رایحه ی انفاق

برای مردم این سوال مطرح بود که «مرشد چلویی» چرا این قدر مشهور است و این همه مشتری دارد و چرا این قدر دست و دل باز است؟ ماجرا را که از او سوال کردند گفت: روزهایی بود که ۷ یا ۸ دیگ پلو می فروختیم. وضع ما خیلی خوب بود. اما یک دفعه وضع خراب شد و ورشکست شدیم به طوری که در یک روز بیشتر از یک دیگ پلو به فروش نمی رفت. خیلی فکر می کردم و ناراحت بودم که به ما رساندند که: «چرا آن بچه سیدی را که به چلوکبابی شما آمد و غذا خواست، بدون دادن غذا از مغازه بیرون کردی؟» تازه یادم آمد که بله درست می گویند.
از آن به بعد بود که دست و دل بازی مرشد چلویی شروع شد و مرحوم حاج میرزا احمد عابد نهاوندی معروف به «مرشد_چلویی» و متخلص به (ساعی) تبدیل شد به یکی از عباد مخلص خداوند سبحان.
او در ضلع شرقی مسجد جامع بازار تهران غذا فروشی داشت. صاحبان مغازه های اطراف و داخل بازار، چون مقام معنوی حاج مرشد را می شناختند، به او سلام می کردند. مرشد پاسخ سلام آنها را می داد و گاهی می گفت: «سلام بابا، باصفا باشی».
وارد دکان که می شد، کارگران قبلاً آمده بودند و مقدار زیادی از کارها را کرده بودند.
عبای خود را در می آورد و در کشو میز می گذاشت. روپوش سفید بلندی به تن می کرد. ابتدا وضو می گرفت. داخل آشپزخانه می رفت و به غذاها سر می زد تا برای ظهر آماده شود.
هنگام ظهر پذیرایی مشتریان شروع می شد و تا ساعت دو الی سه بعد از ظهر طول می کشید.
روی دیوارهای داخل سالن، قاب عکسهایی به شکل مینیاتور قدیمی، که در آن صحنه های مصیبت و مشقت اهل جهنم را نقاشی کرده بودند و شیاطینی که آنها را شلاق می زدند، به چشم می خورد. دو تابلوی دیگر روی دیوار داخل سالن وجود داشت که دو نیم بیت شعر به طور جداگانه به خط نستعلیق روی آن نوشته شده بود. آن دو نیم بیت که جمعاً یک بیت شعر بود، این بیت بود:
«ساعتی در خود نگر تا کیستی؟ از کجایی، وز چه جایی، چیستی؟»
موقعی که روغن روی غذای مشتری می ریخت، ملاقه را که با دست بالا می برد، می گفت:« گول نخوری!» یا «شیطون گولت نزنه»!
 هرحرفی که می زد، به دنبالش می گفت:« گوشی دستته»؟»
 اگر کسی خسته می شد، به اومی گفت:«آدم عاشق خسته نمی شه، از حال می ره»
 کسی که قرض می گرفت و پولش را نمی آورد و می گفت، فردا می دهم، می گفت:«فردای قیامت را می گه».
مرحوم مرشد در جلوی آشپزخانه ای که ایستاده بود، گفته بود کسانی که می خواهند غذا بیرون ببرند، هدایت کنید تا از نزد او بگذرند. چون بیشتر کسانی که غذا بیرون می بردند، بچه ها و نوجوانانی بودند که برای کارفرمایان و صاحبان مغازه های بازار غذا می گرفتند و می بردند و خودشان از آن غذا محروم بودند. مرحوم مرشد کودکی که با ظرف غذا در دست، نزد او می آمد قدری پلوی زعفرانی روی بادیه او می ریخت و ظرف را کامل می کرد و بعد تکه کباب یا لقمه گوشت یا اگر تمام شده بود، ته دیگی زعفرانی داخل روغن می کرد و در دهان آن پسربچه یا نوجوان می گذاشت.
و همین طور فقیران و مسکینان صفی داشتند که از داخل راهرو شروع می شد و به اول سالن مغازه ختم می گشت. افراد فقیری که معمولاً عائله مند بودند و بعضی مورد شناسایی مرحوم مرشد قرار داشتند، هر روز می آمدند و به نسبت تعداد عائله خود غذای رایگان و خرجی یومیه می گرفتند.
اگر غذای او کباب بود، تکه گوشتی در دهان می گذاشت. پس از جویدن، آن را داخل دریچه ای که به مغازه باز می شد و گربه ها می آمدند، پرت می کرد تا گربه ها هم بی بهره نمانند.
یک روز در مغازه جناب مرشد، آتش سوزی رخ می دهد. وقتی خبر آتش سوزی مغازه را به جناب مرشد دادند، بدون آنکه تغییر حالتی بدهد گفت:
«عیب ندارد بابا» بین راه آهسته گریه می کرد! از او پرسیدند: آقا پس چرا ناراحت شدید؟ حاج مرشد جواب داد: «نه ناراحتی من از آتش سوزی نیست. آن آتش سوزی خیر بوده، دلم برای اشعاری که سالها سروده و در کشو میز دخل مغازه گذاشته بودم می سوزد؛ چون جایی نوشته نشده و نسخه دیگری هم از آن وجود ندارد»! باقی‌مانده آن اشعار سوخته به نام «دیوان سوخته» به چاپ رسیده است.
جناب مرشد در ۲۵ شهریور ماه سال ۱۳۵۷ هجری شمسی در تهران وفات یافت.
مزار مرحوم حاج مرشد، در جنب ابن بابویه تهران داخل مسجد ماشاء الله قرار دارد، در ضلع شمالی مسجد که بالای سنگ قبر آن مرحوم است، یک بیت شعر از اشعار وی روی سنگ عمودی بالای قبر نوشته شده است و آن بیت این است:
همچو ساعی از دو عالم در گذر           تا شوی از آفرینش با خبر