ریاست جمهوری و عضو شورای شهر شدن، باید برای خدمت به مردم و رفع ظلم باشد

یارى رساندن به مظلومان و ستمدیدگان، یک وظیفه و تکلیف الهی است. کسی که بنای ظلم و انحراف دارد، اگر از همان ابتدا جلویش را بگیرند که ظلم نکند، دیگر پیشوای ظالمی پیدا نمی شود که دیگران به او اقتدا کنند.

یکی از نام های خداوند، «منتقم=انتقام گیرنده» است. یعنی انتقام گیرنده از ظلم ظالمین چه در دنیا و چه در آخرت. سفارشی که امیرالمومنین (علیه السلام) در وصیت نامه اش به حسنین (سلام الله علیهما) می فرماید این است: «وَ قُولاَ بِالْحَقِّ وَ اِعْمَلاَ لِلْأَجْرِ وَ كُونَا لِلظَّالِمِ خَصْماً وَ لِلْمَظْلُومِ عَوْناً= حق را بگویید و برای ثواب کار کنید و دشمن سرسخت ظالم و یاور مظلوم باشید». بنابراین، از وظایف واجب ما این است که یار مظلومین باشیم و دشمن ظالمین.

در زمان پیامبر اسلام بین برخی از قبیله ها پیمانی به نام «حلف الفضول» بسته شد که حق مظلوم را از ظالم بگیرند و هر ستمدیده‎ای را خواه از اهل مکه باشد و یا از کسانی که به مکه می‎آیند، ‌یاری کنند و با ستمگر مبارزه کنند تا حق مظلوم را از او بستانند. خود پیامبر هم عضو این گروه بود.

یکی از اقتضائات رحمانیت این است که انسان نه طاقت تحمل ظلم را داشته باشد و نه از ناحیه خودش به کسی ظلم و بدجنسی کند. چون صفت ظلم، با رحمانیت و رحیمیت منافات دارد. پس انسان هم باید ظلم نکند و هم به ظالمی اجازه ظلم ندهد. از این رو، نجات مظلوم، تکلیف انسانی و الهی است. فرقی نمی کند که این مظلوم مسلمان، سنی، مسیحی یا یهودی باشد. یا اصلا مذهب داشته باشد یا نباشد. اگر در جایی ظالمی باشد، باید با او مبارزه کرد. به خاطر همین، یکی از نشانه های سلامت باطن انسان، جهاد است.

بنای ظلم را از اول بخشکانید

در اندرزهاى حضرت مسیح آمده است: «بحَقٍّ أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّ الْحَرِیقَ لَیَقَعُ فِی الْبَیْتِ الْوَاحِدِ فَلَا یَزَالُ یَنْتَقِلُ مِنْ بَیْتٍ إِلَى بَیْتٍ حَتَّى تَحْتَرِقَ بُیُوتٌ كَثِیرَةٌ إِلَّا أَنْ یُسْتَدْرَكَ الْبَیْتُ الْأَوَّلُ فَیُهْدَمَ مِنْ قَوَاعِدِهِ فَلَا تَجِدَ فِیهِ النَّارُ مَعْمَلًا وَكَذَلِكَ الظَّالِمُ الْأَوَّلُ لَوْ یُؤْخَذُ عَلَى یَدَیْهِ لَمْ یُوجَدْ مِنْ بَعْدِهِ إِمَامٌ ظَالِمٌ فَیَأْتَمُّونَ بِهِ كَمَا لَوْ لَمْ تَجِدِ النَّارُ فِی الْبَیْتِ الْأَوَّلِ خَشَباً وَأَلْوَاحاً لَمْ تُحْرِقْ شَیْئاً= به حق به شما مى‌گویم: اگر آتش‌سوزى در خانه ای واقع ‌شود، پیوسته از خانه‌اى به خانه‌ دیگر سرایت مى‌كند و در نتیجه ‌خانه‌هاى زیادى مى‌سوزند، مگر این كه به همان خانه اوّل‌ توجّه شود و از پى ویران گردد. در این صورت است كه آتش هیچ كارى ‌نمى‌تواند بکند. همچنین است اگر دستِ ظالمِ اوّل گرفته شود و از ستم او جلوگیرى به عمل آید، زمامدار ظالم دیگرى پدید نخواهد آمد تا مردم به اطاعت او درآیند. چنان كه برای آتش اگر در خانه اوّل، هیزم و چوبى در دسترس نباشد، هیچ چیزى را نمى‌تواند بسوزاند. کسی که بنای ظلم و انحرافی دارد، اگر از همان ابتدا جلویش را بگیرند که ظلم نکند، دیگر پیشوای ظالمی پیدا نمی شود  که دیگران بیایند و به او اقتدا کنند.

