رحم ایمانی با امام معصوم، بالاترین رحم هاست

«رحم» از «رحمت» می آید، یعنی برقراری روابط رحیمانه، انس گرفتن. مومنین در اجتماع در صف جماعت، سخنرانی، هیئت و ... کنار هم هستند، رفت و آمد دارند، خداوند با رحم ایمانی مؤمنین را نسبت به هم «خویش» قرار داده است. همانطور رحم بالاتر از این هم داریم که «رحم امام معصوم» است. درباره صله رحم در قرآن آیه هایی وجود دارد، اما غایت تأویل این است که با امام زمانت وصل باشی، که مهمترین رحم شماست. قطع رحم بزرگترین گناه است.

متأسفانه ما در اجتماع با رحم ایمانی کار نداریم، دزدی، احتکار و گرانفروشی می کنیم. هزار تا گرفتاری داریم، چون نمی دانیم، داریم با خودمان چه می کنیم. برای سعادت جامعه و حتی سعادت اقتصادی که مردم بی نیاز باشند، دو «رحم ایمانی» و «رحم امام معصوم» باید تقویت شوند، تا مردم یاد بگیرند به فکر امام شان باشند و فداکاری کنند.

اگر مردم امام زمان را عضو خانواده خود ندانند هر چه جامعه ثروتمند تر باشد، باز رستگار نخواهد شد.

امروز ثروت مردم بیشتر است یا در زمان جنگ تحمیلی؟ الان رفاه بیشتر است، اما صفا و صمیمیتِ دوران جنگ نیست. دلها به هم نزدیک نیستند. کلید در این نیست که کارشناس اقتصادی مشکل را حل کند؛ مشکل باید از طریق فعالیت درست فرهنگی حل شود، تا فرهنگ درست نشود، مشکل اقتصاد هم حل نمی شود. تا روح ها به هم نزدیک نشوند، آدمها بخیل تر و حریص تر می شوند. مثلاً می گویند برای مسجد پول بدهید فقرا بیشتر کمک می کنند، ثروتمندان کمتر. فقیری که نصف حقوق خود را می دهد، توانسته رابطه ی رحم ایمانی با ائمه برقرار کند، اما بعضی ها آنقدر پست هستند که حتی به زن و بچه خودشان هم رحم نمی کنند.

 در فراز سوم از دعای دوم صحیفه سجادیه امام سجاد (علیه السلام) به نکاتی اشاره می کند که بیانگر نیاز به وجود یک راهبر راستین و دلسوز است که مردم را از کج روی ها و کاستی ها نجات داده به ساحل رستگاری برساند. او می تواند در رفتار و کردار خود، صداقت و حق خود را به مردم ارائه کند و با عمل آنها را به هدایت بخواند. رهبر پس از عرضه صراط مستقیم به مردم هیچ چیزی را به غیر از آن راه، مورد عنایت قرار ندهد و به راهش ایمان داشته باشد. پیامبر راه خودش را قبول داشت. باور داشت آنچه را که مانع و مزاحم حرکت اوست بردارد.