علم و یقین، جلسه 10

1. بی‌یقینی باعث می‌شود كه حركت ما صعودی با سرعت كم باشد و یا نزولی باشد و یا اصلا" متوقف شویم كه همه خسران است.

2. در هجوم گناه نور یقین جلوی تاریكی را می‌گیرد.

3. انسان تا لحظه تولّد به برزخ محتاج یقین است چون باید یكسره حركت كند.

4. در بعضی افراد یك تغییر كوچك در زندگی مساوی با از دست دادن یقین است.

5. دعا كننده بدون عمل همانند تیراندازی است كه كمانش زه ندارد.

6. جنینی كه به تولد یقین دارد وقتش را صرف كارهای بیهوده نمی‌كند.

7. شرط عبودیت این است كه انسان هیچ برنامه‌ای برای خودش نریزد مگر این كه مطمئن باشد با حركت به سمت ابدیت منافات ندارد.

8. اگر تولد به آخرت را باور دارید بروید آماده شوید.

9. صراط تاریك سه هزار ساله در جهنّم فقط نور می خواهد.

10. شهادت دادن یعنی به شهود رسیدن، شهادت دادن غیر از اعتقاد داشتن است.

11. فطرت‌گرا آرمان‌هایش به ابدیت گره خورده است.

12. باید طوری عمل كرد كه همه كارهای این دنیای ما تبدیل به حیات ابدی شود.

13. عمل به علم است كه باعث رشد می‌شود.

14. اگر خود را به بلندای ابدیت بنگریم خود را محدود به دنیا نمی‌كنیم.

15. در دعا نه تنها علم را به نور بلكه عمل را نیز به نور معرفی می‌كند.

16. هیچ محبتی نباید انسان را از خدا دور كند، حتی محبتهای ما باید برای ما نورانیت بیاورد.

17. باید معشوق‌هایمان را براساس پیامبر و آل «صلی‌الله علیه و آله و سلم» تنظیم كنیم چون محبوبی جز اینها نیست.

18. اگر میل امام زمان «عجل‌الله تعالی فرجه‌الشریف» با میل ما تفاوت داشته باشد یعنی انسان از ان وجود شریف دور است، چون عاشق و معشوق اتحاد دارند.

19. از نظر قرآن كریم تنها چیزی كه در آخرت سودمند است قلب سلیم است.

20. باید به میثاقی كه با خدا بستیم یعنی به آن عهد الستی كه با او بستیم وفادار باشیم.

21. هر عملی كه در این دنیا انجام می دهیم باید یقین‌مان را افزایش دهد.