پس ما وظیفه داریم به عنوان یک مسلمان و یک انسان، هرجا ظلمی باشد، با آن مبارزه کنیم. مثل مبارزه با قاچاقچیان مواد مخدر که مواد را بین جوانان پخش می کنند و خانواده های زیادی را متلاشی می کنند و یا کسانی که ده ها هزار نفر را می کشند، بچه ها را یتیم و زنها را بیوه می کنند. افرادی که جان، ناموس، اقتصاد، امنیت و از همه مهمتر، روح و روان و معنویت مردم را به خطر می اندازند، از جمله مصادیق ظلم هستند. اما مبارزه با این ظلم بزرگ که کسانی ما را از خانواده آسمانی و دین خدا و به ویژه امام زمان علیه السلام محروم کردند و اجازه ندادند حضرت بر ما حکومت کند، بالاترین جهاد است.

چه کسی در بهشت با پیامبر (صلی الله علیه و آله) همنشین می شود؟

کسی با حضرت در بهشت همنشین می شود که اهل هیچ یک از انواع و اقسام ظلمهایی که تا کنون برشمرده ایم نباشد. عادل باشد و مصداق های عدل و ظلم را بشناسد و به آنها عمل کند.

امام علی (علیه السلام) می فرماید: «أحْسَنُ العَدْلِ نُصْرَةُ المَظْلُومِ[1]= بهترین عدالت این است که انسان یار مظلوم باشد». روح ظلم ستیزی باید همواره در انسان باشد و به خودش هم مطلقاً اجازه ی ظلم ندهد. تمام تلاشش این باشد که به کسی ظلم نکند. همسر، فرزندان، پدر و مادر، همسایه ها و به زیردستانش. یعنی اصلا نباید روح ظلم داشته باشید و هر جا هم ظلمی هم بود، باید با آن مبارزه کنید.   

نبی اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند: «مَنْ اخَذَ لِلْمَظْلُومِ مِنَ الظَّالِمِ كانَ مَعى‌ فى الجنّة مُصاحِباً[2]= هركه دادِ ستمدیده را از ستمگر بگیرد، در بهشت همنشین من است». همنشینی با پیامبر اجر جهاد‏، شجاعت و جوانمردی  است.

بعضی از سخنران های راحت طلب و ترسو گفتند که پیغمبر اصلا جنگ با کسی نکرده و فقط اهل صلح بود. در حالی که پیغمبر 80 نوع غزوه و جنگ داشته است. درست است همه اش تحمیلی بوده، ولی حضرت هم از خودش دفاع کرده است. امیرالمؤمنین که اسدالله الغالب است، می فرماید: وقتی در جنگ به ما فشار می آمد، ما به شمشیر پیغمبر پناه می بردیم. پیغمبر همیشه در جنگها نزدیک ترین کس به دشمن بود. این که پیغمبر اهل تسامح و تساهل با ظالم بود، دروغ است. کسی که مسلمان ها و حتی انسانهای دیگر را نابود می کند، ظالم است و نباید به او آسان گرفت.

امیرالمومنین (علیه السلام) فرمودند: «إذا رَأیْتَ مَظْلُوماً فَأعِنْهُ عَلَى الظّالِمِ[3]= هرگاه مظلومى را دیدى، او را در مقابل ستمگر یارى نما». فرقی نمی کند مظلوم چه کسی باشد. باید کمکش کرد. حتی اگر به یک مسیحی یا یهودی ظلم می شد، ائمه از آن ها حمایت و کمکشان می کردند.

روزی بستنی‌فروشی مسیحی به امام موسی صدر مراجعه و از خرید نکردن مسلمانان شکایت می کند. گویا یک بستنی فروش شیعه این‌گونه تبلیغ کرده بود که چون او مسیحی است، شرعاً نمی‌توان از بستنی‌های او خورد. چرا که اهل کتاب نجس هستند. امام صدر به او می گوید تو برو! مسئله را خودم حل می کنم. یک روز پس از اقامه نماز جمعه، ایشان  با جمعی از یارانشان همراه می شوند تا به بستنی فروشی مسیحی رسیدند. امام صدر به صاحب مغازه گفت که ما آمده‌ایم در اینجا بستنی بخوریم. هیچ کار دیگری هم نکردند. او با این کار به همه می فهماند که بستنی این فرد مسیحی نجس نیست.

[1] . : غرر الحكم و درر الكلم نویسنده : تمیمى آمدى، عبد الواحد بن محمد: 1  صفحه : 192.

[2] . محمدی ری شهری، میزان الحکمه، ج2، ص558.

[3] .  غرر الحكم و درر الكلم نویسنده : تمیمى آمدى، عبد الواحد بن محمد    جلد 1  ص 286.