زنان باحجابی که بی حجاب محسوب می شوند و بوی بهشت را استشمام نمی کنند

زنان باید در شکل دهی موهای خود در زیر چادر دقت کنند و موى خود را به گونه‌اى نیارایند كه برجستگى آن از زیر مقنعه، روسرى و چادر نمایان شود. چرا كه پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) این عمل را مذموم دانسته و از آن با لحن كنایه‌آمیزى به كوهان شتر خراسانى یاد كرده است. این ها زنان باحجابی هستند که در حقیقت بی حجابند. چنین زنانی نه تنها به بهشت وارد نمى‌شوند، بلكه بوى بهشت را هم استشمام نخواهند كرد.

حجاب یعنی پوشیده بودن اندام  یک زن، اعم از برآمدگی و اندازه های  بدن، نه اینکه فقط پوسته ی بدن زن پوشیده شود؛ آن هم با شلوار لی تنگ، یا مانتوی تنگ و مقنعه و چادر نامناسبی  که حجم و برآمدگی موهایش معلوم باشد، این حجاب نیست. این نوع دیگری از بی حجابی است. این همان است که پیامبر (صلی الله علیه و آله) می فرمایند: «... زنانى كه پوشش [تن نما] دارند، اما برهنه اند، كج راهه مى روند و دیگران را نیز به كجروى تشویق مى كنند؛ سرهایشان همچون كوهان شتر خراسانى فروهشته است؛  اینان به بهشت نمى روند و بوى بهشت را كه از فاصله اى دور به مشام مى رسد، استشمام نمى كنند».

این تعبیر خیلی تندی است. خانم هایی که حجاب دارند ولی موهای شان را دم اسبی می بندند و حجم موهای شان معلوم است، این اصلاً درست نیست؛ چون بالاخره نوعی زیبایی محسوب می شود، هرچند که با حجاب باشند.

حجاب به معنی پوشاندن تمامی اندام زن است. یعنی تمام آن چیزهایی که امکان تحریک و زیبایی دارد و به عنوان زینت محسوب می شود، باید پوشانده شود.

حد واجب حجاب، گردی صورت است که وقتی خانمی رعایت می کند، یعنی به خدا می گوید که مطیع است. چون معتقد است که اسلام از او این را خواسته است. ولی خانمی که دوست دارد همسایه ی حضرت زهرا (سلام الله علیها) باشد و می خواهد حرکت های قوی داشته باشد، پوشش بالاتری را انتخاب می کند.

 حجاب حضرت زهرا (سلام الله علیها)  گردی صورتش نبوده، بلکه حجاب ایشان خیلی دقیق تر بوده است. این طور نبود که کسی به راحتی بتواند صورت، چشم ها، گونه ها یا لب ها و ابروهای زنی که سرور زنان عالم است را ببیند.

در رساله نوشته است که اگر خانمی می خواهد گردی صورتش را بپوشاند، واجب است یک حدی بیشتر از آن را بگیرد تا یقین کند که گردی صورتش پوشیده است.

 خانمی که می خواهد خودش را شبیه حضرت زهرا (سلام الله علیها) کند و دل امام زمان (علیه السلام) را به دست بیاورد، به اجبار حجاب را انتخاب نمی کند، بلکه تابع تقوا است، یعنی پوشاندن صورتش هر چقدر بیشتر و بهتر باشد خودش لذت می برد؛ چون می خواهد سبقت بگیرد. او همیشه یک چیزی بالاتر از آن حد شرعی که خداوند اجازه داده است، یعنی مستحبات را رعایت می کند و انجام می دهد و هیچ وقت حداقل ها را در نظر نمی گیرد.

«تبعیت» مرحله ی بالاتر دیگری هم دارد که آن هدایت است. در آیه 38 سوره بقره می فرماید: «فَمَنْ تَبِعَ هُدایَ= کسانی که از هدایت من تبعیت کنند». یعنی انسان می خواهد مثل خود خدا شود، چون تبع و طمعش بالاست. کسی نیست که به حداقل ها بسنده کند تا حیوانیتش تأمین شود، بلکه برنامه ای برای مستحبات و زیبایی و تزئین شدن خودش دارد. او به دنبال این است که سیره ی معصومین را بشناسد تا ببیند آن ها چه کارهایی می کردند، او هم انجام دهد. این یعنی «تبعیت».

 (زیارت عاشورا/264)