ضرر زدن وآزار زبانی دیگران، مانع اجابت دعاست

زمانی که به آخرت متولد می شویم، مانند جنینی هستیم که موقع تولد به دنیا، برداشت هایش از دنیا تابع خود و رفتار اوست، نه دنیا. زیرا شرایط دنیا برای همه ثابت است و بستگی به این دارد که جنین چگونه خود را با دنیا تنظیم کرده باشد. کسی که یک عمر با زبانش به دیگران نیش زده و آنها را اذیت کرده، موقع تولد به آخرت، مار و عقرب هایی که در قبر به سراغش می آیند مخلوقات خودش هستند.
آن سخن های چو مار و کژدمت                                   مار و کژدم گردد و گیرد دمت
اگر می خواهید از حجم زیاد عذاب نجات پیدا کنید، و به تعبیر قرآن شخصیت آرام و شادی داشته باشید، روی زبان خود کار کنید. 50 درصد آرامش، سعادت و موفقیت در این است که سخن گفتن با دیگران به گونه ای باشد که باعث رنجش خاطر کسی نشود. این مشروط بر این است که برای بهبودی ادبیات صحبت کردن با بچه، همسر، خواهر، برادر و... باید کار کرد تا شبهه ای ایجاد نشود.

در روابط پدر و فرزند، مادر و فرزند، زن و شوهر، شاگرد و استاد، روابط بین دوستان، همکار، شریک و ... مبنا باید این باشد که در نوع کلماتی که به کار می بریم نیش، تحقیر، توهین، تمسخر، تکبر، خود برتر بینی نباشد که باعث آزار و رنجش دیگران شود.
در ادبیاتی مثل: شما روستایی ها، شما دهاتی ها، ترک ها، تحقیر وجود دارد. این گونه خطاب قرار دادن دیگران، مانع قبولی اعمال و دعا می شود. اما در بحث های جامعه شناسی، تحقیر و تمسخر وجود ندارد. در تمام اقوام آدم های خوب و بد وجود دارند. همانطور که قرآن در جایی می گوید، اعراب یا یهود از همه بدتر هستند، در جای دیگر، تعداد زیادی از اعراب را به عنوان دوستان خدا معرفی می کند و از یهودی ها تعریف می کند. پس نسبت دادن به قوم ها مطلق نیست.

جلسه 11 آثار دعا