زنان باحجابی که حجاب را انتخاب نکرده و اجباری حجاب می کنند، با اهل حرام محشور می شوند

این طور نیست که  کسی بگوید «من امر خدا را رعایت می کنم» و فکر کند همین کافی است. باید دانست که حتی اگر کسی حرام و حلال خدا را رعایت کند، اما حرام را دوست داشته باشد، براساس آنچه که در دلش دوست دارد محشور می شود. 

برخی از خانم های باحجاب را داریم که حجاب برای آنها براساس «عقیده و دوست داشتن» انتخاب نشده است، بلکه براساس نوعی اجبار بوده است. برای همین است که می بینید برخی از زنان با حجاب، شرایط بی حجابی که پیش بیاید، بی حجاب می شوند. برخی از این گونه زن ها آرزو دارند که زمانی بتوانند حجابشان را بردارند؛ جایی بروند که مجبور به رعایت حجاب نشوند.

اما حالا یا شوهرشان باغیرت است و اجازه ی بی حجاب شدن به او را نمی دهد، یا عوامل دیگر موجب شده که فعلا حجاب را رعایت کند. این یعنی حجاب اجباری و نه براساس انتخاب. چنین کسی برای حجابش هیچ ثوابی نمی برد.

چنین فردی حتی اگر اهل بیت علیهم السلام را هم دوست داشته باشد، نمی تواند در زیارت آل یاسین به امام معصوم علیه السلام بگویند: «الحق ما رضیتموه و الباطل ما اسخطتموه = حق آن است که شما به آن راضی باشید؛ و باطل آن است که شما را به غضب و سخط بیاورد».  اینها نمی توانند بگویند: «من از کسی که تو بدت می آید، بدم می آید». چون کسی یا چیزی که امام از آن متنفر است، او از آن خوشش می آید.

 نشانه ی بی اعتقادی چنین افرادی این است که وقتی می خواهند به خارج از کشور بروند، همین که هواپیما بلند می شود، یا همین که از مرز رد می شود، شبیه کفار بی حجاب می شوند. اینها به چیزی کافر می شوند که ائمه به آن ایمان آورده اند. خیلی هستند خانم هایی که با همین نوع کفرشان به زیارت امام رضا (علیه السلام) هم می روند. با بی حجابی امام رضا را زیارت می کنند؛ امام زاده ها را زیارت می کنند؛ حضرت زینب را زیارت می کنند. درحقیقت اینها سر خودشان را کلاه می گذارند. زیرا با بی حجابی، واجبی را ترک می کنند و گناه کبیره انجام می دهند با آثاری طولانی؛ اما زیارت مستحبی هم انجام می دهند.