ذکر یعنی، تو و خدا روبروی هم

تو همنشین خدائی، درست در آن لحظه ای که یادش میکنی. و این همان زمانیست که خدا تو را از میان همه مخلوقاتش انتخاب کرده و به قلب و زبانت فرصت آسمانی شدن بخشیده است. یقین داشته باش که زبان ذاکر تو، ثروتی بی نهایت را برایت به ارمغان خواهد آورد.
تمام هدف خداوند از خلقتی عظیم این است که بفهمیم؛ من و خدا، روبروی هم، یعنی چه؟ آیا می توانیم در تمام مدت عمرمان یک بار او را در آغوش بکشیم؟ و همه حسرت آن جاست، در روز قیامت که به لقاء خدا می رسیم، بفهمیم چه فرصتی را برای عاشقانه زیستن از دست داده ایم. و هیچ شادی بالاتر از آن نیست که در کنارش بنشینم و هم صحبت کسی باشیم که تنها منبع آرامش و شادی عالم است.
فراموش نکن؛ همه اذکار و اعمال عبادی، غذای روح ما و رشد دهنده کودک عزیز روان ما هستند.هر گاه احساس کردی قلبت تمایل به خلوت کردن و هم آغوشی با خدا را دارد، این درست همان زمانیست که کودک عزیز روانت، درست مطابق با معیارهای انسانی در حال رشد بوده و از تو تقاضای غذا می نماید. دیگر چیز های کوچک ارضائش نمی کند، و حس میکنی که تمایل دارد با اشراف فطری، رفت و آمد داشته باشد. حالا این تو هستی که باید دست به کار شده و آرام آرام قلبت را به کار بیندازی. قلب تو رفته رفته با یاد خدا به یقین و آرامش خواهد رسید و روحت بزرگ و بزرگتر خواهد شد، تا جائی که قلب و زبانت هم صدا باهم، او را فریاد زده و دیگر چیزی غیر او را طلب نمی کنند.

اگر خواهان شرافت انسانی هستی، ذکر اعظم را فراموش نکن. صلوات برایت بسیار رساننده خواهد بود. خداوند به حضرت سلمان زبان ذاکرعطا فرمود، و اینگونه بود که سلمان به مقام ( سلمان منا اهل البیت ) رسید.
باید یاد بگیریم، به جایی برسیم که با خدا دنبال معشوق دیگری نباشیم. اذکار، ما را تا شبیه خدا شدن پیش می برند. اگر عبادات و اذکارمان همراه با معرفت و شناخت باشند میزان اثرگذاریشان بیشتر خواهد بود، البّته ذکر زبانی نیز آثار و برکاتی با خود به همراه خواهد داشت.
خداوند دوست دارد، ما با او رفاقت کنیم. اگر در این مسیر، کمی صبرپیشه کرده و پیش رویم، در رفاقت باز شده و قلبمان ذاکر خواهد شد. این مرحله جائی است که قلب و زبان یکدیگر را به ذکر گفتن واداشته و و با اشتیاق به سمت برقراری ارتباطی عاشقانه خواهیم رفت و انشاالله به این یقین میرسیم که خدا برایمان بس است. در روایت است : لیس الذکر من المراسم السان و لاکن الاول من المذکور و الثانی من الذاکرـ هیچ ذکری از دهان خارج نمی شود مگر این که اول مذکور یاد ذاکر میکند و به دنبال ذاکر به فکر معشوقش می افتد.
هیچ ذکری به قلب و زبانت خطور نکرده و از لبانت نمی شکفد مگر آنکه قبل از تو خداوند یادت کرده و تو را به هم صحبتی خویش دعوت نموده است.
قرآن کریم در سوره انفال ، آیه 2 ، دوستان خدا را اینگونه توصیف می نماید:
الذین اذا ذکر الله وجلت قلوبهم و اذا تلیت علیهم آیاته، زادتهم ایمانا؛
مومنان، کسانی هستند که وقتی از خداوند یاد میشود، دلشان به لرزه افتاده و هنگامی که آیات خدا بر آنها تلاوت می گردد برایمانشان می افزاید.
توجه داشته باشید که صبر و نماز ابزارهایی جهت قدرتمند شدن شما و اوج گرفتن روحتان هستند. همچنین تک تک سوره های قرآن می توانند دوستان خوبی برای رشدتان باشند. سعی کنید با آنها رفاقت کرده و به این ترتیب موجبات شادی و آرامش خود را فراهم آورید.

برگرفته از بحث صلوات، استاد محمد شجاعی