روح جهاد و انتقامِ امامِ معصوم، مبارزه با شبیخون فرهنگی است

ما باید از امام درس جهاد و از عزاداری ها «روح جهاد» یاد بگیریم، اگر فقط به گریه اکتفا کنیم، کافی نیست. گریه و نوحه در عزای سالار شهیدان طبق سه دلیل قرآنی (1.تعظیم شعائر الهی، (حج/۳۲)- 2. یادآوری ایام الله، (ابراهیم/5) – 3. مودت اهل بیت (علیهم السلام)، شوری/۲۳) واجب است، ولی گریه باید مؤثر باشد و ما را به سمت نتیجه ببرد در غیر اینصورت عزاداری ما در حد عزاداری غیر مسلمین و غیر شیعیان خواهد بود.

جای تعجب دارد که ما برای «هل من ناصر ینصرنی» امام حسین (علیه السلام) گریه­ ها کردیم و  می کنیم، مراسم ­ها برپا می کنیم، پول هزینه می کنیم. اما برای پاسخ به «هل من ناصر ینصرنی» حسین زمان خودمان اصلاً برنامه ­ای نداریم، وقت، پول، استعداد، قلم، هنر و عاطفه ای نسبت به او نداریم و با این وجود خود را عزادار می نامیم و ادعا می کنیم که فرزندان معصومین و شیعه هستیم. ما باید روح جهاد را بر خود و زندگی مان حاکم کنیم، خستگی ها، زحمات، بی­خوابی ­ها، هزینه کردن ­ها، سختی کشیدن ها، تهمت خوردن ها و اذیت شدن های جهاد را باید در زندگی مان تحمل کنیم.

عزاداری حقیقی روح جهاد و انتقام را در انسان می دمد و او را برای یاری و همراهی حسین زمان آماده می کند، با کسب روح انتقام انسان می فهمد که چه مصیبتِ سنگینی به او تحمیل شده و باید تا آخر عمر با دردِ نبودنِ امام معصوم زندگی کند، بنابراین برای برگرداندن امام معصوم به مقام حاکمیت جهانی تلاش می کند.

عزادار حقیقی برای زندگی جهادی اش برنامه ریزی کرده و به دیگران توصیه به حق و توصیه به صبر می کند و با کوچکترین فشار و مشکل از میدان بیرون نرفته و گوشه عزلت اختیار نمی کند، همین طور که امام امت ره فرمود:«پیشکسوتان جهاد و خون بعد از جنگ در پیچ و خم مسائل زندگی گم نشوند» و ما دیدیم، خیلی ها  گم شدند.

جهاد جلسه اول