در تربیت انسانی نیاز به مربی و الگو داریم

هدف خلقت ما و از آمدن به زمین چیست؟ همان طور که قبلاً بیان شد، ما یک بخش جمادی داریم که به دنبال کمالات جمادی است. مثل پول، ثروت، خانه و مقام. یک بخش گیاهی داریم که به دنبال غذا و خوراک، شکم، تولید مثل، زیبایی، لطافت اندام است. یک بخش حیوانی داریم که به دنبال ازدواج، خانواده و تشکیل جامعه مدنی و سلسله مراتب زندگی اجتماعی، رئیس شدن، فرماندار شدن و رئیس جمهور شدن است. یک بخش عقلی داریم که به دنبال درس خواندن است. این بخش ها هیچ کدام من اصلی ما نیست.

 بخش اصلی من، بخش «فوق عقلانی» و «بی نهایت» من است که باید شبیه الله شود تا به بی نهایت برسد. یعنی می خواهد مثل خود خداوند خلق کند. هیچ مجهولی نداشته باشد. به قدرت مطلق، زیبایی مطلق و... برسد. این غایت انسان است.  

حالا انسانی که قرار است به این بزرگی شود، احتیاج به مربی دارد. باید یک مربی به وزان شخصیت خودش داشته باشد. همان طور که شما الان می خواهید یک جا در کلاسی ثبت نام کنید؛ مثلاً رانندگی. به طور طبیعی می روید آموزشگاه ثبت نام می کنید، برایت تعیین مربی می کنند، بعد زیر نظر این مربی آماده هستی خودت را به او بسپاری که او روی تو کار کند تا راننده شوی. یعنی به یک شدنی و مهارتی می رسید و آن کسب مهارت رانندگی است.

 در مورد انسان نیز که می خواهد شبیه خلیفه الله شود، باید یک مربی داشته باشد که خودش خلیفه الله باشد. اگر یک کسی خودش مثل الله نباشد که قرآن به آن «مثل اعلی» می گوید، آن وقت چطوری می تواند تو را مثل خودش تربیت کند.

دلیل این که قرآن تأکید بر مودت اهل بیت علیهم السلام کرده است: «قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَیْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبَى= بگو به ازاى آن [رسالت] پاداشى از شما خواستار نیستم مگر دوستى در باره خویشاوندان». (سوری شوری/آیه 23) چون آن کسی که می تواند تو را به لیاقت خودش تربیت کند و به ابدیت و جاودانگی و هدف خلقتت راهنمایی کند و تو را شبیه الله کند، «امام معصوم» است.