ما در عصر ظهور هستیم

حضرت به ما احتیاجی ندارد، اما این ما هستیم که باید عمر و استعداد و جوانی مان را به اسلام انتساب بدهیم. باید مراقب باشیم که مبادا حضرت در زمان غفلت ما بیاید و ما نتوانیم کاری برای ایشان انجام دهیم. آن موقع شرمندگی و حسرت قابل جبران نیست.

وظیفه ما این است که حضرت را خوب بشناسیم و نگوییم حضرت در غیبت به سر می برد. پس ما وظیفه ای نداریم؛ مثل برخی گروه های مدعی ولایت امام زمان که چنین گفتند. در حقیقت ما غایب هستیم؛ حضرت عین ظهور را دارد؛ حضرت اصلاً غائب نیست؛ ما بیچاره و گرفتار هستیم.

امام صادق (علیه السللام) فرمود: «مَن عَرَفَ إمامَهُ ثُمَّ ماتَ قَبلَ أن یَری هذَا الأمر، کانَ لَهُ مِثلُ أجرِ مَن قُتِلَ مَعَه= اگر کسی امام زمانش را خوب بشناسد و قبل از ظهور بمیرد، مثل کسی است که همراه حضرت به شهادت رسیده است».

ما الان در شرائطی قرار داریم که وظایفی بر عهده ما خواهد بود، و آن این که بطور واقعی منتظر حضرت باشیم.

منتظر حضرت بودن به این است که یک انتظار صحیحی بکشیم.  بزرگان ما فرمودند: مثل انتظاری که یک صاحبخانه برای مهمان می کشد، صاحبخانه چکار می کند؟ خانه اش را تمیز می کند، جلوی خانه را جارو می کند، اضطراب دارد که مهمان چه موقع می آید، دیر نیاید و...، بایداینطور منتظر امام زمان (علیه السلام) باشیم.
در دعای روز جمعه خطاب به حضرت می خوانیم : « وَ هذا یَومٌ مُتَوَقِعٌ فیهِ ظُهُورُک= این روزی است که انتظار می رود که در آن ظهور کنی».

حالت انتظار قدیمی های ما خیلی عجیب بود؛ در جمعه­ها چکار می کردند؟ هفته به هفته بچه­هایشان را آموزش نظامی می دادند -حالا به رسم خودشان- و با سلاح می آمدند در نماز جمعه شرکت می کردند، این یک کار سمبلیک و قشنگ است و خیلی معنا دارد.

حضرت علی (علیه السلام) می فرمایند: «الظاهر عنوان الباطن= ظاهر، از آن باطن حکایت می کند» یعنی یک ظاهری است که من خودم را آماده کرده ام و  میایم در نماز جمعه شرکت می کنم -با سلاح هم شرکت می کنم- که هرآن حضرت می خواهد تشریف بیاورد، من آماده جنگ باشم. این انتظار، انتظار سازنده است.

حضرت سجاد (علیه السلام) فرمود: «المُنتَظِرُونَ لِظُهُورِهِ أفضَلُ أهلِ کُلِّ زَمان= منتظران ظهور آقا، بهترین مردم هر زمان هستند». بنابراین، «منتظر بودن» برای ما هم یک خبر و هم یک امر است؛ یعنی هم جنبه خبریت دارد و هم جنبه انشائی دارد.

از طرفی به ما می گویند آنهایی که منتظر واقعی هستند، بهترین مردم هر زمان هستند- و اگر ما این چنین باشیم، باید خدا را به این مژده شکر بکنیم. و از طرفی هم -بهترین مردم هر زمان هستند- این یک امر است؛ یعنی باید بهترین اهل هر زمان بود تا منتظر بود؛ پس منتظر نمی تواند بهترین نباشد.

در حدیثی داریم: «أفضَلُ العِبادَۀ إنتِظارُ الفَرَج=بالاترین عبادت انتظار فرج است». این یعنی انتظار یک منتظر با خصوصیات مهم واقعی خودش، بالاترین عبادت است، این انتظار، انتظاری است که ما می گوییم انتظار سازنده. چنین انتظاری علائمی دارد؛ ما حالا باید بدانیم که آن علائم و نشانه ها را ما داریم یا نداریم؟

برگرفته از سلسله مباحث «ما و امام زمان (علیه السلام)»؛ استاد محمد شجاعی