سنگین ترین جرم

حمران بن اعین گوید: روزی در حضور امام صادق (ع) سخنی از منصور دوانیقی دومین خلیفه ی عباسی شد و حضرت فرمود:

روزی من و منصور در بیابانی سیر می کردیم، در حالی که من سوار الاغی بودم، ولی او سوار بر اسب با شوکت و با اطرافیان خود بود. در بین راه به من گفت: می بینی که خداوند عزت را به ما داده است!

حال سزاوار است تو خوشحال باشی و به مردم نگویی که ما (اهل بیت پیامبر) به مقام خلافت سزاوارتر هستیم.

من به او گفتم: هر کس چنین حرفی به تو گفته است، دروغ است (امام به طور تقیّه فرمود).

منصور گفت: یاد داری که روزی از تو پرسیدم آیا ما (بنی العباس) سلطنت داریم؟ گفتم: آری (در ظاهر)

امام فرمود: به منزل که برگشتم، یکی از دوستان به من گفت: فدایت شوم به خدا سوگند دیدم تو سوار بر الاغ و منصور بر اسب بود و یاران و همراهانش چنین وانمود می کردند که گویی تو، یکی از خدمت کاران او هستی، به اندازه ای ناراحت شدم که نزدیک بود در دینم شک کنم.

به او گفتم: اگر فرشتگانی که در اطراف من بودند، می دیدی، حتماً شوکت ظاهری منصور را خیلی کوچک تر از شوکت من مشاهده می کردی.

حمران گوید: عرض کردم: تا کی این ها سلطنت می کنند و چه وقت شما از دست این ها یعنی بنی العباس راحت می شوید؟

امام فرمود:

هر چیز مدتی دارد، هر گاه به سر آمد. در یک لحظه به اندازه ی یک چشم به هم زدن می گذرد. تو اگر می دانستی این غاصبان مقام خلافت، نزد خدا چه هستند، قطعاً بیشتر با آن ها دشمنی می کرد.

اگر همه ی اهل زمین و تو بکوشی تا این ها (بنی العباس) را بر گناهی بالاتر از گناه غصب خلافت وا دارید، نخواهید توانست.

مبادا شیطان تو را فریب دهد، عزّت از خدا و رسول و مؤمنان است، ولی منافقان در نادانی هستند.(1)

1. داستانها و پندها 5/137- روضه کافی ح ابی عبدالله مع المنصور فی موکبه

منبع :400 موضوع 2000 داستان ،ج2 ، نوشته ی سید علی اکبر صداقت ، نشر تهذیب