غم های بدون علت (2)

در جلسات قبل آموختیم که اتحاد روحی ما با معصومین، سبب می‌شود غم و شادی آن‌ها که اصل و ریشه‌های حقیقی وجود ما هستند. در ما تولید غم و شادی نماید.

از سویی همین رابطه وجودی ما با اهل بیت، دوری از آن‌ها را به عنوان دوری از اصل و حقیقتمان، به پدیده‌ای غم بار تبدیل نموده است که در ضمیر ما، یک حزنِ همیشگی به وجود آورده است. درست مثل کودکی که بدون پدر و مادرش به مسافرت رفته و یا همه خوشی‌های سفر، یک حزن زمینه‌ای (ناآرامی پنهان) را به سبب دوری از والدینش در درون خود احساس می‌کند.

غمِ زمینه‌ای همه ما، بخصوص غمِ عصرهای جمعه، به علت فقدان خانواده آسمانی در کنار ماست. اساساً نبودن یک راهبرِ متخصص، غم بسیار بزرگی است که همه بدبختی‌های بشر، از همین کمبود اساسی سرچشمه گرفته است. اما چون جامعه جهانی بیشتر از هزارسال است که به نبودن معصوم عادت نموده است، غصه‌ها، اضطراب‌ها، هیجانات، درگیری‌ها، جنگ‌ها و ... را یک امر طبیعی می‌پندارد. هماهنگ نبودن انسان‌ها با نظام عالم به علت عدم آگاهی و نداشتن متخصص معصوم، جهان را به دنیایی نابسامان و خشن تبدیل نموده است که در آن هیچ انتظاری برای درک آرامش و شادی حقیقی توسط مردم وجود ندارد. می‌توان گفت: دنیا در تأمین خوراک‌های فطری بشر مانند رحمت، رأفت، گذشت، آرامش، شادی و ... به قحطی رسیده است. البته در همین دنیای قحطی زده، اقلیت‌هایی هستند که به آرامش و شادی حقیقی دست یافته‌اند و در سایه وصولشان با اهل بیت و قرار گرفتن در کنار خانواده آسمانی، خوشبختی و سعادت واقعی را ادراک نموده‌اند.

حال که این گروه به لطف خدا از عالی‌ترین روزی‌های خداوند یعنی همان روزی‌های فوق عقلانی برخوردارند، موظف‌اند تا از این روزی به دیگران انفاق نموده و تمام مردم جهان را با منبع شادی و آرامش حقیقی آشنا کرده و دستشان را در دست متخصصِ معصوم قرار دهند. چرا که فرهنگ اهل بیت، عالی‌ترین و مترقی‌ترین فرهنگی است که می‌تواند انسان را به خوشبختی واقعی برساند.

آثار انفاق
گفتیم: انفاق، تنها مادیات را در بر نمی‌گیرد، بلکه تمام ثروت‌های انسان در 5 قوه وجودی‌اش قابل انفاق می‌باشند.
انسان‌ها در صراط می‌آموزند که مانند الله، اهل روزی دادن باشند، و از همین طُرُق است که قدم به قدم به رب خویش شبیه‌تر می‌شوند.
در هر بخشی از قوای وجودی که انسان، صاحب ثروتی است، باید از خود خروجی داشته باشد، عدم خروجی از بخش‌هایی که غنی‌ترند، در روند رشد انسان وقفه (سکته) ایجاد خواهدکرد. اما افزایش خروجی‌ها، ورودی‌ها را نیز بیشتر نموده و دریافت انسان از الله را بیشتر خواهدکرد. در این نوع سبک زندگی است که انسان آرام آرام بزرگ و بزرگ‌تر شده و تخلقش به اخلاق الله بیشتر می‌شود.

انسان‌های حسود و خودخواه که از خروجی‌ها ترس داشته و به دیگران بخل می‌ورزند، در حقیقت، آن خروجیِ دریغ نموده را از خودشان دریغ می‌کنند، نه از دیگران. چرا که با این عمل، راه ورودی‌های بعدی را به روی خویش می‌بندند. این دسته از انسان‌ها خیلی زود در روند تکاملی‌شان دچار وقفه (سکته) شده و به مرگ روحانی می‌رسند.

باید باور کنیم و به یقین برسیم که همه ما نفخه خداییم؛ یک حقیقت در قالب‌های گوناگون، و هر چه با دیگران انجام می‌دهیم، در واقع با خودمان انجام داده‌ایم. رعایت حقوق دیگران، یعنی رعایت حقوق خودمان. انفاق به دیگران، یعنی انفاق در حق خودمان.

در قیامت انسان‌ها به میزان خروجی‌شان به خداوند نزدیک‌ترند، هر چه انفاق‌ها بیشتر و گستره آن‌ها وسیع‌تر باشد، تقرب انسان به پروردگارش بیشتر خواهد بود.

انسانی که در سعادت میلیون‌ها انسان دیگر نقش داشته است، قطعاً در نامه اعمالش، خیر هدایتِ تمام آن‌ها را خواهید دید.

کسی که در دنیا شفاعت‌های بسیاری نموده است (مادی و معنوی)، در قیامت نیز، صاحبِ مقام شفاعت خواهد بود.

زیباترین زندگی آن است که انسان‌های بیشتری در آن سهم داشته و از آن خیر ببینند.

 

والسلام علیکم و رحمت الله و برکاته.