علی (ع) بر جای پیامبر (ص)

کفّار قریش چون متوجه شدند که مردم مدینه با پیامبر (ع) عهد بستند که از تن و جان حضرتش حفاظت کنند، بر کید و کینه آنها نسبت به پیامبر (ص) افزوده شد، و با شورائی که انجام دادند، تصمیم گرفتند که از هر قبیله مردی دلاور با شمشیری برّنده، همگی شبی (اول ماه ربیع الاول) کمین کنند چون پیامبر (ص) به خواب رود، بر او وارد و سرش را از تن جدا کنند. خداوند پیامبرش را از این قضیه آگاه کرد. پیامبر (ص) امیرالمؤمنین (ع) را فرمود: مشرکین امشب قصد دارند من را به قتل برسانند و خداوند امر به هجرت کرده؛ تو در جای من بخواب تا آنکه ندانند من هجرت کرده ام، تو چه می گویی؟

عرض کرد: یا نبی الله آیا شما به سلامت خواهی ماند؟ فرمود: بلی، امیرالمؤمنین خندان شد و سجده شکر به جای آورد. بعد گفت: شما به هر سو که خدا ترا مأمور گردانیده است بروید، جانم فدای تو باد، و هر چه خواهی امر فرما که به جان قبول کنم، و از خدا توفیق می طلبم.

پیامبر (ص) علی (ع) را در بغل گرفت و بسیار گریست و او را به خدا سپرد. جبرئیل دست پیامبر (ص) را گرفت و از خانه بیرون آورد، و به غار ثور تشریف بردند. امیر (ع) در جای پیامبر (ص) خوابید و رداء (روپوش، عبا) حضرتش را پوشید.

کفّار خواستند شبانه هجوم بیاورند که ابولهب یکی از آنان بود گفت: شب اطفال و زنان خوابیده اند، بگذارید صبح شود، چون صبح شد ریختند در خانه پیامبر (ص)، یک مرتبه علی (ع) از رختخواب مقابل ایشان برخاست و صدا زد. آنها گفتند: یا علی (ع) محمد (ص) کجاست؟ فرمود: شما او را به من سپرده بودید؟

خواستید او را بیرون کنید او خود بیرون رفت. پس دست از علی (ع) برداشته و به جستجوی پیامبر (ص) شتافتند.(1) و در حقیقت با این ایثار علی (ع) جان پیامبر (ص) به سلامت ماند و خداوند این آیه را در شأن علی (ع) نازل کرد «از مردم کسانی هستند نفس خویش در راه خشنودی خدا می فروشند و خداوند به بندگانش مهربان است.» (سوره ی بقره :207)