فضایل حضرت عبدالعظیم الحسنی(علیه السلام)

شخصیت حضرت عبدالعظیم(علیه السلام) آنقدر بزرگ است که پیغمبر قبل از این که اصلاً حسن و حسینی به دنیا بیاید، از رسول الله در عظمت این شخصیت حدیث داریم. می دانیم که پیغمبر تمام نقطه های تاریخ بعد از خودش را تا ظهور امام زمان(علیه السلام) علامت گذاری کرده و خبر داده است؛ چرا خبر می دهد؟ چرا رسول الله در مورد حوادث بعد از خودش خبر داده؟ چرا راجع به شخصیت هایی که بعدها می آیند و چه کارهایی  می کنند خبرداده است؟ برای این که حق از باطل شناخته شود و مردم نگویند ما نمی دانستیم. پیغمبر می گوید: من سند به دست تان دادم، حدیث من به دستتان بوده، در جریان جنگ صفین، برای این که حق از باطل روشن شود، پیغمبر فرموده بود، به عمار گفته بود که «یقتلک فئه باقیه؛ گروه متجاوز تو را خواهند کشت». خیلی ها با همین حدیث پیغمبر فهمیدند، معاویه در باطل است و علی حق است، چون این حدیث مشهور بود و همه می دانستند. بنابراین پیغمبر برای این که بعد از خودش، کسی عذر نیاورد و بگوید نمی دانستم، تمام نقطه های مهم و ابهام دار تاریخ را علامت گذاری کرد.

یکی از شیعیان ری در عالم رؤیا، پیامبر خدا (صل الله علیه و آله) را دید که به او فرمود: «انّ رجلاً من ولدی یحمل من سکة الموالی ویدفن عند شجرة التفاح فی باغ عبد الجبار بن عبد الوهاب، وأشار إلى المكان الّذی دفن فیه، فذهب الرجل لیشتری الشجرة ومكانها من صاحبها، فقال له: لای شیء تطلب الشجرة ومكانها؟ فاخبره بالرؤیا فذكر صاحب الشجرة أنّه كان رأى مثل هذه الرؤیا وانه قدجعل موضع الشجرة مع جمیع الباغ وقفا على الشریف، والشیعة یدفنون فیه، فمرض عبدالعظیم ومات رحمة الله علیه؛ مردی از فرزندان مرا فردا از سکة الموالی می آورند و در باغ عبدالجبّار بن عبدالوهّاب، در کنار درخت سیب، دفن خواهند کرد». آن شخص نزد صاحب باغ رفت تا آن درخت و مکان آن را بخرد. صاحب باغ به او گفت: این درخت و مکانش را برای چه می خواهی؟ او جریان رؤیای خود را بازگو کرد. صاحب باغ گفت:  من هم چنین خوابی دیده ام و بدین جهت، محل این درخت و همه این باغ را وقف سادات و شیعیان کرده ام که اموات خود را در آن دفن کنند». (مجلسی/بحارالأنوار/ ج1/ص165)

ما الان نمی فهمیم وجود حضرت عبدالعظیم(علیه السلام)، چقدر برای ما می تواند مایه خیر و برکت باشد، ولی از طرفی هم می تواند خطرناک باشد؛ یعنی اگر نزد آقا باشیم ولی وظیفه مان را درست انجام ندهیم و به زیارت ایشان نرویم، به ضلالت می افتیم.

انسان این طوری بدبخت می شود؛ مثل زن نوح و زن لوط که وقتی در مقابل امر مقدس قرار گرفتند، وظیفه شان را درست انجام ندادند و سقوط کردند.

وجود حضرت عبدالعظیم(علیه السلام) نیز، هم می تواند برای ما مایه خیر و برکت باشد و هم مایه ضلالت و گمراهی. خیر و برکتش در این است که توجه کنیم که ایشان جزء وجود ماست، اصل و ریشه ماست، خانواده ماست، خاندان ماست. زیارت ایشان، از پدر و مادرمان هم مهم تر است. وقتی شما کس و کارت اینجاست، یعنی حضرت عبدالعظیم(علیه السلام) پسر امام سجاد(علیه السلام)، پسر امام کاظم(علیه السلام)، خدا این همه نعمت داده در اینجا، نباید بگذاریم که در اینجا با بی ادبی ما غریب شوند. اگر غریب شوند ما گرفتار خواهیم شد.

ما وقتی زیارت عاشورا می خوانیم، به امام حسین(علیه السلام) می گوییم (بابی انت و امی) پدر و مادرم به فدای شما باشد. یعنی رابطه شما با من از پدر و مادر نزدیکتر است. فرزندان ائمه هم همینطور هستند. امامزاده ها هم همینطور هستند. لذا پیامبر فرمود: «ایمان ندارد کسی که من و خاندانم را از خودش و خاندانش بیشتر دوست نداشته باشد». لذا اگر پدر و مادرمان به رحمت خدا رفتند، اگر سر خاک شان نرویم عاق می شویم. حضرت عبدالعظیم(علیه السلام) هم حقش خیلی بزرگ است؛ حضرت طاهر(علیه السلام) حقش خیلی بزرگ است. امام زاده حمزه(علیه السلام) حق اش خیلی بزرگتر است. لذا ما باید مرتب سر بزنیم به اینها که قوم و خویش ما هستند.

امام خمینی(ره) هم همینطور است. امام خمینی(ره) هم حاجت می دهد، آن زمان که زنده بود من خودم دیدم، چند بار با چشم خودم دیدم که مریضها را شفا داد. یعنی مریض های شفا داده شده ی حضرت را من دیدم، می رفتند جماران و ایشان شفا می داد. ایشان بعد از فوت هم شفا می دهد. برای همین بود که حضرت آیت الله جوادی آملی می فرمود: «امام خمینی(ره) خودش از بسیاری از امامزاده ها مقدس تر و بزرگتر است».

برگرفته از مبحث حضرت عبدالعظیم حسنی (علیه السلام)