دوست بد چه نشانه‌ای دارد

به گزارش منتظران منجی «عج»، در جلسه 422 «خانواده آسمانی » مورخ 94/12/06 ، استاد محمد شجاعی به ادامه بحث پرداختند که شرح آن در زیر می آید:

8- کسانی که تو را با تحریکات نفسانی، شیفته‌ی دنیا کرده و از آخرت غافل می‌کنند.

امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) می‌فرمایند: «شَرُّ إِخْوانِكَ مَنْ أَغْراكَ بِهَوىً وَ وَلَّهَكَ بِالدُّنْیا؛ بدترین برادران تو، کسی است که تو را به هوای نفس تحریک کرده و شیفته‌ی دنیا نماید».

می‌دانیم که حرکت انسان، رو به آخرت است، و او روز به روز به لحظه‌ی باشکوه تولدش به برزخ، نزدیک‌تر می‌شود. چنانچه، انسان برای چنین لحظه‌ای، آمادگی نداشته باشد،‌ این لحظه، تلخ‌ترین لحظه‌ی زندگی‌اش خواهد بود. زیرا او به محیطی متولد می‌شود که دارای قوانین و فرمول‌های مخصوص به خود است. بطوری که اگر انسان، در طول مدت زندگی خود در دنیا، براساس این قوانین و فرمول‌ها زندگی نکرده باشد، تولد سالم و قدرتمندی را در این لحظه تجربه نخواهد کرد.

اساساً تمام آنچه که ما به نفسمان تحمیل می‌کنیم (عقاید، احساسات، باورها، لذت‌ها، غم‌ها، تصاویر و صداها و ...) همه و همه روی نفس انسان تأثیر گذاشته و سبب شکل‌گیریِ آن می‌گردد. اگر این مجموعه از ورودی‌های نفس، مثبت و حق باشد، که به تولد سالم منجر می‌شود، اما اگر باطل و منفی باشد، به تولدِ غیر سالمِ انسان به برزخ ختم می‌شود. انسان‌های عاقل و زیرک، کسانی هستند که هر روز،‌ تأثیرات ورودی‌های باطل را در نفسشان، پاک کرده و از تجمع آن و تأثیرگذاری در روحشان، جلوگیری می‌کنند.

اساساً بدون تخلیه‌ی نفس،‌ امکان دریافت‌هایِ‌ معنوی و ارتباطاتِ موفق با غیب، برای ما میسر نخواهد بود. باید بیاموزیم که چگونه نفس‌مان را از آلودگی‌ خالی کنیم تا بتوانیم، نورانیت و قدرت را جذب کنیم. یکی از چیزهایی که سبب تولد ناسالمِ انسان به برزخ می‌گردد؛ هم‌نشینی با رفقایی است که اساساً حرکتِ‌ جدّی به سوی آخرت ندارند. هم‌نشینانی که در سیر انسان تا الله، تنبل و کاهل اند و دائماً‌ توقف ایجاد می‌کنند، باید از دایره‌ی رفاقت انسان،‌ حذف شوند، بطوری که اساساً هیچ ارتباط مؤثر و تأثیرگذاری میان ما و آنان برقرار نباشد. کسانی که در انسان،‌ تحریکاتِ نفسانی تولید می‌کنند و انسان را به دنیا و هوس‌های آن مشغول می‌کنند و از یاد آسمان و تغذیه‌ی بخش فوق عقلانی غافل می‌کنند، اساساً شایسته‌ی رفاقت نیستند.

رفاقت، به معنای تأثیرپذیری از طرف مقابل است. بنابراین صله رحم‌هایی که انسان مجبور به تن دادن به آنهاست امّا در نفسِ‌انسان،‌ تأثیری بر جای نمی‌گذارند، مشمول این قاعده نمی‌باشند.

رفاقت‌هایی که امروزه در شبکه‌های مجازی، انسان را به قهقرا می‌کشانند، از نمونه‌های چنین هم‌نشینانی می‌باشد. چنین رفاقت‌هایی است که انسان را از رفت و آمد با هل آسمان و صله رحم با خانواده آسمانی‌مان باز می‌دارد، بطوری که انسان، خالی از محبت خداوند و خالی از عشق بازی با آسمان، عمر می‌گذراند...

چنین رفاقت‌هایی به قدری انسان را شیفته‌ی خود می‌کند؛ که از هدفِ ‌نهایی خلقتش باز می‌ماند...که فریاد هل من ناصر امام زمانش را می‌شنود، امّا وقتی برای لبیک گفتن ندارد....

اساساً هر چیزی که مانع رسیدنِ‌ما به خود حقیقی‌مان شده،‌ و ما را از رشد و حرکت به سوی الله باز می‌دارد، بدترین هم‌نشینِ‌ماست، حال این چیز ممکن است رشته‌ی تحصیلی‌مان باشد، یک همسایه، یک کتاب، یک رفیق، یک فامیل، یک دوست مجازی و ... باشد. باید به سرعت آن را کنار بگذاریم، تا از آسمان جا نمانیم!

انسانی که رفاقت با اهل آسمان را آموخته است،‌ هرگز احساس تنهایی نمی‌کند ... او در هر شرایطی برای خلوت و عشق بازی آماده است... آنچنان در خیالش، شیفته‌ی آسمان است، که تمام رفاقت‌های دنیایی‌اش را، همه‌ی تفریحات زندگی‌اش را، همه‌ی انتخاب‌ها و ارتباطاتش را به گونه‌ای انتخاب و تنظیم می‌کند، که او را از آغوش آسمان جدا نکنند.

باید رفقایی را انتخاب کنیم که هم در دنیا، ‌با آنها شاد و خوش زندگی کنیم و هم برایمان یاور خوبی برای حرکت به سمت آخرت باشند.

اگر ما حقیقتاً به دنبال، کسب چنین دوستانی باشیم،‌ خداوند آنان را در مسیر زندگی‌مان قرار می‌دهد.

«والحمدلله رب العالمین»