عشق به الله

عناوین مورد بحث در این جلسه:

* انسانی که مهم ترین مسئله زندگی اش محبت خدا نیست، درواقع خودش را نشناخته است.

* ارزش انسان به این است که چقدر توفیق رابطة عاطفی و محبت آمیز با خداوند دارد نه رابطه ی که از روی جبر برقرار کرده باشد.

* قشنگی ها، جلوه ها و تنوع نعمت های بهشت از انرژی خاصی آفریده می شود که آن محبت و عشق خداوند تبارک و تعالی است.

* محبت الهی منشأ همه زیبائی ها و کمالات عالم هستی است.

* ابزار بهشت در عالی ترین مرتبه، محبت خداوند تبارک و تعالی است؛ یعنی کسی که بدون عشق خدا زندگی کند در حال رفتن به سمت جهنم است.

* زیباترین و شرم‌آورترین صحنه در زندگی هر انسانی، لحظه بعد از وفات اوست که به نزد خداوند می برند.

* ملاک عزیز بودن در نزد خداوند آن است که خداوند چقدر او را به عشق خودش مشغول کرده است.

* اگر مشغول خدا هستی بدان که اول او به یاد توست، آن وقت می توانی یاد او کنی.

* محبت الهی با ارتباط بیشتر شدت پیدا می کند. 

به گزارش منتظران منجی «عج»، در جلسه ۳۷3 «خانواده آسمانی » مورخ ۹۴/۰4/04 ، استاد محمد شجاعی به ادامه بحث پرداختند که شرح آن در زیر می آید:

ثروتمندترین انسان‌ها از نگاه خداوند، عاشق‌ترینِ آن‌هاست

آموختیم که اگر مهم‌ترین دغدغه زندگی یک انسان، جلب محبت خداوند تبارک و تعالی نباشد، او اساساً بخش انسانی خود را به رسمیت نشناخته و یا به عبارت دیگر، خود را صاحب باطن انسانی نمی‌داند.

«لا اله الا الله»، تنها شعار زندگی یک انسان است، لذا قیمت هر انسان به این است که چه مقدار در جهت تحقق این شعار در زندگی‌اش قدم برداشته است. اینکه چقدر طمع وصال به این اِله انسان را به تبعیت از بایدها و نبایدهای دین واداشته است، تعیین کننده سطحِ انسانیِ وجود او می‌باشد.

سرمایة حقیقی هر انسان محبت به خداوند است. اینکه چقدر موفق به ارتباط با غیب و رفاقت با اهل آسمان شده است. این سرمایه، تنها سرمایه کارآمد ما بعد از وفات است و تنها انسان‌های زیرک، عمر خود را در جهت کسب چنین سرمایه‌ای خرج خواهند کرد.

برای کسانی که تنها بخش طبیعی و حیوانی خود را به رسمیت می‌شناسند، هر گونه کمبود، شکست، مرگ، مصیبت و ... فاجعه‌ای غم‌انگیز محسوب می‌شود. اما کسی که سرمایه حقیقی خود را در رفاقت با آسمان می‌بیند، هیچ شکست و مصیبتی در عالم، زندگی او را تحت الشعاع خود قرار نداده و هرگز دچار غم‌زدگی و افسردگی نمی‌گردد.

کسی که از فرصت عاشقی‌اش با الله در دنیا استفاده نمی‌کند، و بهره‌ای از محبت خداوند ندارد، فقیرترین موجود زمین است و در هنگام وفات، هیچ سرمایه‌ای برای انتقال با خود ندارد، درست مانند نوزادی که اندام‌های لازم را برای استفاده از شرایط زیستی دنیا با خود به همراه نیاورده است.

لذا ثروتمندترین انسان‌ها از نگاه خداوند کسانی هستند، که در دام محبت و عشق او گرفتارترند.کسانی که برای جلب محبت بیشتری از او بیشتر تلاش کرده و هزینه می‌کنند. کسانی که تمام ارتباطات خود را بر پایه عشق به الله استوار می‌سازند و ... .

زیباترین و شورانگیزترین صحنه زندگی هر انسان و در عین حال خطرناک‌ترین صحنه، لحظه‌ای است که درست بعد از تولدش به برزخ، به ملاقاتی کاملاً ویژه با الله نائل می‌گردد. این صحنه برای کسی که زندگی‌اش را به محبت و عشق به الله سپری کرده است، شورانگیزترین صحنه زندگی‌اش می‌باشد. و از سویی دردآورترین صحنه برای کسانی است که اساساً او را نشناخته و رابطه دوستانه و عاشقانه‌ای با او برقرار کرده باشند.

