

پس کسی که خدا را دوست دارد، از حجاب بدش نمی آید؛ حجاب را به عشق خدا رعایت می کند؛ سبک زندگی اش را مطابق رضایت خداوند قرار می دهدو عاشقانه از خدا تبعیت می کند نه از روی اجبار؛ عاشقانه نماز می خواند و عاشقانه دستورات خدا را عمل می کند؛ همانگونه که امام سجادA عاشقانه می فرماید: «عَبدُکَ بِفَداک = بنده ات فدایت شود». وقتی انسان خدایی به این مهربانی را پیدا کرد، در سخت ترین شرایط، فقر، بیماری، شاد است، این از برکات اسلام است که چنین امنیت، آرامش و شادمانی را برای ما به بار آورده است.

برگرفته از مبحث شادی جلسه 9