شرح یک دعای ماه رجب، از آیت الله حائری شیرازی(ره)

متن کامل دعا را همراه با ترجمه اینجا بخوانید.

آیت الله حائری با اشاره به قصه ی موسی و خضر علیه السلام گفت: «اهل سر» نبودن حضرت موسی ع  موجب شد که حضرت خضر او را برای ادامه همراهی نپذیرد.

وی افزود: کسی که به حد درک سر خاصی نرسیده باشد، در برخورد با امور، نگران و مضطرب می شود؛ اما کسی که به حد درک آن سر رسیده باشد، در مورد آن موضوع، هم آرامش دارد و هم شادی و سرور. چنین کسی چون با اصل موضوع آشنایی دارد، با درایت و تدبیر برخورد می کند. بنابراین، اموری که غیر اهل سر را نگران و ناراحت می کند، اهل سر را شاد و آرام می کند.

وی با اشاره به قصه ی «موسی و خضر» ع گفت: خدا می خواست که این کشتی تصرف نشود؛ اما حضرت موسی علیه السلام چون این را نمی دانست، مضطرب بود.

ما از خدا چنین درخواست می کنیم که ای خدا! اولیای امور تو، والیان امر تو، آن جوری که آنها تو را می خوانند، من هم آن اعتقادات را دارم و من هم همان درخواست ها را از تو دارم. جمیع آنچه که ولات امر تو، تو را به آن ها می خوانند، من هم همان ها را از تو درخواست می کنم.

سپس والیان امر را معرفی می کند که ائمه ی اطهار هستند: «المامونون علی سرک= آنها امانت دار اسرار تو هستند». یعنی آن اسرارت را که برای دیگران ممنوع است، به این ها امانت دادی.

سپس می خوانیم: «المستبشرون بامرک= شاد شوندگان به اجرای امرتو». یعنی وقتی نظری در امری داری، به دلیل معرفتی که دارند، اجرای آن، برای آن ها اسباب بشارت است. مثلا حضرت خضر فهمید که خدای تعالی می خواست این کشتی بماند برای آن فقرا و این همان سر ماجرا بود. پس شاد بود و امر خدا را با علاقه اجرا می کرد. اما موسی علیه السلام از سوراخ کردن کشتی نگران بود، چون سر این کار را نمی دانست.

بنابراین، برای کسی که در حد کاری نیست، اجرای آن برایش نگران کننده است؛ اما برای کسی که در حد آن کار هست، بشارت آفرین است. این می گوید خدایا هرجا امر توست، صلاح توست، من هم به  انجام آن راضی هستم. این بشارت آفرین بودن اجرای امر خدا، به این دلیل است که اینها بر اسرار پشت پرده واقف هستند.

خضر به موسی گفت: «تو نمی توانی طاقت بیاوری». «و کیف تصبر علی ما لم تحط به خبراً= تو که بر اخبار این کار احاطه نداری، چطور می خواهی صبر کنی؟» موسی گفت: « قَالَ سَتَجِدُنِی إِنْ شَاءَ اللَّهُ صَابِرًا وَلَا أَعْصِی لَكَ أَمْرًا = ان شاءالله مرا از صابران خواهی یافت و  نافرمانی از امر تو نمی کنم».

این دارد برهانی صحبت می کند، او دارد احساسی حرف می زند؛ این می گوید تحمل می کنم؛ او می گوید تو چطور تحمل می کنی؟ تو که نمی دانی قضایا از چه قرار است، تحمل چه چیز را می توانی بکنی؟ حرف این روی حساب و برهان است؛ اما حرف او روی قول و احساس است. ببین چقدر خدای تعالی جدا می کند امر احساسی را از امر واقعی. بنابراین، چیزی که در آخر نتیجه می دهد، آن است که «با حساب و کتاب کار می کند». پس این که حضرت خضر می گوید: «ما لم تصبر علی ما لم تحط به خبراً= تو که محیط بر اخبار چیزی نیستی، چطور طاقت می آوری که صبر کنی»، یک حرف منطقی است؛ اما حرف حضرت موسی در جواب این سخن، چیزی است که جواب آن نیست.

در فقره بعدی این دعا می خوانیم: «الواصفون لقدرتک المعلنون لعظمتک= وصف کنندگان قدرتت»، یعنی قدرت خدا را باید از این ها پرسید. عظمت خدا را این ها علنی می کنند.

سپس می خوانیم : «اسئلک بما نطق فیهم من مشیتک، فجعلتهم معادن لکلماتک= خدایا درخواست می کنم به مشیت تو که در اولیاء امر تو به زبان آمد؛ بعد آن ها شدند معدن کلماتت». مثل این که می گوید: «انه امره اذا اراد شیئاً ان یقول له کن فیکون= محققا امر خدا چنین است که وقتی اراده کند که به چیزی بگوید باش؛ می شود». خدا مشیتش بر این قرار گرفت که این ها معدن کلام او بشوند و شدند. در دعا می خوانیم: اولیاء امرت را معادن کلمات خود قرار دادی.

برگرفته از سخنان آیت الله حائری شیرازی (رحمه الله علیه) 95/2/23

مطالب مرتبط

آرشیو مباحث استاد شجاعی

فروشگاه آنلاین با محصولات ناب