عشق؛ تنها عامل عزت انسان

فراموش نکنیم که ملاک عزیز بودن انسان در نزد خدا در این نکته است که چقدر خداوند، او را به عشق خودش مشغول کرده است. اگر قلب انسان به عشق الله، زنده بوده و حیات انسانی داشته باشد، تمام شئونات دیگر زندگی‌اش نیز رنگ الهی گرفته ودر استخدام عشق بازی او با الله قرار می‌گیرند.

عشق، اکسیر اعظم در وجود انسان‌هاست و به هر شأنی تعلق بگیرد، آن را به رنگ بهشت درمی‌آورد.

انسان عاشق، به سبب مجهز بودن به این اکسیر اعظم، در سخت‌ترین لحظات نیز، شاد و آرام زندگی خواهد کرد.

بدون عشق، زندگی سخت و تنگ می‌گذرد، به تعبیر قرآن در این مورد دقت کنید:

«وَمَنْ أَعْرَضَ عَن ذِكْرِی فَإِنَّ لَهُ مَعِیشَةً ضَنكًا؛ و هر کس از یاد من دوری کند، زندگی بر او تنگ می‌شود». (سوره طه/ آیه 124)

تمام کم‌آوردن‌ها، بی‌طاقتی‌ها، ناآرامی‌ها و ... دقیقاً در زمانهایی اتفاق می‌افتد که ما از عشق به الله خالی هستیم. اساساً زندگی سخت، مخصوص کسانی است که اهل یاد، انس و محبت خداوند نیستند.

چنین کسانی در رویارویی با صحنه‌های عاشقانه‌ای که بر ایشان اتفاق می‌افتد نیز پا پس می‌کشند، زیرا اساساً شناختی از خود به عنوان یک انسان ندارند.

امام حسین (علیه‌السلام) می‌فرمایند:

«وخَسِرَت صَفقَةُ عَبدٍ لَم تَجعَل لَهُ مِن حُبِّكَ نَصیباً؛ خسارت می‌بیند بنده‌ای که تو از محبتِ خودت، برایش بهره‌ای نگذاشته‌ای».

قرآن صریحاً تأکید می‌کند که همه حیوانات و گیاهان، خداوند را می‌شناسند و او را عبادت می‌کنند. به راستی انسان چه بر روزگار دلش می‌آورد، که محبّت خداوند به قلبش نفوذ نمی‌کند؟؟؟

زبان انسان، همواره از معشوقِ قلبش سخن می‌گوید.

امیرالمومنان علی (علیه السلام) می فرمایند:

«مَن أحَبَّ شَیئا لَهِجَ بِذِكرِهِ؛ کسی که چیزی را دوست دارد، زبانش در مورد آن گویا می‌شود».

همیشه نوع ارتباطات، مکالمات و محاورات ما، حرف‌های دوستانه و خلوت‌هایمان، نشان می‌دهد که قلب ما به چه نوع محبتی اشتغال دارد.

کسانی که دائم به ذکر خداوند مشغول‌اند و در خلوت‌ها و مکالمات دوستانه خود، از معشوق مشترکشان (الله) سخن می‌گویند، نشان می‌دهد که در دام محبت الله گرفتاراند.

خداوند، بندگان محبوب خودش را به ذکر و خلوت خود وا می‌دارد. و هر چه این ارتباط بیشتر باشد، محبت میان بنده و خداوند نیز بیشتر می‌گردد.

چه کسی در نزد خداوند محبوب‌تر از دیگران است؟

نبی اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند: «مَن أكثَرَ ذِكرَ اللّهِ، أحَبَّهُ؛ هر کس زیاد یاد خداوند ‌کند، خداوند دوستش دارد».

یکی از مهم ترین دغدغه‌ی انسان زیرک آن است که چقدر خداوند دوستم دارد؟

میزان خلوت و ارتباطات عاشقانه انسان با خداوند، نشان دهنده میزان محبت خداوند نسبت به انسان است. هر چه یادِ حقیقیِ انسان بیشتر باشد، محبوبیت انسان در نگاه الله بیشتر خواهد بود.

• چقدر مشتاق خلوت با خدا هستیم؟
• چقدر برای در آغوش کشیدن قرآن، لحظه شماری می‌کنیم؟
• چقدر برای خلوت، از فعالیت‌های دیگرمان کم می‌کنیم؟

باشد با پاسخ به سؤالات، میزان محبت مان به خداوند مشخص شود.

مطالب بیشتر:

پای درس استاد

مجموعه سخنرانی های استاد محمد شجاعی

مجموعه کتابهای استاد محمد شجاعی

«والحمدلله رب العالمین»