در احوالات عاشقان و انس با حضرت عشق

در احوالاتِ عاشقان و معتمدینِ الله

روایات ما، بهترین انسان‌ها را عاشق‌ترین آنها می‌دانند؛

افضل الناس، من عشق عباده، و احبّها بقلبه، و عانقها بجسده

بهترین مردم کسانی هستند که عاشق عبادتند، با قلبشان عبادت او را دوست دارند، و با بدنشان، عبادت را در آغوش می‌کشند.

انسان‌های عاشق؛ در نماز، یک رابطه‌ی عاشقانه‌ی بدنی و لمسی با الله تجربه می‌کنند. برای آنان رکوع، و سجود، پناه گرفتن و بوسه زدن بر پای دلبرشان است. قلبشان به قدری وسعت یافته که جز به عشق بازی با الله، قانع نمی‌شود. آنان به قدری به معرفت رسیده اند که بزرگترین لذت صبح و شب‌شان، خلوت کردن و عشق بازی با الله است. زیرا به گنجی رسیده اند، که بواسطه‌ی آن، نیاز به همراهیِ‌ هیچ انسان دیگری ندارند. دلبری که همیشه و هر لحظه، بی‌پرده در آغوش‌شان است، آنقدر برایشان ارزشمند است، که گدای عاطفه‌ی هیچ انسان دیگری نیستند.

تنها هدفِ آنان از زندگی؛ انس روز افزون با الله است. چرا که اساساً به هیچ چیز دیگری در عالم، به چشمِ سرمایه نمی‌نگرند. آنان تلاش می‌کنند که روز به روز به سطح بالاتری از انس با حضرت عشق، رسیده و به درجاتِ قربِ‌ بالاتری نائل گردند. تلاش می‌کنند که دوستانِ‌ بیشتری را در آسمان پیدا کرده و بر عمقِ رفاقتشان بیفزایند، تا به محض تولد به برزخ، تنها نمانده و با اشرافِ برزخ همراه و همنشین باشد.

لذا در دنیا، برای چنین هدفی، وقتِ جدی صرف کرده و برای آن روز و شب می‌دوند و می‌دوند و ... فراموش نکنیم که؛

بدون رسیدن به مقامِ انس با الله، هیچ کدام از اعتباراتی که انسان در دنیا کسب نموده است (شغل، پست، تحصیلات، محبوبیت اجتماعی و ...) ارزشی در نگاه الله نداشته و به محض تولد انسان به برزخ، از او سلب شده و به ضررش خاتمه خواهد یافت.

تنها انسان‌هایی که الله را شناخته و با او انس گرفته اند، قادر به اعتماد کردن به او می‌باشند، و با اتّکا به این اعتماد، همیشه آرام و شاد زندگی می‌کنند.

امیرمؤمنان علی (علیه‌السلام) می‌فرمایند: «مَن وَثِقَ بِاللّهِ أراهُ السُّرورَ؛ کسی که به خداوند اعتماد پیدا می‌کند، خداوند به او شادی را می‌نمایاند».

مَحال است کسی با الله، انس گرفته باشد، امّا در لحظات سختی خود را، تنها و بی‌پناه احساس کند. اگر هنوز پس از سال ها عبادت، با کوچکترین سختی، آرامش‌مان را از دست می‌دهیم؛ یعنی هنوز با خدای حقیقی انس و رفاقت برقرار نکرده‌ایم و آن خدایی که معبود ماست، کسی است که از توهمات ما، زاییده شده است.

کسی که در دام عشق الله گرفتار شده و آرام آرام به او انس می‌گیرد، از هیچ حادثه‌ای نه می‌ترسد و نه به اضطراب می‌افتد. زیرا او با منبع عظیم قدرت و رحمت، در هر لحظه در ارتباط و رفت و آمد است.

نبی اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌فرمایند: «لَو تَعلَمونَ ما ذُخِرَ لَكُم، ما حَزِنتُم عَلى ما زُوِیَ عَنكُم؛ اگر شما می‌دانستید که چه چیز برای شما ذخیره شده، برای آنچه که از دست داده‌اید، محزون نمی‌شدید».

انسانی که به الله اعتماد دارد؛ از آنچه که از دست داده، محزون نمی‌شود، چرا که آن را پس اندازی عظیم در نزد سلطانِ فضل عالم می‌داند. او در همه‌ی عمر، به لحظه‌ی هم‌آغوشی‌اش با اهل آسمان در لحظه‌ی تولدش به برزخ می‌اندیشد و برای این لحظه برنامه‌ریزی می‌کند. به روایت زیر توجه کنید:

امام صادق (علیه‌السلام) می‌فرمایند: «إِذَا بَلَغَتْ نَفْسُ أَحَدِكُمْ هذِهِ، قِیلَ لَهُ أَمَّا مَا كُنْتَ تَحْذَرُ مِنْ هَمِّ اَلدُّنْیَا وَ حُزْنِهَا فَقَدْ أَمِنْتَ مِنْهُ؛ وقتی نفس هر کدام از شما به آخر می‌رسد؛ فرشته‌ها به شما بشارت می‌دهند، که تمام همّ و غم‌های دنیایی‌تان تمام شد و شما از آن ایمنی یافتید».

اگر شوق مرگ و ملاقات زیارتِ اهل آسمان در قلب ما وجود ندارد، اگر هنوز پس از سال ها عبادت از مرگ می‌ترسیم؛ یعنی هنوز با اهل غیب رفاقت برقرار نکرده‌ایم، و گناهانمان، قلب‌مان را از ادراکِ این شوق، بازداشته اند.

خدایی که همه‌ی گناهان ما را به یک لحظه می‌بخشد، آیا شایسته‌ی آن نیست که هر لحظه، زیر نظرش حرکت کرده و سبک زندگی‌مان را جز با فرمول‌های او تنظیم نکنیم.

دعا می‌کنیم عظیم‌ترین روزیِ عالم، که مختصّ اولیاء‌ خاص و بزرگ الهی است، روزی قلبِ‌ عظیم شما بشود. نعمتی که خداوند بواسطه‌ی وجود شما در قلبِ‌ ما تزریق می‌کند، آنقدر عظیم است، که حقیقتاً نمی دانم، باید چطوری شکرش را به جا بیاورم. هزاربار سجده در روز، برای نعمت حضورتان.

برگرفته از مباحث شادی، استاد محمد شجاعی

مطالب بیشتر:

پای درس استاد

مجموعه سخنرانی های استاد محمد شجاعی

مجموعه کتابهای استاد محمد شجاعی