زیرکترین افراد در شب قدر، گداترین فرد است

این نگاه در تعقیب نماز عصر چنین آمده است:«لا یَملِکُ لِنَفسی نَفعَاً وَ لا ضَرّاً وَ لا مَوتَاً وَ لا حَیاتَاً وَ لا نُشوراً = خدایا! من هیچ عُرضه ­ای ندارم تا نفعی را برای خودم جمع کنم و عُرضه­ ای ندارم که هیچ سوء و بدی را از خودم دور کنم و حتی مالک مرگ و زندگی و رستاخیز خود نیز مالک چیزی نیستم و همه به دست توست».

خدایا! من اصلاً مصالحم را نمی شناسم؛ ممکن است چیزی بخواهم و به ضررم تمام شود؛ ممکن است از چیزی بدم بیاید، ولی به نفعم باشد؛ ممکن است چیزی را نخواهم، ولی برایم خوب باشد و ممکن است چیزی را بخواهم و اصلاً برایم خوب نباشد.

باید با دعای: «اَللّهُمَّ اِنّی اَمسَیتُ لَکَ عَبدَاً داخِراً لا اَملِکُ لِنَفسی نَفعاً وَ لا ضَرّاً وَ لآ اَصرِفُ عَنها سُوءاً= خدایا! من شام كردم بنده ‏اى آستان بوست كه مالك سود و زیانى نیستم و نتوانم از خود بدى را بگردانم» که در اعمال شب های قدر آمده، خود را تخلیه کنیم.

بخش انسانی ما که عاشق الله است، شایسته دریافت تقدیرات الهی است

انسان فقط یک زن، مرد یا فقط دارای بخش طبیعی نیست؛ بلکه انسان، آن بخشی است که عاشق الله می شود و "لا اله الا الله" برای اوست.

انسان وقتی خود حقیقی­ اش را شناخت، می فهمد که تا چند روز دیگر، وارد نظام برزخی می شود و یک آخرت و ابدیت در انتظار اوست و خانواده آسمانی ­اش، ۱۴ معصوم در انتظار ورود او به برزخ هستند و تنها قسمتی از بخش های پایینی (حس، خیال و وهم و عقل) که به خدمت فوق عقل در آمده باشد و ذخیره آخرتی خودش قرار داده باشد، برایش می ماند.

اگر بزرگترین خواسته ­ها و دغدغه­ های یک نفر در همین حد قبولی در دانشگاه و کنکور و بچه دار شدن و ... باشد؛ خودش را کوچک نگاه کرده است. چنین کسی قطعاً با قیمت های پایینی وارد تقدیرات می شود؛ و چیزی که به دست حضرت می دهد کوچک است و تقدیری که جذب می کند، کم است.

عیب ندارد که این ها را بخواهیم، ولی نباید خواسته هایمان فقط در همین سطح بماند. برای موفق زیستن در دنیا و آخرت باید برنامه ریزی و نقشه داشته باشیم.

اگر کسی بخواهد انسانی باشد که هم در دنیا زندگی موفقی داشته باشد و به تعبیر قرآن شاد و آرام باشد و هم سالم وارد برزخ شود، باید نظام برنامه ­ریزی زندگی ­اش را بر اساس نظام فوق عقلانی­ اش قرار بدهد و دارای نقشه باشد.

تمام حرف شب قدر این است: یک شب، با اندازه زندگی کردن، با تصمیم و برنامه ­ریزی و با طرح و برنامه بودن بهتر از هزار ماه بدون برنامه است.

کسی که در زندگی­ نقشه ندارد، فقط روز به ­روز بزرگ می شود و بر اساس نیازهایش تصمیم می گیرد، اما کسی که از جوانی، خودش را می شناسد که چه کسی است و از همان جوانی به معرفت نفس نائل می شود و می فهمد که قیمت و حدش چقدر است، مثل بقیه مردم زندگی نمی کند. او دارای سبک زندگی و هدف های خاص در زندگی است و سپس تمام شئون پایینی زندگی ­اش را بر اساس آن «من حقیقی ­اش» برنامه ­ریزی می کند، این را می گویند صاحب قدر بودن، صاحب برنامه و سبک زندگی بودن.

