دوست تو کسی است که خیرخواه باشد

به گزارش منتظران منجی «عج»، در جلسه 429 «خانواده آسمانی » مورخ 95/02/09 ، استاد محمد شجاعی به ادامه بحث پرداختند که به شرح ذیل میباشد.

بهترین برادر تو؛ هم غفور است، هم شکور... !

امام حسن عسکری (علیه‌السلام) می‌فرمایند: «خَیرُ إخوانِكَ مَن نَسِیَ ذَنبَكَ، وذَكَرَ إحسانَكَ إلَیهِ؛ بهترین برادر تو کسی است که گناهت را فراموش کند و احسان تو را در حق خودش، به یاد داشته باشد».

می‌دانیم که هدف از سفرِ انسان به زمین؛ تشبه و تخلق به اخلاق الهی است. استعداد بی‌نهایتی برای این تشبّه، در وجودِ همه‌ی ما قرار دارد، و تنها وظیفه‌ی ما در زمین، به فعلیت رساندنِ این استعداد بالقوه است.

تخلّق به اخلاقِ خداوند، منشأ قدرت در انسان است؛ بطوری که باعث می‌شود تمام کمالات لازم برای رشد انسانی، در وجود او نهادینه می‌گردد. هر چه مقدار اسم‌هایی که انسان از خداوند دریافت می‌کند، بیشتر می‌شود. میزان قرب او، و در نهایت قیمت انسانیِ او، بیشتر می‌شود. اسم به معنای کمال یا توانایی است و انسان زمانی صاحبِ یک اسم از اسماء الهی می‌شود که ذاتِ او، صفتی را پیدا می‌کند و در آن صفت، به دارایی و مهارت می‌رسد.

لذا، امام حسن عسکری (علیه‌السلام) در این روایت، کسی را که گناهِ‌ دیگران را فراموش می‌کند، صاحبِ اسم غفور خداوند دانسته و او را بهترین برادر مؤمنان معرفی می‌کند.

انسان‌های زودرنج و حساس، که براحتی از اعمال دیگران، رنجیده خاطر و عصبانی می‌شوند؛ در وجود خویش، جهنم ذخیره کرده‌اند. مؤمن حقیقی، به قدری خنک است که از کنار اشتباهات و گناهان دیگران، براحتی عبور می‌کند و در آتش‌هایی که دیگران به پا می‌کنند، آسان نمی‌سوزند. تغافل و تجاهل، دو بال قدرتمندِ پرواز، در زندگی یک مؤمن هستند،؛ بطوری که درست مانند خداوند،‌ از کنار اشتباهات دیگران، آرام می‌گذرد و آنها را در آبِ کُر وجودش، حل می‌کنید.

هر چه فاصله‌ی انسان تا خداوند، بیشتر می‌شود، تجلی اسماء خداوند نیز در او متر شده، و روز به روز از میزان تخلّقِ او به اخلاقی الهی، کاسته می‌گردد. لذا چنین کسی، گناهان دیگران را براحتی در وجود خویش نگه داشته و توان بخشیدن و رد شدن از کنارشان را ندارد؛ بنابراین از نگاه حضرت چنین کسی، شایسته‌ی رفاقت نمی‌باشد.

مؤمن حقیقی کسی است که نه تنها خطاهای دیگران نادیده می‌گیرند؛ بلکه محبت‌ها و احسان‌هایشان را همیشه در خاطر خود حفظ نموده، به زبان آورده و در حد وسع خود، جبرانش می‌کنند.

بعضی از فرزندان، حتی محبت‌های والدین خود را فراموش کرده و یا با کوچکترین خطایی از آنان، به همه‌ی احسان‌هایی که در حقّ شان کرده‌اند، پشت پا می‌زنند.

حق پدر و مادر و از این دو بزرگتر؛ حق استاد... بر انسان بسیار عظیم است. نمی‌توان از محبت‌های آنان بهره برد اما بخاطر چند ضعف در وجودشان، از آنها کناره گرفت.

مؤمن حقیقی کسی است که روز به روز به سمت دیدن کمالات و خوبی‌های دیگران، پیش رفته و چشم و قلبِ خود را متوجهِ زیبایی‌های وجودِ آنان می‌کند. چنین کسی است که افتخار می‌یابد که از نگاه اهل بیت، در زمره‌ی بهترین برادران و هم‌نشینان طبقه‌بندی می‌گردد.

صفت شکورِ خداوند، زمانی در وجود انسان، نهادینه می‌گردد که؛ قادر باشد، احسانِ دیگران را دیده آنها را برای همیشه در ذهن خود حفظ کند. چنین فردی، حتماً برای جبرانِ احسانِ دیگران، تمامِ‌ تلاش خود را هزینه می‌کند.

باید تمرین کنیم؛

بهتر است فهرستی از انسان‌های دور و برمان تهیه کرده و به نقش و جایگاه آن ها در زندگی‌مان توجه کنیم. دیدنِ نقش سازنده‌ی دیگران در

زندگی ما و میزان آرامش و خیراتی که بواسطه‌ی حضور آنان در زندگی ما، جاری می‌گردد... زبان ما را به سپاس گذاری باز کرده و ما را از پوسته‌ی منیت‌هایمان رها می‌کند؛ بطوری که بسیاری از موانعِ حرکت‌مان در مسیر الله را از جلوی گام‌هایمان برمی‌دارد. کسی که می‌آموزد از کمالاتِ دیگران تشکر کند، براحتی از نعمت و کمالاتِ خداوند نیز تشکر خواهد کرد ... چنین کسی به دریافتِ اسم شکور خداوند نزدیک و نزدیک‌تر خواهد شد.

دوستی حقیقی، فراموش کردن خطاها و به یادآوردن خوبی‌هاست. هر چقدر به این دو اسم (غفور و شکور) نزدیک‌تر می‌شویم، بیشتر در زمره‌ی بهترین برادرانِ‌ مؤمنان، قرار خواهیم گرفت.

مراقب باشیم که اگر اهلِ‌دیدن عیب‌ها و اشتباهات دیگران، و یا سرزنشِ آنان هستیم؛ تا دیر نشده، به درمانِ این بیماری در وجودمان بپردازیم...

اعضای خانواده، وقتی مورد تأیید اعضای دیگر قرار می‌گیرد، انگیزه‌ی ادامه‌ی کمالاتِ خود را می‌یابند. گفتنِ کمالات دیگران، اعجاز انگیز است، بطوری که بسیاری از آلامِ روحی آنان را شفا می‌بخشد.

شکرگزاری از کمالاتِ‌ دیگران، هم راهِ نور را به سوی خودمان باز می‌کند، هم به سوی دیگران ... هر چه شکرگزارتر باشیم، به الله شبیه‌تر و نزدیک‌تر خواهیم بود.

«والحمدلله رب العالمین»