مؤمن؛ ناسپاسی دیگران را، میدان رشد خود می‌داند!

می‌دانیم که واژه‌ی مؤمن، از نگاه قرآن، معادل واژه‌ی انسان است؛ به این معنا که قرآن، تنها مؤمنین را صاحبِ باطن انسانی دانسته و اهل خُسران «نمی‌داند».

این روایت نشان می‌دهد که مؤمنان بصورت کاملاً طبیعی، مورد کُفران دیگران قرار می‌گیرند! اما نکتة مهم در لابه لای این ناسپاسی‌ها و کفران‌ها که برای مؤمن حادث می‌شود، آن است که؛ او در برابر این شرایط، در مقام تسلیم و رضا باقی بماند و آرامش و شادیِ‌ باطنیِ خود را از دست ندهد.

فراموش نکنیم که چنین امری محقق نخواهد شد، مگر آنکه، مؤمن، با بخش فوق عقلانی (انسانیِ) خود، دین را پذیرفته و قلبِ خود را در اختیار الله و ربوبیتِ ویژه‌ی او قرار داده باشد. تنها چنین فردی است که تمامِ اموری را که بر او پیش می‌آید، مجاریِ ربوبیت خداوند دانسته و در برابر آنها سرِ تسلیم فرود خواهد آورد.

او می‌داند که برای تشبّه به الله، و حرکت در مسیرِ قرب، حضور موانع و دشمنان، امری ضروری است. بطوری که هر چقدر در این مسیر، بیشتر پیش می‌رود، موانعِ‌ پیش رویش، قدرتمندتر شده،‌ و مبارزه‌ی جدی‌تری را از سوی او می‌طلبند؛

«إنّ اشدّالنّاس بلاءً، الانبیا، ثمّ‌الامثل و الامثل...؛ شدیدترین بلاها بر انبیا فرود می‌آید و سپس بر کسانی که به آن ها شبیه‌ترند».

می‌دانیم که قدرتمندترین انسان ها از نظر انسانی، پیامبران هستند؛ لذا میادین تمرینیِ آنان نیز باید، بزرگ‌تر و قدرتمندتر از انسان‌های دیگر باشد. از همین رو امتحانات و ابتلائاتی که بر آنان و مقرب‌ترین انسان ها به آنان، رخ می‌دهد، همیشه بزرگ‌تر از امتحانات و ابتلائات دیگر مؤمنان است.

مؤمن زیرک، کسی است که ناسپاسی‌ها و کفران دیگران را، میدانی برای تمرین و کسبِ‌ قدرتِ انسانی، دانسته و از آن برای قرب به الله و پیشرفت در مسیر کمال استفاده می‌کند.

عدم معرفتِ مؤمن به این حقیقت، سبب می‌شود که آرامش و شادیِ‌ باطنی خود را از دست داده و از این میدان شکست خورده خارج می‌گردد.

توجه داشته باشیم که قرآن صراحتاً به مؤمنان هشدار می‌دهد که شما حتماً مورد تمسخر و ناسپاسی قرار خواهید گرفت. میزان استحکام و ثباتِ انسان در چنین صحنه‌هایی، سطحِ قدرت ایمانِ‌ او را مشخص می‌کند. باید هوشیار باشیم که در چنین زمان‌هایی با استمداد از الله و اهل آسمان، از لغزیدن در برابر تمسخرها و شبهه افکنی‌های دیگران مقاومت کرده و به سمت هدف نهایی خلقتمان، با استواری و افتخار، پیش برویم.

با رد کردن ناسپاسی‌های دیگران، بخشیدن آنان و استقامت در مسیر الله هست، که مؤمن قدرت گرفته، و به سوی کمال حرکت می‌کند.

نشانه‌ی مؤمن، گذشت و مغفرتِ دیگران و آرام بودن در برابر ناسپاسی‌ها و ظلم دیگران است؛ زیرا او قلباً یقین دارد که تا در میدانِ ظلم و ناسپاسی دیگران قرار نگیرد؛ امکانِ دریافت اسم هایی چون عفوّ، غفور ... نیز برایش وجود نخواهد داشت.

این وعده‌ی خداست که اگر مؤمن در چنین شرایطی، ثابت قدم باشد، خداوند قلب او را برای دریافتِ اسماء الهی، باز می‌کند. بطوری که آرام آرام به مقامی می‌رسد که تمام اعمال، نیات،‌ و رفتارهای او، خالص و تماماً برای رضای خدا، انجام می‌گیرد.

این بی‌تفاوتی به نگاه دیگران، دائماً‌ انسان را به سمت جلبِ نگاه خداوند پیش می‌برد. بطوری که او هیچ پاداشی جز نگاهِ ویژه‌ی خدا را،‌ انتظار نمی‌کشد و همین مقام است که او را در صحنه‌های ناسپاسیِ دیگران، نلرزانده و با سرعت از این موانع، عبور می‌دهد. هر بار پریدن از این موانع است که بر وسعتِ قلب مؤمن و ثبات قدم او خواهد افزود.