وقتی که می خواهید خانه بسازید، برای چند سال زندگی در دنیا، اول، نقشه می ریزید و سپس برای مراحل بعدی برنامه ریزی می کنید. اما بزرگترین بد بختی ما این است که برای مصرف عمرمان که ابدیت ما را می سازد، نقشه و طرح و برنامه نداریم.

پیامبر(صلی الله علیه و آله) می فرماید: روز قیامت از دو چیز سؤال می کنند که بیش از همه مهم است: یکی عمر و دیگری جوانی که آن را در چه راهی مصرف کردی. جوانی خودش جزء عمر است. ولی چون نقش بسیار تعیین کننده ­ای دارد، جداگانه سؤال می کنند. پس باید برایش طرح و برنامه داشته باشی.

نسلی که از تو به دنیا می آید تا قیامت، هر کاری بکند در نامه عمل تو نوشته می شود، خوب باشد یا بد. پس برایش برنامه­ ریزی کن، این زمین و کشتزار تو است، به تعبیر قرآن «حرث= کشتزار» توست.

اگر قدرت داشته باشی، در شب قدر می توانی سرنوشت ملتی را تقدیر کنی

در نظام ماوراء طبیعی، بعضی آدمها قدرت دارند تا در شب قدر، تقدیر میلیون ها آدم را برای خودشان جذب کنند و می توانند در سلامت، سعادت، معنویت و احیای میلیون ها انسان نقش داشته باشند. وقتی هم بمیرند، به عنوان یک امت و جماعت وارد برزخ می شوند.

اهل احسان در قیامت، هر که کارش گیر است، به خدا می گویند: خدایا!  از ثواب ما به اینها بده تا به بهشت بروند. در روز قیامت اینقدر دارد که می گوید خدایا از همین نامه عمل من بردار بده اینها بروند در بهشت و هیچ کس گیر نکند. ثروتمند است، دارد بدهد.

بعضی ها وقتی که شب قدر تقدیرات را دریافت می کنند تقدیرات خودشان را به عنوان یک انسان دریافت می کنند. تقدیرات نسلشان را هم دریافت می کنند؛ تقدیرات میلیون ها آدم را یک نفری دریافت می کنند؛ عجب آدم های پرقدرتی هستند اینها! یعنی مثل یک ثروتمندی که اگر الان بخواهد ثروتش را بدهد به فقرا، صد تا فقیر بی نیاز می شوند.

 قرار است تا قیامت زندگی کنیم؛ پس باید تقدیرات زیادی بگیریم

در شبهای قدر باید طمع و سطح فکرتان را بالا ببرید و نوع درخواست تان این باشد که خدایا! می خواهم به عنوان یک انسان امشب تقدیراتم را دریافت کنم و یک زندگی انسانی داشته باشم و نمی خواهم جزء هیچ کدام از آن پنج گروه باشم که زندگی انسانی ندارند. در شب اول قبر مصرف دارم. بعضی از آدم ها ثوابشان را وقتی می برند در شب اول قبر به بعد، شب پنجم دیگر کم می آورند. شاید دیده باشید اموات خودتان یا سایر امواتی که می آیند در خواب شما، می گویند چیزی به ما بدهید، کمک کنید، ما اینجا کم آورده ایم، بدبختیم، نیازمندیم، برای ما غذا خیرات بده؛  به من آب بده؛ تشنه­ ام و حالم بد است؛ یکسال خوب بوده در برزخ، اما حالا توشه ندارد؛ چون توشه اش مصرف شده است.

«لیلۀ القدر بالاتر از هزار ماه است» یعنی عزیزم! هزار ماه را تو باید مصرف کنی در برزخ. چون به آن نیاز داری. اینقدر سخت است در برزخ، اینقدر اوضاع در قبر بد و خطرناک است که یک آدم قدرتمندی مثل امیر المؤمنین(علیه السلام)؛ می فرمایند: «آه مِن قِلَۀِالزاد وَ طُول الطَریق= آه از کمی توشه و طولانی بودن راه». بنابراین باید حواسمان جمع باشد که باید تقدیرات قدرتمندی را دریافت کنیم تا ذخیره دنیا و آخرتمان شود.