دعای استغفاری که شاید زبان حال همه ما باشد

« پروردگارا! استغفار می کنم برای هر گناهی که بر من نوشته ای به سبب کار نیکی که به خاطر تو آغاز کردم ولی با نیت غیر تو مخلوط گردید و آمیخته شد کار من با چیزی که خالص برای تو نبود و یا با عملی که بر من واجب بود، غیر تو را اراده نمودم و اکثر کارهای من این چنین است.»

« پروردگارا از تو آمرزش خواسته و به سویت توبه می کنم از ظلم ها و حقوق بسیاری که از بندگانت نزد من هست، چون نیستند نمی توانم آن حقوق را به آنان برگردانم و از خود راضی کنم، یا هستند ولی خجالت می کشم از آنان حلیت بگیرم و از آنان طلب بخشش نمایم و آنان را به این حقوقشان آگاه سازم و تو قادری از آنان بخواهی که مرا ببخشند و از من راضی گردند به هر گونه که بخواهی و در مقابل هر چه که بخواهی، ای مهربانترین مهربانان.»

این دو فراز، از دعای استغفاری است که حضرت امیرالمومنین علیه السلام به مردی عرب آموخت.

گاهی دل انسان ،فقط به گفتن چند «ببخشید» و عذرخواهی کوتاه، راضی نمی شود و دوست دارد از تک تک کارهایی که خاطر محبوبش را آزرده است نام ببرد و طلب عفو و بخشش نماید.
این استغفار به ما می آموزد که چگونه حتی از کارهای نیکی که به قصد تقرب خدا آغاز کردیم اما در نهایت باعث دوری ما از پروردگار شد نیز طلب عفو نماییم.

در ماه رجب که ماه استغفار است فرصت را غنیمت شمرده و سعی می کنیم در کنار اذکار دیگری که در این ماه سفارش شده است از جملات این استغفار نیز بهره ببریم.

هر چند این استغفار برای فزونی رزق و روزی بیان شده است اما جملاتش به گونه ای جامع و کامل است که شاید زبان حال همه ما باشد. لذا بدون توجه به اثرات آن، فقط برای عرض پوزش و طلب عفو ازساحت باری تعالی آن را می خوانیم.
تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن
که دوست خود روش بنده پروری داند.