دیدن شاه ولایت

هارون الرشید خلیفه عباسی را پسری بنام قاسم بود که از علایق دنیوی فرار کرده و پیوسته به گورستانها رفته، همانند ابر بهار زار زار می گریست.روزی هارون در مجلس بود و قاسم آمد، جعفر برمکی وزیر خندید! هارون پرسید: چرا می خندی؟ گفت: احوال این پسر اصلاً به شما خلیفه نمی خورد و دائما با فقراء همنشین و به گورستان ها می رود!

هارون گفت: شاید به او حکومت جائی را نداده ایم اینطور رفتار می کند.او را خواست نصیحت کرد و گفت: می خواهم حکومت مصر را بتو بدهم و اگر دنبال عبادت هم می روی وزیر صالح و کاردان بتو می دهم، اما قاسم قبول نکرد.

هارون حکومت مصر را برایش نوشت و مردم تهنیت گفتند و بنا بود فردا به آنجا برود، شبانه فرار کرد.هارون رد پای قاسم را توانست تا رودخانه بگیرد اما بعدش را نتوانست پیدا کند.قاسم سوار کشتی شد به بصره رفت.

عبدالله بصری گوید: دیوار خانه ام خراب شده رفتم دنبال کارگر، به جوانی برخورد کردم که نشسته قرآن می خواند بیل و زنبیل نزدش گذاشته؛ از او درخواست کردم بیاید کار کند گفت: مزد چقدر است؟ گفتم: یک درهم، قبول کرد، از صبح تا غروب باندازه دو نفر برایم کار کرده خواستم پول بیشتر بدهم قبول نکرد.

فردا رفتم دنبالش پیدا نکردم، سوال کردم، گفتند: این جوان روزهای شنبه فقط کار می کند و بقیه ایام مشغول عبادت است!روز شنبه رفتم دنبالش، آمد برایم کار کرد، مزدش را دادم و رفت. شنبه دیگر رفتم ندیدمش، گفتند: دو سه روز است که مریض احوال است و خانه اش فلان خرابه است.

رفتم او را پیدا کردم و گفتم: من عبدالله بصری هستم، گفت: شناختم، گفتم: شما چه نام دارید؟

گفت: قاسم پسر هارون خلیفه عباسی. بر خود لرزیدم و او گفت: در حال مردنم، وقتی از دنیا رفتم این بیل و زنبیل مرا بده به آن کسی که قبر حفر می کند، این قرآن را بده به کسی که برایم بتواند بخواند، این انگشتر را می بری بغداد روز دوشنبه مجلس عام است به پدرم می دهی و می گوئی:

این را بگذارد روی اموال دیگر، قیامت خودش جواب بدهد!عبدالله بصری می گوید: قاسم خواست حرکت کند نتوانست، دو مرتبه خواست نتوانست، گفت: عبدالله زیر بغلم را بگیر آقایم امیرالمؤمنین (ع) آمده است بلندش کردم بعد جان به جان آفرین داد.(6)

6. جامع النورین ص 317- ابواب الجنان

منبع : یکصد موضوع 500 داستان ، ج1 ، نوشته ی سید علی اکبر صداقت ، نشر ناصر