دور اندیشی و عاقبت نگری باید با پرهیز همراه باشد

 انسان به طور فطری توجه به آینده دارد. یعنی آینده برایش مهم است و آینده نگری در همه دوران زندگی با انسان همراه است. از طرفی انسان دارای دو آینده است: آینده مشکوک و آینده قطعی.

آینده مشکوک مربوط به زندگی دنیای ماست. اما نظام آخرتی و زندگی ابدی، جزء آینده های قطعی است و عاقل کسی است که هم به آینده دنیایی و هم به آینده ابدی خودش توجه داشته باشد و هر دو آینده را ببیند.

 امام حسن مجتبی (علیه السلام) فرمودند: «كُنْ لِدُنْیاكَ كَأَنَّكَ تَعیشُ اَبَداً وَ كُنْ لِاخِرَتِكَ كَأَنَّكَ تَموتُ غَداً = برای دنیا به گونه ای باش که انگار همیشه در آن خواهی ماند و برای آخرت به گونه ای باش که انگار فردا میخواهی بمیری».

گاهی آنقدر مستی دنیا داریم که از ابدیت غافل می شویم و آن را فراموش می کنیم. اما مومن همتش از همه بیشتر است. چون هم برای دنیا برنامه ریزی می کند و هم برای آخرت. مثل جنینی که در رحم مادر، هم توجه به غذا و خوراکش دارد و اندام زایی می کند و هم برای تولدش به دنیا خودش را آماده می کند.

حضرت می فرماید:کسی که دور اندیش است، و لی نکات ایمنی را رعایت نمی کند، یعنی آفت های کارش را نمی بیند، خودش را مسخره کرده است. او مثل کسی است که بدون هیچ شناخت و مهارتی دست به کار اقتصادی می زند. به همین دلیل، آینده اش با شکست منجر می شود.

دلیل این که در امور دنیایی مان مثل انتخابات، رفتارها و تصمیماتمان دور اندیشی نداریم و اگر داشته باشیم نکات ایمنی را رعایت نمی کنیم، تنبلی و بی حوصلگی ماست.

یکی از موارد دور اندیشی، آخرت و زندگی ابدی است. مثلا اگر بخواهیم زندگی بهشتی داشته باشیم باید در زندگی دنیایی مان پرهیزهای لازم مثل پرهیز از لقمه حرام، دیدنی های حرام، شنیدینی های حرام و اموری که ما را گرفتار می کند را داشته باشیم و همچنین یک سلسله آفت ها را بشناسیم تا گرفتار انواع تولدهای برزخی نامناسب نشویم.