دیدن ضعف های خود قبل از دیدن عیوب دیگران

جملات ناب در این جلسه: 

شیطان همیشه ما را مشغول دیدن ضعف و عیوب دیگران و از عیب های خودمان غافل می کند یعنی شب و روز غصه های دیگران را برای ما بزرگ نشان می دهد. این شخص قطعاً دچار خودفراموشی شده و در نهایت خدا را فراموش خواهد کرد. برای اینکه بخواهیم بدی های دیگران را نبینیم به ضعف های خودمان توجه کنیم. در اینجاست که آرامش بدست میاریم.

به گزارش منتظران منجی «عج»، در جلسه ۳۹8 «خانواده آسمانی » مورخ ۹۴/۰۸/۰۷ ، استاد محمد شجاعی به ادامه بحث پرداختند که شرح آن در زیر می آید:

ستّار باشیم ... مثل خدا

انسان‌های زیرک و عاقل، هرگز در دعاهای خاص و حالت‌های ویژه‌ی خود، طلب کردن را از خودشان آغاز نمی‌کنند؛ بلکه از پوسته‌ی نفس خود خارج شده و ابتدا برای دیگران دعا می‌کنند.

بدبخت‌ترین انسان‌ها، کسانی هستند که به قدری درگیر نفس خودشان اند که می‌توانند عیوب دیگران را در ذهن‌شان نگه دارند، و آنها را بازگو کنند. کسانی که گناهان و عیوب خود را نمی‌بینند و دائماً در جستجوی ضعف‌ها و ایرادهای دیگران اند. حال آنکه خداوند همواره با ستّاریت ویژه‌ی خود، عیوب آنان را پوشانده است.

وقتی انسان‌، از نعمت ستّاریت خداوند بهره می‌برند، وظیفه دارند عیوب دیگران را نیز بپوشاند.

اگر کسی بتواند با زیبایی‌ها و خوبی‌های انسان‌های پیرامونش زندگی کند، همواره شاد و آرام خواهد زیست.

همه‌ی انسان‌ها ضعف‌ها و قوّت‌های گوناگونی دارند. هنر آنجاست که ضعف‌های خودمان و زیبایی‌های دیگران را ببینیم. در این صورت دائماً در حال بررسی خودمان و رفع نواقص باطنی‌مان بوده و از چون و چراییِ دیگران باز خواهیم ماند. تنها با چنین نگاهی است که قادریم به سمت الله حرکت نموده و روز به روز به او نزدیک ‌تر شویم.

قهر، جدایی، حسادت، بدگویی، بدخواهی، زودرنجی، غیبت و ... همه و همه نشانه‌ی ضعف های انسان هستند. چنین صفاتی نشان می‌دهند، که انسان ارتباطات عمیق و عاشقانه‌ای با آسمان ندارد که نمی‌تواند تلخی‌های زمین را تحمل کند. تنها کسی قادر است ضعف‌ها و ناملایمات دیگران را تحمل کند، که آرامش و عشق را از لابه لای رفاقت‌هایش با اهل آسمان دریافت کند.

فرشتگان، به تمام قوانین و ریاضیات عالم آگاه اند، و تشویق آنان، نشان می‌دهد که چنین فردی دقیقاً مطابق با ریاضیات عالم، در حرکت است و مسیر او در نهایت به الله می‌رسد. این تشویق، در حقیقت، گزارش مثبت از سوی فرشتگان، از وضعیت‌ ما بر روی صراط است.

باید مراقب قضاوت‌هایمان در مورد دیگران باشیم. دیدن عیوبی از دیگران که در خودِ ما هم وجود دارد، در حقیقت نشاندهنده‌ی وضعیتِ منفی ما در مسیر حرکت به سوی الله است، و هشداری جدّی است که ما را به خودمان خواهد آورد. باید بیاموزیم، دائماً به خاطر ستّاریت خداوند، شکرگزاری کنیم. ستّاریتِ او، که باطنِ مارا پوشانده و بی نهایت از گناهانِ ما را بخشیده است.

