مؤسسه فرهنگی هنری خیریه
این که ماه رمضان را ماه عسل نامیده اند، برای این است که اگر بخواهی واقعا با «یار» انس بگیری و اوقاتت را با او با لذت های ابدی بگذرانی، باید یاد بگیری که دیگران را قال بگذاری.
«قال گذاشتن» اصطلاحی است که برخی جوانان در شب عروسی شان همه کسانی که می خواهند دنبال ماشین عروس راه بیفتند را رها می کنند و به نوعی از دستشان فرار می کنند تا با یارشان تنها بمانند.
یعنی با وجودی که برای داماد لذت زیادی دارد که همه فامیل دور و بر او هستند و برای جشن عروسی او شادی می کنند، اما با یار بودن را به هر لذت دیگری ترجیح می دهد و همه را قال می گذارد تا با یار انس بگیرد.
اصطلاح «قال گذاشتن» را استاد شجاعی استعاره گرفته برای انس با خدا. انس با خدا در ماه عسل، از چنان اهمیتی برخوردار است که هرکس خوب دیگری جز خدا، و هر کار خوب دیگری جز انس با خدا را باید کنار گذاشت. یعنی با وجودی که ممکن است برای کسی بسیاری از اعمال خوب وجود داشته باشد که در ماه رمضان انجام دهد؛ اما هیچ عملی بهتر و دلپذیر تر و شیرین تر از انس گرفتن با محبوب حقیقی وجود ندارد. این همان چیزی است که از خدای مهربان نقل شده که فرمود: «انا انیس من آنسنی و انا جلیس من جالسنی= من با کسی انس می گیرم که با من انس بگیرد و هم نشین کسی هستم که با من همنشینی کند».
کلیدواژه ها:
آثار استاد