دل مـن خـون شـد ازیــن غـم، تــو کجایی؟

___________ من بـه امـام زمـان (عج) :

مثــل هــر بـار بــرای تـو نـوشتـم:

دل مـن خـون شـد ازیــن غـم، تــو کجایی؟

و ای کـاش کــه ایــن جمعــه بیــایـی!

دل مـن تـاب نــدارد، همــه گوینــد بـه انگشــت اشــاره،

مگـــر ایــن عاشــق دلســوختــه اربـاب نــدارد؟ ...

تــو کجــایـی؟ تـو کجــایـی..."

و تــو انــگار بــه قلبـم بنـویســی:

کــه چـرا هیــچ نگــوینـــد

مگــر ایــن منجـی دلســوز، طرفــدار نــدارد، کــه غــریب است؟

و عجیــب است

که پـس از قـرن و هـــزاره

هنــوزم کــه هنــوز اســت

دو چشـمش بــه راه است

و مگــر سیصــد و انــدی نفــر از شیفتــگانــش ، زیـاد است

کــه گــوینـد : بـه انـدازه یــک « بــدر » علمــدار نــدارد!

و گــوینــد چــرا ایــن همـه مشتـاق، ولــی او سپـهش یـار نــدارد!

__________ امـــام زمــــان (عج) بــه مــن :

تــو خــودت! مدعـــی دوستــی و مهــر شــدیــدی که بــه هــر شعــر جـدیـدی،

ز هجـران و غـمـم نالــه سرایـی، تــو کجایــی؟

تــو کــه یـک عـمـر ســرودی (( تو کجایی؟ تو کجایی؟ ))

بــاز گــویی که مگــر کــاستـی ای ، بــُد ز امــامـت،ز هـدایت،ز محبـت،

ز غمخــوارگـی و مهـر و عطـوفـت ،

تـو پنـداشتـه ای هیـچ کسـی دل نـگــران تـو نبــوده؟

چـه کســی قلـب تـو را سـوی خــدای تـو کشـانـده؟

چـه کســی در پــی هــر غـصه ی تـو اشــک چکانــده؟

چـه کسـی دست تــو را در پـس هــر رنــج گرفتــه؟

چــه کســی راه بــه روی تــو گشــوده؟

چــه خطــرها بـه دعــایـم ، ز کنـار تـو گـذر کـرد !

چــه زمـان هـا کـه تـو غـافـل شـدی و یــار بـه قلـب تـو نظـــر کـرد...

و تـو با چشـم و دل بستــه فقـط گفتــی تـو کجایــی!؟ و ای کـاش بیایـی!

هـر زمـان خـواهـش دل بـا نظـر یـار یکـی بـود، تـو بـودی !!!

هـر زمـان بـود تفـاوت، تــو رفتـی، تـو نـمـانـدی.

خـواهـش نَفـس شـده یـار و خـدایت،

و هـمین اسـت کـه تأثـیـر نبـخشنـد به دعایت،

و بـه آفــاق نبـردنـد صـدایـت.

و غریب است امامت.

مـن کـه هستـم،

تــو کجــایـی؟!!

تـــو خــودت! کـاش بیـــایـی !

بــه خـودت کـاش بیـایــی !
الـهــم عجـــل لـولیــک الفــرج