خطبه امام حسین(ع) برای اصحاب

جابر از امام باقر(ع) نقل كرده است كه فرمودند:

«امام حسین(ع) پیش از شهادت، به اصحاب خود فرمود: «رسول خدا(ص) به من فرمود: «فرزند! تو به زودی به [كربلای] عراق برده می‌شوی و آن سرزمینی است كه در آن، پیامبران و اوصیای پیامبران با هم دیدار كنند و [عمورا] نام دارد. تو در آنجا به شهادت می‌رسی و نیز با تو جماعتی از یارانت كه [از شوق دیدار حقّ] درد شمشیر و نیزه را حس نكنند، به شهادت می‌رسند.

و این آیه را تلاوت فرمود:
«و فرمودیم!‌ ای آتش!‌ بر ابراهیم خنك و سلام باش»2
آن جنگ بر تو و آنان نیز خنك و سلام خواهد بود.
«شما را مژده باد! به خدا سوگند! چنانچه آنان ما را بكشند، ما به [نزد] پیامبر(ص) خود درآییم.»
«سپس تا آن زمان كه خدا خواهد، انتظار می‌كشم. آنگاه از زمین جدا شده، همچون خروج امیرمؤمنان(ع) و قیام قائم ما و حیات رسول خدا(ص) برآیم.
سپس از نزد خدا، گروهی آسمانی بر من فرود آیند كه قبلاً هرگز به زمین نیامده‌اند و جبرئیل و میكائیل و اسرافیل و سپاه فرشتگان بر من آیند.
محمّد(ص) و علی(ع) و من و برادرم و همه آنان كه خدا بر ایشان منّت دارد، در كجاوه‌های پروردگار بر اسبان دو رنگ كه از نورند و به كسی سواری نداده‌اند،‌ فرود آییم.
سپس محمّد(ص) پرچم خود را به اهتزاز درآورد و آن را با شمشیر خود به قائم ما بسپرد. سپس ما پس از آن تا خدا خواهد، می‌مانیم.
سپس خدا از مسجد كوفه، سه چشمه از روغن و شیر و آب‌ بجوشاند.
سپس امیرمؤمنان(ع) شمشیر رسول خدا(ص) را به من داده، مرا به شرق و غرب عالم برانگیزد؛ به هیچ دشمن خدا نمی‌گذرم؛ مگر كه خونش را می‌ریزم و هیچ بتی را نمی‌نهم؛ مگر كه می‌سوزانم تا به دیار «هند» درآیم و آن را بگشایم.
دانیال و یونس [یوشع] نزد امیرمؤمنان(ع) آیند و گویند: خدا و پیامبرش راست فرمودند و خدا با ایشان هفتاد نفر را به سوی «بصره» برانگیزد و آنان دشمنان خود را از پا افكنند و یك بار نیز به «روم» انگیزد و آن را برایشان بگشاید.
سپس هر جانوری را كه خدا گوشت آن را حرام فرموده، می‌كشم تا بر زمین، جز پاكیزه‌ها نمانند و بر یهود و نصارا و دیگر ملّت‌ها می‌پردازم و آنان را میان اسلام و شمشیر، آزاد می‌گذارم هر كه اسلام آورد، بر او منّت دارم و هر كه اسلام نپذیرد، خدا خونش را بریزد و كسی از شیعیان ما نمی‌ماند؛ مگر كه خدا فرشته‌ای را نزد او می‌فرستد تا خاك را از چهره‌اش ببرد و همسران و منازلش را در بهشت بشناساند.
بر زمین، كور و زمین‌گیر و گرفتاری نمی‌ماند؛ مگر آنكه خدا به بركت ما اهل بیت، ناراحتی او را برطرف كند و بركت‌ها از آسمان بر زمین آید تا درختان، میوه‌های خدا خواسته خود را سرشار آرند و میوه‌های زمستان را در تابستان و میوه‌های تابستان در زمستان مصرف كنند و آن است فرموده خدای متعال:
«وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَی آمَنُواْ وَاتَّقَواْ لَفَتَحْنَا عَلَیْهِم بَرَكَاتٍ مِّنَ السَّمَاء وَالأَرْضِ وَلَكِن كَذَّبُواْ فَأَخَذْنَاهُم بِمَا كَانُواْ یَكْسِبُونَ؛3
و اگر مردم شهرها ایمان آورده و به تقوا گراییده بودند، قطعاً بركاتی از آسمان و زمین برایشان می‏گشودیم؛ ولی تكذیب كردند، پس به [كیفر] دستاوردشان [گریبان] آنان را گرفتیم.»
سپس خدا به شیعیان ما كرامتی بخشد كه هیچ بر زمین و در زمین، برایشان پنهان نماند تا آنجا كه یك نفر از ایشان اراده كند تا اخبار خاندان خود داند. پس آنان را به آگاهی آنچه كنند، خبر دهد.»
پی‌نوشت‌ها:
1. «فرهنگ جامع سخنان امام حسین(ع)»، صص 484 ـ 486.
2. سوره انبیاء، آیه 69.
3. سوره اعراف، آیه 96.