تمام هنر یک انسان، آن است که بتواند مثل خدا ستّار شده و از عیوب دیگران بگذرد. ما نمی‌دانیم که آبروی دیگران در نزد خداوند، چه مقدار است. چه بسا کسانی که ما عیوب شان را در ذهن نگه می‌داریم و یا کسانی را که اهل فحشا می‌دانیم، با همه‌ی فحشاهای ظاهری‌شان در نزد الله از ما، گرامی‌تر باشند.

کدام دعا، حتماً مستجاب می‌شود؟

شخصی به نام ابراهیم بن هاشم تعریف می‌کند؛

عبدالله بن جُندَب را در موقِف دیدم (در حالت ایستاده به دعا) که تا کنون ایستادنی به این زیبایی ندیده بودم. یکسره دستانش را به سوی آسمان بالا برده و اشک‌هایش بر گونه‌هایش سرازیر می‌شد و به زمین می‌رسید، چون مردم به راه افتادند، به او گفتم، ای ابا محمد، ایستادنی به زیبایی ایستادن تو ندیده بودم. پاسخ داد: به خدا سوگند جز برای برادرانم دعا نمی‌کردم، زیرا امام کاظم «علیه‌السلام» فرمود: هر که در نبودِ برادرش، برای او دعا کند. از عرش به او ندا می‌دهند، برای تو صدهزار برابرِ آن است، لذا ناخوش داشتم که صدهزار دعای مستجاب را برای یک دعا (دعا برای خودم) که نمی‌دانم مستجاب می‌شود یا نه، واگذارم... زیباست اگر قلب انسان برای کسی بلرزد و برای او به دعای مضطرانه، دست بلند کند... اگر انسان بیاموزد که خودش را به جای دیگران گذاشته و آنان را درک کند، می‌تواند به دعایی حقیقی و مستجاب برای آنان دست پیدا کند، علاوه بر اینکه، خیرات این دعا برای خودش نیز چندین برابر شخصی است که برایش دعا نموده است.

فراموش نکنیم که دعای انسان در حق خودش، ممکن است با موانعی مثل گناهانش برخورد کرده و به هدف نرسد، امّا دعای در حق دیگران، به طور یقین مستجاب است؛ زیرا این دعا، از زبانی برآمده است که شخص با آن گناه نکرده است. این دعا معجزه می‌کند. هم برای او و هم برای ما. چه تجارتی است رسیدن به مقامی که هم برای دیگران اعجاز در پی دارد، هم برای خودمان...

انسان‌های کوچک، کسانی هستند که ایرادها را در قلب خود نگه می‌دارند، به دنبال تلافی هستند و نمی‌توانند از دیگران بگذرند.

انسان‌های بزرگ، آنان اند که حاضراند از درجات بهشتیِ خودشان بکاهند، امّا دیگران را شفاعت کرده و از جهنم برهانند. چنین کسانی در عاشقانه‌ترین خلوت‌هایشان، دیگران برای طلب خیر، پیش می‌اندازند، و همواره به دنبال جلوتر بردن دیگران و هُل دادنِ آنان به سمت بهشت هستند.

برای خارج شدن از خودمان باید تمرین کنیم... خروج از خود، پروازهایی بلند و روزهایی نو را برایمان رقم خواهد زد. لذّاتی را که تاکنون نچشیده‌ایم...

تا وقتی درگیر «من» وجودی‌مان و اثبات این «من» هستیم، پروازی برایمان رخ نخواهد داد. انواع حسادت‌ها، رقابت‌ها، چشم و هم چشمی‌ها و ... زنجیرهای انسان به زمین هستند، این زنجیرها را باید با تکرار و تمرین‌های مداوم به مدد اهل آسمان، پاره کنیم. ...

«والحمدلله رب العالمین»